ik heb mijn geschiedenis weten te wissen oude liefdes , met vergane vriendschappen heb ik versnippert alsof zij nimmer zijn geweest de doden bewaar ik even heb ik naar ze gekeken heel even en sloot ze voor altijd in mijn hart…

Soms denk ik dat hij het is Wanneer ik 's ochtends mijn haren borstel En met mijn tranen worstel Dat om me heen, die lege galmte En hij staart me aan, in alle kalmte Even, ben ik dan muisstil En weet ik niet meer wat het is, leed Om liefde te bezinken In tranen te verdrinken Die ik zachtjes wegvaag en vergeet Het helpt me wel, ik kom…

Vooruit! Vooruit! Voort! Sta niet stil, Kijk niet om Maar ga door, Door, door! Kijk niet om, Sta niet stil Word niet als Die van Lot Een zoutpilaar In opdracht van Je eigen god.…

Een gum is zo handig iedere oneffenheid onbedoelde uitschieter kun je wissen de gum brengt je terug naar de perfecte tekening in wording De pennenstreep met ruwe hand dwars door de fijne lijntjes gezet is niet ongedaan te maken Je kunt hem met dikke lagen Tipp-Ex bedekken de imperfectie blijft immer zichtbaar…

- ik droomde dat ik ondergronds leefde dat regenwormen en emelten mijn buren waren met wie ik dagelijks het gesprek aanging het waren conversaties die 'k plezierig vond want ik hoefde me niet constant te verdedigen, we lieten elkaar in de eigen waarde, de regenwormen, de emelten en ik, Nu is mijn gelukzalige droom voorbij,…

Wat ik kom doen vraag je hoog te paard was ik van mijn stuk gebracht had ik het niet laten merken leg uit dat ik mij voel als een substraat een specimen dat een langzame ontleding ondergaat dat dit niet gaat werken Jij en ik zijn toch mensen? probeer ik nog terwijl je uitdrukkingsloos naar me staart…

ik praat van jou al zeg ik dode woorden en zoek in schimmen van verboden lijven restanten van liefde die mij ooit toebehoorden ik tracht dan verstarde gedachten over verloren gevoel, doorheen wel duizend nachten, in teder maanlicht te verzachten…

Haar kleuren wapperen vrolijk in de blauwe lucht. Het blonde haar geurt naar de korenvelden. Vrolijk springend in de wind. De wieken van de molen draaien boven het ontluisterd kind dat zichzelf niet meer terug vindt. Klokken laten haar hart niet meer bonzen. Steeds meer roekelozen en bozen sluipen door de donkere straten voorbij slapende…

Daar moet het gebeurd zijn, ten oosten van de poort naar Brussel langs de trage waterweg waarin die gekke stadsgids zich nog verzoop De dichter die worstelde met woorden en nooit kon winnen van zijn vrouw de kinderen die daar van kwamen en nog later de melancholie die hen met één lenige sprong voorgoed te grazen nam....…

Kom, pak mijn hand dan trek ik je uit het moeras zie je aarzeling begrijpelijk omdat ik er zo lang niet voor je was door zwakte ontzield kon ik de druk van buiten niet weerstaan maar ik ben terug je Verdwenen Zelf ik til je op houd je stevig vast laat je nooit meer gaan…

Jij noemt het groen, diepgroen zoals de bladeren zijn wanneer het hoogzomer is - Ik noem het lila, paars als het gezicht van iemand die sterven gaat - En toch hebben we het over dezelfde Kleur.…

wat is er vreemder dan een mens die de kleur van een boom met bloesems beladen onbegroet voorbij gaat zich vastklampt aan het knappen van takken, het kraken en dwalen van de stilte en halverwege de hoop verdrinkt in een vijver, net naast het lelieblad dat witter dan sneeuw wordt in een winters vers jij, antwoord je want jij trekt…

aan de zelfkant van nu twee koppen koffie schenken in een vacuüm van rust één met- één zonder wolkje eigendunk als afdronk zonder gêne en de wereld schuift voorbij ze raast zo hier en daar vierwielig snel van A naar B of op de raderen van twee in beweging gezette benen ach het loopt zoals het lopen moet we blijven zoet de voortgang…

Ik hoef mezelf Niet meer te Verbergen Nu ik mijn Scherven Heb gedeeld Onmerkbaar Verdwijnen Ze in de aarde En blijf ik Over, Het geheelde ik, Een mens Van wie zo Maar gehouden Wordt…

Een mens wat is dat? een veredeld beest trek de vernislaag eraf dan zie je de barbaarsheid die er altijd is geweest…

We zijn geen poppen om op te passen in de pas lopen we ook al niet We zoeken 't niet ons te bewegen ontwerpers.... komen we gaarne tegen Die zorgen voor beweging in de kleding de mode of de trend nooit zitten ze op hun gat of krent het zijn hun nijver handen vingers die bewegen zijn nimmer verlegen met een idee ....of…

eerst dan pas op het goede been gezet met naakte ogen onbewogen eerlijk lood uit schoenen wrijven elke oorlel draagt een ring waar eerst een hard geluid doorging het heeft wat om het lijf…

Een glimlach bezie ik niet als een spiegel wanneer ik naar mijn kooi kruip ben ik onderdanig in de liefde van mijn zelf verzonnen werkelijkheid maar dat zegt alles over de onbereikbaarheid van mijn geneugten wanneer ik jouw glimlach zie ben ik als de struisvogel ik steek mijn kop in het zand van een verdwaalde woestijn nog alles…

Bij behoedzame toenadering zet je jezelf op slot waarom ben je zo bevreesd dat je zo angstig alle poorten sluit? Op de patio groeien prachtige bloemen kijk, hoe zij zich langzaam richten naar jouw innerlijke zon bloesem voor bloesem ontvouwt zich…

vanmorgen ben ik de deur uitgestapt, heb de lucht bekeken ze was blauw en langs de wolken streken grauwe ganzen, grijs tegen licht dichterbij langs ruwe stammen klom een bonte specht omhoog zijn zwart met wit verborg zijn rood voor mijn gezicht ik keek hem op de rug – en wist tussen dat alles het rood, wit blauw van wederhoren,…