oranje laait over de kaaien in ocht’lijk duister, dag en dauw en aait de messen van de maaier die scherend ’t bermengras verkauwt tegen de nagloed van het tuig beweegt eenzaam een silhouet die ingetogen wacht en buigt, geknield een verse bloem neerzet het kruisje met het rouwgedicht herinnert hoe een meisje viel in vluchtmisdrijvend achterlicht…

er zit een man in de tram een spoor van beschaving loopt over zijn gezicht welk zeer vraag ik mij af deed hem de moed in de schoenen drinken…

parmantig paradeert puntig de pointe hand in hand met provocerend proza een wonderlijke optocht ontrolt zich aan mijn ogen opgetogen, terneergeslagen eeuwige trouw, op de hak genomen liefdesmijmering, vers in geheugen lettergepenseeld vergezicht een bontje met een kort lontje verwondering, verbazing, woede liefkozing en oorwassing doodsklok…

Water kabbelt zich uit beeld door haast en herrie overstemd om dan weer zingend te verschijnen alsof het nooit zijn loop verloor aorta van het paradijs dat als Breesaap moest verdwijnen het tempo geeft het afschot aan maar ook de plens die valt bij regen de wereld komt zichzelf daar tegen in stromen die de tijd verstaan de eerste…

met afgrijzen kijkt de voor paal staande reiger in de hoek van het weiland naar gemotoriseerd verkeer op de Rijksstraatweg zo ziet (on)gelimiteerde haast op twee vier of meer wielen er dus uit denkt de slanke vogel onbeweeglijk het voortdurende geraas gadeslaand kom ik zoek de slaapwijkrust op er is vast nog wel een vijver met veelsoortige…

wachten op de trein naar een provinciestad gedachten (plus en min) die evenwijdig in het spoortje lopen perronwind wars van richting koelt hoofd en huid en dan twee lichtjes in de verte als ogen - warm en open…

dan slaat mijn metro een half uur over en schop ik de kou uit mijn benen de man met de kop van Kanis en een hoed loopt rond - er lijkt een vrouw bij hem te horen - ze draagt fluwelen oorkleppen en volgt hem overal…

Scherp flitst haar het duister voorbij achtervolgd door beelden, veel te sterk doordrongen van ordinair camerawerk. Slingerend, schokkend en hellend opzij Verlokkend is `t het grillige te snijden uit zwepende pijpen, verschoten leer ruw omsloten, vrijwel lijnend aan teer. Slikkend glijdt verweren naar lijden Een strijd uit slip te scheuren…

Alsof je het uitzoekt met een vernauwde geest, niets dan zieken, zeuren, zaniken, niks zonnigs; Files, verkeersborden, fouten, versperde wegen, alles valt en verdrinkt net buiten de greep. We zijn niet gemaakt voor elkaar, we moeten het maken, maar waarom de verkeerde dingen. Ik zie mezelf anders, wat ik je toon, is niet wat je oppakt. Ik heb…

Vorst aan de grond kleurt het landschap grijsgroen in het vroegste licht hervat ik het leven ben op weg en ontmoet groet vroege vogels nog diep in hun kraag vorst aan de grond hangt koud boven het land kleurt het leven tot waas ik ontmoet snelheid als een schim uit de mist groet geschrokken wijs op mijn voorhoofd en raak onzichtbaar…

'Treinen vertragingen' schreeuwende krantenkop lekker lang wachten op Utrecht Centraal Zo dus verdwijnt het woord spoorwegverdraagzaamheid rap uit het vocabulaire onzer taal…

We zitten in de schaduw op een bank. 't Is zondag. Met m'n dochter observeer ik heel ontspannen auto's in 't verkeer. We hebben nét geen hinder van de stank. 't Is druk. Ze zitten maar voorbij te zoeven in Golfen, Smarts en sleeën, niet relaxt, integendeel, ze lijken we behekst. Wat zijn we beiden blij, dat wij niet hoeven. De temp…

Een simpel in folie verpakt bosje bloemen Als willekeurig bij een bermpaal neergelegd In zijn reflector zie ik auto`s langszoemen Ik blijf even staan, en mijn kippenvel is echt Die wrede dood van twee zo jonge mensen Het waarom wil maar niet uit mijn hoofd Zij hadden nog zoveel toekomstwensen Ik sta aan de grond genageld, als verdoofd Maar…

Glanzend glimmen de lichten door mijn ruit De straten raken goed gevuld met massa’s ongeduld De pleinen draaien vol Amsterdam baart weer een spits Men moet op kansen loeren En niks is nog te dol Het schemert al Eenieder wil naar huis Verlichting op de fietsen lijkt Van andere planeten af te komen Ze kennen immers al de weg Ze kunnen…

Doelloos mikken op het vliegje. Het stil gespetter op koud glazuur. De geur van diesel en urine doen elk gesprek verstommen. Een stille knik ter begroeting. Een knik ter bevestiging van gemeenschappelijke hoge nood.…