De woorden worden woest teruggeslagen; gewond, monddood blijven ze liggen weggemoffeld als de natte bladeren tegen het troittoirband De tong beweegt om een enkele naar ademsnakkende buiten te brengen Raakt dan verstrikt in het net van de innerlijke criticus…

ik dicht al lang niet meer geen deuren geen monden ik heb oog voor kleuren soms door het grijs heen en beluister de klank van jou, de ander is die nog immer zo koud als steen of meer te zacht als een veer neen, ik dicht niet, doch open als jij mij laat ruiken aan geuren van jouw ziel en ontwaar dan soms het vocht, keer op keer, van het…

Thuis? Het huis noemde ik thuis niet de eerste dag waarop ik de woning betrok Verhuizen blijft 'n gok onbekend? nog onbemind ook door vrouw en kind Het huis noem ik nu thuis buren, de hand geschud emotie, als een brok in ieders keel.…

Verbaasd knipper je met je ogen, Met een verdwaasde blik sta je In de opening van de baanderdeur Van het boerderijtje van mijn jeugd. Je bent uit je stal gehaald, zo maar Zie je het nieuwe ochtendlicht. Verbaasd knipper je met je ogen En zie je het kind naast zijn vader staan, Terwijl een andere vader Iets donkers op je richt - Ik ben…

Reizen je thuis en tuin verlaten vrienden, 'maten' Door steden, langs dorpjes en via onbekende gaten waar je niet... dood wil worden gevonden Reizen... en onderweg je tenten opslaan op 'n paradijselijke plek goed bevonden voor 'n verblijf van een of meer nachten door 'n zakkende zon beschenen.…

Streep de dagen door, de maanden, de betekenisloze nummers van dag en week, Vergeet elke datum die niet méér is dan een Nietszeggend getal in het brandpunt van de tijd - Streep de dagen door, verbrand elke datum en Laat in deze seconde alles los dat samenbalt In het brandende heelal van de tijd.…

bij het ouder worden rijst in mij de vraag wat doe ik met de eeuwigheid, valt er in het hier en nu dienaangaande nog iets te kiezen of zal ik slechts gaan vertragen en het stoffelijke, al dan niet vergezeld van de geest, verliezen ik heb besef van mijn beperking en weet niet of ik er in slaag of ik daarmee het inzicht vergroot dan wel…

Er raast een woede in mijn ziel, ik raak haast buiten zinnen, vol bitterheid klaag ik mijn nood, maar hou m'n woorden binnen: een schim ben ik, ontstaan uit stof, wat valt er nog te winnen? Een willoos blad, niet meer dan dat, een speelbal van de winden. Is het niet juist typerend voor een wijs, verstandig man, dat hij zich vaste grond…

Je hoeft je niet te verontschuldigen, je hoeft niet te zeggen dat het je spijt, Dat je onze vriendschap verraden hebt, dat je het zo niet had bedoeld, Dat immers niets is wat het lijkt - Sputter niet langer dat slappe half onverstaanbare woordje sorry, Ik ga uit van de waarheid die mij nog nooit heeft bedrogen, Want alles is wat het…

Later, zeg je, later kan ik het nog wel gebruiken, Later, als ik het wie weet nog eens nodig heb. Maar - Later komt niet, later komt nooit, Later is nu, Later is de taal die de tijd aan stukken scheurt, Later is nu.…

Geen enkele dag kan ik m'n hobby missen: ..........vissen Op deze paal zit ik stille uren in deze plas te turen nooit knijp ik m'n ogen toe... ik word 'het hengelen' nimmer beu of moe de plas.... een rustiek tafereel en ik, hoofdrolspeler.…

Wat wereld genoemd wordt ligt hier in volstrekte verlatenheid voor mij - Wat carpool heet baadt in het zonlicht van deze nieuwe dag - In het midden prijkt het kruis dat rood is van vergeten vruchtbaarheid, Iets over het midden een hand vol rubbers rijkelijk gevuld met Het witte goud dat makkelijk een nieuwe stam verwekken kan -…

Stilte is voor wetenschap vriendschap slijt oude wonden liefde baant een nieuwe start innig verbonden met het leven er komt meer zuurstof in de lucht je spreekt over liefde het ontstaan van puurheid maar dat is een natuurlijk dwalen waar het hart spreekt van waarheid is de laatste echo: trouw een opnieuw beginnen in de hartstocht van…

Woorden van zee strekken zich in kalmte heimwee is ontvankelijk voor zwijgende taal in het voorafgaande ligt ontwaken onze ontmoeting tekent zich aan horizon van stilte je spreekt over liefde dat is natuurlijk dwalen waar het hart spreekt van waarheid is laatste echo: trouw we stropen mouwen op om de ziel te laten spreken kom mee, dan…

Grillige paadjes pas ontdekt bij het bewandelen klimmen via onbestemdheid opwaarts. Ogen aanschouwen luchtledig. Het hart wordt als water dat alsmaar naar het laagste punt sijpelt.…

Op het bruggetje boven de sloot staat hij, kind van het dorp - Waar hij vroeger in onschuld voorntjes ving, en af en toe een stekelbaars Staat hij nu doelloos te kijken naar de waterstroom onder zich. Takjes ziet hij voorbij komen, af en toe wat blaadjes - Ook zijn gedachten worden door het water meegevoerd, ze verlaten hem…

De spade zweeft een moment trillend boven de aarde wordt dan met kracht gestoken zonder resultaat stuitend op bevroren grond. Ik kniel neer en wens niets meer dan tranen. Waardoor het bevroren verdriet de ijskoude brok pijn kan wegstromen.…

levenloos wit marmert wangen het licht gaat gepaard met wat ogen willen zien er hangen harde haren rond een uitvergroot hoofd begeerte dooft op slag de hang naar meer is verdwenen in het wenende licht één vierkante meter grond beweegt rond afgetobde voeten het gezicht in ruw geplooide lijnen, zij verdwijnen in een welgevormde lach…

Dat ik hier struinen mag aan de oever van de rivier dat ik hier dromen kan de levendige stroom in m'n oren dat ik hier het vertier van de elementen zien en horen kan Op de man af gevraagd.... ik lijk hier op vakantie.…

De zee heeft honger, heeft gruwelijk honger en verslindt alles wat voor zijn maalgrage kaken komt - Maar zie, zij hebben het overleefd: De stoppelige man, de gerimpelde vrouw, het in kleurrijke vodden geklede kind - Met in hun lege ogen een wezenloze blik en ondanks alles toch een sprankje hoop Staan ze hier bij de grens,…