het onzegbare ergens hier, het waart in alledaagse gestaltes daar schuift het in elkaar, de horizon en elk herkennen is een vlakte de poëzie, het vreemde trekken aan het panorama tot heuvels verheffen, zich tot een berg strekken je vindt er koffers en drama's stoelen die een eigen leven leiden en mensen die er liever op hun kop blijven liggen…

Ze begraaft haar hoofd in de laatste zomerbloemen, haar mond gesloten in stille huivering verrast door vragende, smakeloze, vochtige lippen... Wat zoekt ze ? Ze zoekt het koele water dat borrelend lacht naar de bomen die elkander toe fluisteren . Wat hoort ze ? Ze hoort het zachte zilverscheuten klinken onder het groen van het eikenloverenbad…

Ze liggen kruiselings over elkaar, de nagels witter dan wit, ze zijn er nog, in een nauwelijks nog aan te raken aanwezigheid - Maar ze zijn niet meer van hem, horen niet meer bij de mens die ze een leven lang vergezelden - En die, bouwvakker als hij was, net vergunning heeft ontvangen voor het bouwen van een vrijstaand huis in de wolken…

zelfs aan de achterkant van de zon waar plaatsen zijn die onbereikbaar lijken schijnt altijd nog die hoopvolle verbeelding, een kanariegele gloed rond avondrode vormen “het is niet anders” zeg je en dat is ook zo dus leg ik alle tranen uit mijn hart in jouw gesterkte handen…

Ik weet en voel te veel, zegt de man die zich in zichzelf verliest - Maar dan het wonder, de hele wereld wordt tot drie woorden teruggebracht: Liefde, vrede en verdraagzaamheid, deze drie - maar de liefde staat voorop, Zij staat aan het begin en komt aan het eind, Alles staat of valt met haar, Zij draagt jou bij zich als jij wie…

Je dacht toch niet dat ik dat ooit zou denken? 't Zou niet in me opkomen om zoiets te denken, Een normaal denkend mens denkt zo toch niet? Haalt zoiets toch niet in zijn hoofd? Sterker nog, niemand haalt zoiets in zijn hoofd. Je dacht toch niet dat ik dat ooit zou denken? Dat ik dat zou denken, Ooit? ... Nooit!…

ik stond vandaag schaak binnen luttele tellen was blind voor die ander zij deed mij achterover hellen ik was even naïef, passief, liep zelf in de val; de tijd verdreef traag het mat ik had een schaduw niet op ware kracht ingeschat had geen oog voor een pion in het verschiet, verre van dat…

De stoom komt uit mijn oren, Met ogen in mijn rug Doorzie ik mezelf. Ik merk dat ik ouder word, De tijd groeit uit mijn poriën En gaat er ongemerkt Met mezelf vandoor - Ik probeer me te verzetten, Maar leg het af tegen Zijn vasthoudendheid. Mijn rugogen zien Een mager scharminkel Doorzeefd door de tijd Met zijn ongebreidelde Verlangen…

Ach de onvervulde wensen ze vormen een combinatie van zoetgevooisde sirenen en het zwaard van Damocles Alles wat zou moeten drukt op wat zou kunnen de schaduwen zijn sterker dan hun eigen spiegelbeeld Hij wil verzwinden in obstructie maar twijfelt nog over het begin die eeuwige hang naar perfectie is sterker dan zijn levenszin…

Een danseres ben ik van kruin tot tenen ben ik danseres Je leert van mij de zin van bewegen 'n wijze les: Zoek lucht op om adem te halen zoek hemel op voor ziel en roerselen.…

Je ziet me op het bankje, Op jóuw bankje, met papier en pen In de weer, vraagt wat ik aan het doen ben, Op jóuw vaste woon- en verblijfplaats, Ik zeg dat ik de stad, jóuw stad, In woorden vangen wil, in regels, In zinnen, in een vers - Je ontbloot je half vergane Tanden, en zegt, terwijl je kegel Mij omverblaast: Zoek niet verder, Je…

wat je ziet, ben ik maar ook weer niet mijn stem is in de tijd het kind in mij zingt nog immer zijn lied wat ik zie ben jij maar ook weer niet ja, voor een moment mooi, elegant en speels dan weer de ouder op je schouder; aan de schuivende panelen raakt een buitenstaander niet gewend wat ik voel, ben ik ook voor jou kan dat zijn als…

Wie ik is Weet ik niet meer, Weet niet of het Ooit een naam Heeft gehad - Alleen mijn stem Herkent mij nog, In mijn stotteren en stamelen Word ik bekend, Word ik als mensenkind Gekend.…

Ik ben.... een rare heb menig schip en schuit bevaren als bootsman soms als stuurman aan bak - en stuurboord nooit... als kapitein Daar zijn...... er al zoveel van die willen sturen -als beste- vanaf de wal Ze zijn.... groot in getal maar 'het scheepsvolk' is 't moeilijkst te sturen Daarom... zal hun reizen nooit lang…

Jij noemt het groen, Diepgroen zoals de Bladeren zijn wanneer Het hoogzomer is - Ik noem het lila, Paars als het gezicht Van iemand die sterven gaat - En toch hebben we het Over dezelfde kleur.…

ik verwaai gedachten schrijf brieven vol ongerijmdheden voor later speels dans ik op tonen van geluk die ooit voor mij geschreven waren om zo tot zinnen te komen die mij voor altijd zullen doen verbazen…

Het wilde beest heeft me verslagen, Zijn vlerken houden mij in hun ijzeren greep, Mijn vechten helpt niet meer, Het schuimt en bekt en doet met mij, Schuimkragen overheersen wat er rest van mij - Ik rust even uit, Heel even maar, Leg mijn doodmoeie hoofd Op mijn linkerarm, Slapen wil ik, Heel even maar, Het beest trekt zich Niets van…

Wil bij ons zijn Bij dag en bij nacht, Bij verdriet En bij feest, Wil het licht In onze ogen zijn, De lucht in onze longen, De adem van onze geest.…

ik heb dit nieuwe huis gezegend mijn naakte borsten vol vertrouwen aan de lege kamers laten zien nu durf ik naar binnen schroomloos bovendien de drempels zonder hink-stap-sprong te nemen buiten in de grote tuin verraadt een rijke bloei dat heden in verleden heeft gesnoeid ik gooi niets weg de opstap naar opnieuw verraadt…

ik reikte mijn hand en zij, zij legde haar broosheid in de dragende palm en toonde aderen van bejaarde schoonheid de hoge zetel waarin zij zat met gewelven aan beide zijden op hoofdhoogte en kussens die haar droegen, doch nauwelijks steunden ( ze was statig van aard, zodat ze niet leunde) toonde wat nog aanraakbaar was haar lijf…