De pracht van de boterbloemenwei met zuringaccenten en het wit van ontloken madeliefjes maakt weemoed wakker, verleden dichtbij. Er op uit het veld in, heerlijk vrij na gedwongen schoolgang, op zoek naar avontuur in afgedamde sloot of klaverveld met voorjaarstoeierij. De kleine voederbieten afveegbaar aan broek of bloes, voor vee bestemd…

de tentakels van het verleden houden mij in een ijzeren greep nu eens probeer ik mij voorzichtig los te maken dan weer met bruut geweld niets helpt geboeid zie ik het heden van gedaante veranderen langzaam maar zeker toekomst annexerend grijnzend mijn verweer gadeslaand het verleden dwingend het hof makend mij degraderend tot de bekende…

dwangmatig handelend werk ik seconden weg plan ik 90 minuten in een uur mijn coconerende ideeën zoeken worstelend een uitweg om vervolgens in één slag te verliegen nu deint mijn uitgeholde geest op zeeën van tijd…

toen alles beter was toen was ik er nog niet de Grote Buitensluiter en straks, als alles beter is dan ben ik alweer weg wat rest mij nog dan glimmen om het feit dat bont het wint van wit de handwas is helemaal een lachertje – ik geef het maar een draai…

Wijzers tonen staand het uur waarin de stilte werd geboren dag en duur vergeten raderen laten niet meer horen dat een droge tik laat weten hoe de tijd wordt weergegeven de klepel hangt sindsdien maar zal zich nimmer storen aan dit stille leven…

De kleinste sluimert Moeder gaapt en graait Naar de zuchtende hond In haar schoot genesteld De zetel knarst De kamer ruist Een lichtkegel kantelt door het gordijn binnen Op de plaat pruttelt soep uit blik Ingetogen zingend maak ik een klik Wil vooral en meer dan ooit tijd winnen De dagen liggen verwaaid De uren overhoop De klok is…

Tussen startschot en eindmeet ligt wat ademruimte Kilometers die voorbijgaan onder zwarte sneeuw Zoveel was zeker Maar hij haalt het Uitgeput viel hij in een waterbed. De armen gestrekt, een kruis Het gevangen geklots weekt de lach los De maagzweer kriebelt Hij deint zomaar zonder zin Onder een plafondspiegel In een hotel met meer sterren…

Ik zweef door talloze zwerken Mijn geluidsloze vlerken Brengen mij verder dan enige kim Ik ben mijn eigen schim Opblauwend in nakende dageraad Moment, dat ik sterfelijkheid verlaat Parelend gedroppel aan menige halm Reden voor mijn stervensgetalm Mooie woorden bij het graf Omgeven door kattenstaart en hondsdraf Afscheid van de goegemeente…

er twee punten zijn begin en eind ertussen leven begint sterven dat draait als dansende derwisjen cilindrische hoeden op er geen leven is na de dood maar wat anders misschien wel voorjaar als het groen is in de knop en opwindend…

nazomeransicht Een berk buigt tegen beter weten in als weduwe der schaduwen verdonkert zo de glazen die halfvol op de tafel het parmantige kristallen lijf omhoog trachten te houden tevergeefs is alles wat de schijn doet zien. Een berk ligt op haar knie? maar tevergeefs gekropen als koningin der kalenden -dit Babylon het bladdert…

nazomeransicht Ik heb zo verlangd naar dit terras onder de Hangende Berk van Babylon het licht dat valt als waterval met liters uit de hemel het rode hout dat stoelen is in tijd, in tijd een ansichtkaart waar niemand nog verblijft de treur zit in de verte van het zitten, kijken, horen niets en niets dan de nazomer in al haar diepten…

Doordrenkt van nachtelijk oranjelicht Kunstvuren neerkijkend op voorbije tochten De oude straat is nu als enige verlicht Een levensweg in alledaagsheid vervlochten Mijn schaduw komt als een tweede bij de lantaarn Draaiend snelt hij zich strekkend aan me voorbij Vervaagt en wordt opgenomen door de nacht Terwijl ik het volgende licht nader…

Ik droom van oude tijden gekerfd in een rots mijn naam Ik droom in beelden en in geuren Ze kleuren mijn verwondering In mijn ik weerspiegelen de oude woorden en de sagen groeit de mythe en de kracht De ruïnes vormen samenhang de geheimen mijn verhaal…

Een wakend oog, mijn opstaan er zijn geen grenzen aan de dagen heldere nachten bij volle maan vetverchroomde volle magen Een starend oog, mijn leven er hinkelt een treurwilg door het beeld vage zaagsporen, achtergebleven onze huid als behang verspeeld Een slapend oog, mijn dood er roest een spijker in mijn hart verzwolgen in de moederschoot…

Ze staat hier en kijkt om zich heen en wiegt haar heupen op weelderige klanken Ze neuriet wat en gaat zitten met haar teddybeer op haar schoot Ze sluit haar ogen en geniet van de muziek die alleen klinkt in haar hoofd De wereld gaat aan haar voorbij langzaam vanuit haar dromen Ze heeft een heerlijk leven maar vliegt weg naar vroeger naar…

Ik liep waar Willibrordus liep Heilooërbos Modder, mos Een put zo diep Zo lang geleden Lang voor de Staten en de Steden Naast waar Willibrordus sliep Heiloo vandaag Met heel veel bomen Om te zagen Tijdens dromen Waar hier de mensen wonen graag Heiloo met Witte Kerk Zo oud en sterk Ouder dan Den Haag -------------------------------…

onder mijn voeten de eeuwen verborgen onder dikke lagen leem ze bergen bewogen tijden de laatste ijstijd in uitgestrekte steppe maakt plaats voor zachte regen in het landschap groeien bomen en ijzertijd nog ver graaf in bar verleden waar nomade jager is en de boer zijn toekomst gaat verbouwen de maalsteen is nog…

Ergens bedolven onder stof van gestold verlangen achter echo’s van psalmen en gezangen in de laatste kelder van het hof naast het hakhout uit oude linden hoop ik het terug te vinden Een eeuwige schemer pakt kil mijn hand verpakt het pad in gedoofde kolen en nauwelijks tastbaar ligt verscholen het bruine sieraad uit het verre land Ik breek…

de foto’s nemen hem bij de hand leiden hem naar lang geleden ver weg uit het heden met diepe put onverwachte hobbel afgrondrand boerderijbrand duikt op ’s morgens om vijf uur het is al (extra) licht buurtgenoot wordt opgebracht over Botjes Verdrait huilend opgeborgen dronken doorgereden na ongeluk stoere dorpsagenten jagen verder op kapot…

Het land lekte laveloos haar liefde naar de sloten die onverzadigbaar gulzig slordig dit genot, zo dierbaar vermorsten. De zotte glimlach hief de tederheid naar een verzakte plank bedwelmd door handgewassen stank Voorbij, te snel voorbij, gleed de lente heldhaftige haver groette het gerst dat weelderig opschietend het verst in wasdom was…