diep bedolven onder puin van het leven snakkend naar lucht vruchteloos gevecht in gaia's schokkende schoot er is geen weg meer het duister groeit dicht plots gutst het licht met hamerslag binnen…

Groot was het vuur dat de aarde verschroeide de zwartvette klauwen deden alles vergrauwen de wind uit het oosten verslond wat er groeide Krakende kruinen jammerden in hun val en met hen nieuwe veren toen de wind begon te keren op zwartgeteerde varens zij krompen overal Groot was het vuur dat de hei sloeg tot gruis de zwammen verzwolgen…

Beeld van een dood blond jongetje aangespoeld op 'n Canadees strand duwt mijn hart in m'n keel het staat voor 't drama van de Titanic Dorpelingen ontfermen zich over hem begraven hem, onderhouden zijn graf Niemand meldt zich, niemand treurt om hem alsof het kind nooit heeft bestaan Zijn beschrijving past bij mijn zoon ik verzink in 't leed…

Op de menukaart van de Titanic die nacht stond ijs als dessert…

Het is niet erg dat het leven geen zin heeft er is voedsel genoeg en huilen mag om illusies die verdwijnen - ik ben een kind uit de tijd van wederopbouw en weet verdriet bestaat sinds heugenis, dus lang voordat de Duitsers kwamen. Alles is gezegd, maar ga nooit naar Ponypark Slagharen, verwek geen kinderen op een zinkend schip…

de wereld is vervallen tot gebouwen en getallen de mensen zijn verdwenen in de leegte der stenen hun god bleef bestaan hun zon is ondergegaan de liefde is gebleven bron van warmte en leven de straten zijn verlaten ruïnes en diepe gaten bomen moe gestreden na een kortzichtig verleden lange winterdromen de ijstijd is gekomen de…

in het zicht van paradijselijke stranden niet geplaagd door wind tot golven deinde onmetelijk de oceaan. onder zijn machtig lichaam dient de aardkorst hem tot speels matras. een grimmig spel van dringen en duwen van schollenschuiven en van botsen, tot een schol zijn evenwicht verloor, knallend scheurde, zich verhief en bovenop zijn spelrivalen…

wat je vandaag de dag een boskoper gaaf nog ook aan wilt doen je stuurt hem niet te keur naar griekenland je ziet daar door rook de boom niet meer alles woedt en ziedt er lijkt geen keer voor mens of dier stel zo waar niet boud hij komt om zo niet vermist stuur een kist bij as met gebrek aan hout een zak van herbruikt papier…

Alle beschutting weggehakt geen luwte voor de felle wind een achtergebleven huilend kind in het stille oog van de tornado die alles reeds had afgepakt berooid, maar wel in leven schuilend onder wrakhout wachtend op iets, dat licht en liefde terug zal geven niet wetend dat de storm steeds terug zal keren om steeds harder overleven aan te…

op het strand ligt een klok daar aanbeland na een ramp vlakbij een schip gezonken op en in de zee een man of vracht teveel, te veel de klepel op de bodem verstomd wordt dit verhaal niet meer gebracht dan door die getuigenis in brons in het mee vergane want zeilt niet langer wind maar waart het water door de gaten zonder voeten, zonder benen…

Mijn vriend Frankie nodigde zijn ouders uit om op vakantie te komen. Hij woonde in een prachtig huis aan het strand van Kao Lak. Op een zonnige dag (ze zaten net aan een ontbijt van toast en sinaasappelsap op de veranda) kwam er een golf en Frankie zag zijn ouders nooit meer terug.…

(Kobe/Japan 1995) Door een van onverwachte herkomst wilde vleugelslag bewogen golft de gekleurde hemel van midden januari Het licht is zwart het duistere is licht vanuit een verte roepen zachte stemmen Het is vanuit de grond dat trillingen de aarde…

Geblakerde wouden en strakblauwe stranden. Eén eenzaam huiverende palm. Afgestompt grijnzen bomen hun zwarte tanden bloot. De gele zee draagt een kleurrijke mantel uit visselijven. Het exotische krijsen der orchideën overstemt, zelfs van verre, het hemelverscheurende zon-geroffel. De wanhopige boten van de zeezigeuners worstelen met…

gemaskerde mannen thermische overalls spuiten uit bussen bij de beelden een schorre stem het voortbestaan der mensheid staat op het spel er wordt besmet door vlinders fladderend binnen buiken de virusscanner is vooreerst gestuit op de gewone spikkelspanner (ectropis crepuscularia) vrij vlind'rend in en uit primadonna als…

ik heb de rampzaligheid gezien in het verleden waar vastklampen nog mogelijkheden biedt geen dromen enkel het gejaagde zelfs de passie dooft bij dit moment tot gruis in weet jij in hoeveelheden het kind ziet verloren rond en zoekt houvast zoekt de grond van vader zeg waar is hij nu zijn ogen zijn weg het is de prijs van niet alleen durven…

diep onder de korst is een schok verwekt platen drukken elkaar op tot splinters en scherven de golf plant zich verder in een ring die uitdijt in rimpels er wellen pluimen op die ploffen in een krater alles wat leeg was moet terug vol zoals de holtes in kalk de mijnschacht die verzakt een gedrilde speurhond klimt over puin hij…

Hij klemt zijn vuist boven de tropen de knokkels zien wit van woede ingesloten door denkbeeldige cirkels tussen steenbok en kreeft hij zet warm en koud listig tegen elkaar op in een vlaag die aanzwelt tot windkracht twaalf ik hoor de dreun in mijn krop de zee zet een hoge borst op regen stort kletterend neer druppels als kogels in mijn…

Ieder voor zich spoelen straks op een ver van ’t strand gelegen vloedlijn eenlingen aan miljarden doden schrijft de krant die onder water niet gedrukt wil dus nu al is verschenen men tart het noodlot schrijft de krant start de motoren en verzuipt sociaal pruttelend in de file als een uitgestorven soort straks teruggevonden als een…

er was een adem voor de dood in terugtrekkende golven ogen werden groot toen de tweede vloed zijn aanblik bood er was geen kans alleen maar weg verdronken laatste woorden leven heeft gegeven behalve het water, zij ging moorden zonder woorden nu kabbelt zee op schone kusten liggen golven lui te rusten maar chaotisch zijn de wolken…

Waar ik ben is de stilte de schaduw van gedachten en regenbogen die me leiden en verlaten. Stemmen zijn dromen die spreken waar ik geweest ben als een boodschap en een boodschapper die elkaar niet vinden omdat ik was wat niemand geloofde toen de dood hen vroeg op welke golf ze wilden…