ik hoef geen gladde gevijzelde woorden uit jouw giftige driftige druipende mond maai nog liever cirkels in het hoogpolig korenbloemtapijt of tel de gaatjes in het plafond tot ik slaap en krijs niet meer…

jaren kropen vreemd langs naakte takken over diep zwart stukgewoeld land een maskerade van donkere bladeren bedekte mijn snikken met honend gelach te zwaar voor ogen droeg een schuldeloze de nacht op grauwe gekromde schouders grijpend grillig striemde de gesel ontloken vruchtig in verduisterde oorden eeuwig en eeuwig veroordeel…

de toekomst schampert naar het verleden lacht om dood gijzelt m'n blik het huis verhaalt oud gekromde levens kamers ontvluchten een verbeten geur herinneringen spreiden schrijven volle muren krijten angst door onzichtbare kreten de vloer is doordrenkt muren zijn vochtig woede buit driftig de bloedende pijn tranen vreten demonen…

met voorbedachte rade heeft de dood het schaduwnaakt van uitgebraakt bloed op de grond geworpen longen spuwen gal en gif op haar lijf haar minnaar breekt haar tong, ze is de schaamte voorbij hij snijdt het spreken uit haar mond martelt de woorden in haar schoot waar ze zwijgt in de kelder ontkleed en beroofd ik schreeuw barsten…

jij verbrijzelt de sterren in mijn ogen blikt handgeslagen wangenwoorden waar vingers afdrukken laten in het rode stromen van mijn bloed elke morgen breekt het brood op mijn ongebeiteld graf wachtend tot de kille nacht haar geheimen verbergt onder welig tierend onkruid letter na letter kerf je leven en dood tussen hel en aarde…

gaten in zijn armen waar de plakkers zijn verwijderd zelden zag ik iemand met zoveel geweld de toetsen van een telefoontje dan komt het bericht: er is vertraging hij stampt, krijgt zin de trein te slopen ik mag niet kijken gasvlammen komen uit zijn oogkassen ik ben als een konijn gevangen in groot licht ik moet oppassen hij…

af te dalen in het krocht van jouw venijn zou om onverteerde eigen woede zijn mijn zwarte goud weet zich elders zoek kleurloos fluitend asemnood keert het rode doek kompel ga alleen dit licht blijft aan hoewel van gelijk verbond ik zal elders graven gaan…

Jagend op jonge vogels roof je een vreemd nest leeg Mijn vingers worden milde kogels waarmee ik je schenden wil Je bent wreedaardig zoals je een rafel van me scheurt een door vliegen omzwermd kadaver aan de rand van onze snelweg Ik hurk in jouw nest in een vork van twee takken Hier heb ik mijn dorst gelest Het blauwgroen ei waarop jij…

zwartgevlekte tralies verbannen me naar niemandsland,waar bloed gutst over ruwe treden van mijn wanhoop met geplette handen en brekend bot daal ik af, stap voor stap kruip onder de steen waar ontvelde vingers stuiptrekkend aan de waarheid sleuren neergeworpen in schreeuwende inktvlekken worden stenen aangesleept onder en boven…

ongezouten lijkt de mening die in waarheid is weerlegd op tongen van gelijken voor niemand levensecht zij vormt in haar tonen die bittere stem een gevoel van falen zwaar onderkend wat niet zal wijken naar morgen toe gezouten is mijn mening kruidig rechttoe…

in verdraaide woorden liegt de leugen niet laat haar mening horen wordt geen stuk verdriet ze schrijven is een lachertje het lezen meer de kunst vorm ze in het wachten als welwillende gunst waar de mening onverdroten het daglicht heeft gezien vroeg of laat mag hopen dat iedereen geniet…

De vader van gesneuvelden Troont hoog in het Walhalla Toonbeeld van plunderaars Een ziedende krijger Moet naakt op het slagveld staan Koorts en kramp bezweren Zo zaait hij de smeulende twist Ze bijten naar de strot Wadend door pus en bloed Met een bijl die zelden mist Zijn oog is het wijze offer Zijn lichaam bengelt aan een tak De…

Mijn dagboek is volgeklad Morgen is een open einde Op de trein volg ik de stroomdraden De dunne boog neerwaarts Ze zingen onbestemd eentonig Sneeuwvlokken smelten op het raam Shaduwvlakken schuiven over het gelaat Een donkere woede zet me klem Snoert de strop om de strot Tilt me op Laat me los Tot ik oplos in een luchtbel Alles gaat…

De ijzige kilte in haar zwijgt in alle talen bevroren woorden zoeken geen plek zelfs de lach sterft in het harnas wil zij dan spreken ooit die ene morgen of was het gisteren toen zoute lippen barsten door het weten sprak ze geen stilte meer en sijpelde woede door gedichte aderen die laatste steen heeft geen specie meer nodig…

ik strijd op mijn manier met moordende gedachten had hij ze ook, mijn voorbeeld? smeet hij wel borden stuk of schreeuwde in de leegte? iemand die liefde was sloeg koopwaar stuk en schopte tafels om ik leg mijn inborst open en vraag hen toe te steken ze graaien naar mijn organen ik zwijg en trek me terug mijn glimlach is van steen…

In de ochtenden als ik wakker wordt rochel ik zit het vast op mijn borst spuug ik op de grond En gedurende de dag voel ik het trekken aan mijn stembanden Hoor ik mezelf raspen als ik praat Soms denk ik dat als ik tegen het licht sta de donkere plekken in mijn lichaam zichtbaar zijn Maar het is mijn eigen schuld Kankerverwekkende…

Bespaar me het troebel gedaas De lappendeken waarin je danst Het schimmig spel, de luie blaas Waarmee je naar de pot strompelt Door een waas van wijn Van verdoken pijn waarin je mij Gniffelend van genoegen onderdompelt Stap voor één keer uit de spiegel Die je me voorhoudt als een blikkerend schild En vul mijn geheugen met heimwee Naar de…

De ijzige stilte in haar zwijgt in alle talen, bevroren woorden zoeken geen plek, zelfs de lach sterft in het harnas wil zij dan spreken, ooit, die ene morgen of was het gisteren, toen zoute lippen barsten door het weten sprak ze geen stilte meer en vloeide woede door dichtgeslibte aderen, die laatste steen heeft geen specie…

Woedend trap ik tegen schelpen stamp de golven uit de zee krijs de meeuwen uit de hemel gil wanhopig, neem me mee wil de duinen wel verscheuren voel mijn ongekende kracht stamp de kuilen tot een berg wil niet meer teder, niet meer zacht ram de woorden uit mijn strot gebaar verdriet en immense pijn bid wanhopig tot een God voel me verloren…

Niet de nachten zullen tranen al kust het kussen jouw verdriet nee, de dagen zullen slikken wanneer men oogt en waarheid ziet niet de oren zullen horen noch de stemmen zullen verstaan nee, de monden zullen spreken vertalen verbeten levenswaan niet de handen zullen reiken nimmer zijn zij meer gevuld nee, zij breken sterke dijken klauwen…