ten diepste mag je niets verwachten zo is het bestaan je komt en gaat, ongevraagd naast iemand staan zijn letters in gedachten of woorden in de hand het is enkel de eigen ziel welke laag voor laag vaak wordt uitgedaagd stormen beheersen eb en vloed doen je wankelen of schenken gif of laten je drinken uit tranenbloed klem je vast…

de wilgen houden hun gezichten naar de zon gekeerd ze kijken over water, rietveld en moeras, als was de tijd van eeuwen terug verstild in ogen blijven staan zo tussen woeste takken schuilend, al een simpel nest als oorsprong voor wat klein geluk in stukken eierschaal en veren blauw gekleurd gelijk de lucht, een zucht van welbevinden…

Door het denken aan een vroeger leven, kan ik de harde kern van zwaartekracht niet breken, een uitweg vinden in opgelegd geluk, mijn buik schiet vol, het gevoel verpopt zich in de blikken trommels van tegenstrijdigheid, de tong en woord zijn als bagage in een mijn open mond in elke seconde kom ik dichter bij het geheim van gewichtloosheid…

verdrietig en eenzaam niemand die mij troost daarom mijn masker dat altijd glimlacht om mijn gevoelens achter te verbergen zo heb ik vrienden ben ik een van hen diep van binnen echter voel ik mij leeg mis ik steeds toch mijn echte ik nog niemand hoort 's nachts mijn schreeuw in stilte ziet mijn eenzaam lijden achter de glimlach…

Woorden zijn als sporen in de sneeuw of vervliegen of in de rukwinden van de wind bedekt of verwaaien, raken verloren onder het laagje stof van geluk en verdriet, voortgedreven op goed en slecht van twijfels van alles wat krom is en uiteindelijk toch weer recht, te geloven dat elke smoorde voetstap wordt gehoord door de ziende en de…

Drie schuren in lichterlaaie omdat een kind speelde met vuur: Tientallen koeien, varkens, konijnen, een paar honderd jonge hennen zaten als ratten in de val. Hun karkassen, de resten die er van over zijn, liggen vandaag, één dag na de brand, Te baden in het zonlicht van de nieuwe dag, verspreiden een niet te harden stank. En tussen…

Bij het dalen van de daglichten, verderop in mijn eenzame staat, noem ik het de rang van de dichter, droom ik in het donker van wat het leven mij plagerig onthoudt. Mijn gedichten volgen mij als oude trekpaarden voor een gammele boerenwagen, die vastloopt in de zuigende modder van ongebaande wegen, de domeinen van de heksen van het starre…

Ik denk dat ik verliefd was op haar geur, Het was een geur die gelijk geeft waar je aan dacht. Het was de geur van het meisje, Die op een manier het mooiste lacht. Op de een of andere manier wist deze geur mij vrolijk te maken, Zoals niemand mij ooit zou kunnen krijgen. Het was de geur van puur geluk, En over gebrek aan liefde nog maar te zwijgen…

Kippekop kakelt alle kanten uit want mijn man volgt weer eens een eigen waarheid en vergeefs zoek ik naar stilte Zwartje zit diep in haar put te zuchten dat ze stikt in het donkerende donker waar het nooit stil is Zo gaat het niet! Breng noten en repen chocola! Mevrouw installeert zich om in stilte te gaan genieten Was het maar zo…

Open en onvoltooid Wie nog tranen over heeft zal zich daar tegen moet weren, of opgaan in een bodemloze wereldzee, waarop zwarte zwanen leren zich spiegelen met de sterren mee. Als beleven kijken is, te wijken voor alles in het nietig menselijk stof, geen pakkende gelijkenis en worden ideeën snel geschiedenis, verleer mezelf niet te…

De tijd en maan staan bol de seizoenen slijpen vol, ik verzin een onvoltooide symfonie, een universele ouverture, een humaan bolwerk, een “pas de deux” in natura die maar langzaam wil rijpen mijn composities zijn van een ouder repertoire, vaak op hol geslagen door melancholie, ontsproten uit het labyrint van een herkenbare gravure…

van wie het komt, ik weet het niet prompt in beeld gezet toen scrollende belangstelling langs schermen vol sculpturen gleed haar creatie deed de rest, want ik zag innigheid en leed een zorgenvol verschijnen door het kwijnen in tekort dit moederbeeld, dat groots mijn liefste ogen trekt het aanhankelijke kind, behoeftig aan een lege borst…

aangepaste stappen als de kringloop van wat was gaan- voet voor voet hun weg langs zelfkanten van steen en flauw verlichte ramen komen gedachten samen deurloos vormen zij wat over is er bloeit al geel in het struweel en op de grond opent zich langzaamaan de zucht van de natuur…

hij doet zijn best, aan kunnen gelijk. niet los te zien van de jeugd alwaar, als zovelen tegelijk, een deugd hebben moeten ontberen en waar schouders aldoende verstijfden en hij ook de doorgaande glimlach al vroeg inlijfde omdat de hand van de ouder nog steeds soms, ook wel onbewust de koude afstand moet vereren de tijd waarin hij…

ken ik u, dichter daar waar u huist wat hebben wij gemeen welk emotie maakt u zwaarder of lichter zeggen wij iets tegen elkaar of spreek ik met gesloten mond over u heen zijn uw ogen en oren wel gezond? leest u mij wel echt, immers veel prikkels leiden toch af? verbinding maken door middel van zwart op wit, vergaat vaak slecht zo is mijn…

Als een opgejaagd hert rende ik door de eindeloze bossen, terwijl men dreigend een hoorn blies en de bloedhonden mij op de hielen zaten. Door mijn snelheid en mijn wendbaarheid wist ik steeds aan hen te ontkomen, maar de paardehoeven omsingelden mij, terwijl mijn rechterpoot in een klem trapte. Al mijn kennis zonk weg, als schatkisten die…

Tijden sluipen onverwerkt door het donkere bos gemerkt de toverstaf van het seizoen wat niet toevallig voorbij kwam takken hebben hun bladeren vrijwillig afgestaan, troost als groeisel op de kale stammen rijpt het mos non-perfectie van ieder gevoelsmoment, onmogelijk uit te drukken in een expressie van de taal naar ieders dialect…

lief klein lichtpuntje in een hoopvolle wereld wens ik je vrede verschijn als nooit tevoren als het leven donker lijkt…

ik buig mijn hoofd voor jou, mijn donkere nacht het is niet vreemd of ver ik had je verwacht je schuilt her en der in de gleuven van de oude boom; het is des winters vracht waarachter het licht, onnavolgbaar leeft en de dood, op sterven na stokkende zuchten weeft terwijl jij en ik uitzien naar de ochtenstond waar 't zachte in de warme…

Ik ben toch niet mislukt omdat ik Vondel niet overtref of omdat ik in de boombasten mijn roemloze klachten kras? Mijn verpauperde dromen kermen van de pijn. Het geharrewar en de huichelarij gaan door, mijn dichtersziel schreeuwt uit alle gaten, een gierzwaluw die door miljoenen gifpijlen wordt belaagd. Zo ga ik door, met misschien nog…