soms geniet hij nog van kleine momenten van een kleurige paddestoel langs verwaaide paden zijn tere hand gedachteloos in de mijne het verschraalde leven stilaan moe…

met buikpijn, schuldgevoel en andere gebreken sla de grote roze Tellegen er maar eens op na en lees over de eekhoorn die ook al last heeft van gedachten van een boomtak springt zonder het te willen geen verschil weet tussen vroeger later nu of nooit het helpt wel een beetje…

Door het heden blijvend afgetroefd zit zij onbeweeglijk staart bedroefd naar een beeld ver in de verte ogen in één richting blijvend vastgeschroefd Slechts een ader klopt op haar hand als teken van leven Hoe communiceer je met de schaduw van een schim van een mens met haar hoofd reeds in de hemel en haar lijf nog op de aardse…

Gewikkeld in beweende doeken draag ik de dagen naar de dood en vlij ze stervend in zijn schoot terwijl m’n ogen zorglijk zoeken naar die ene zwakke schicht dat ik vast zou willen grijpen om zijn groei te laten rijpen tot hij vlamt van levenslicht Ik omklem met al mijn macht…

op m’n vraag hoe het met haar gaat zegt ze bedrukt ‘ik ben mijn leven kwijt, misschien wel verloren’ we lopen samen door de tuin, ze bukt zich, plukt een bloem in haar gelaat verschijnt ‘n lach zij heeft het leven weer betast de geur nog lonkend geroken…

Heftig ritmisch dithyrambisch divagerend, zat je rechtop zwetend in ons bed. Gorgonische kreten als prodomale verschijnselen, ontnamen mij echter snel de pret. Met frenetieke somatische eigenschappen, ebaucheerde jij een subiet succumberen, Ontsproten uit het brein van een xantippe, deed het mij echter snel desensibiliseren. Het…

Ze denkt de weg terug te weten maar komt niet verder dan haar eigen verdwaald zijn in het uur van de dag van de maand van het jaar gevangen als ze meestal is in haar eigenste wereld Voor ons een onbekende planeet voor haar soms bitter soms zoet maar altijd realiteit…

Maakt staal onbuigzaam het leven te leren als voorheen hoe ooit het was de wielen draaien rond dat wel en toch niet echt is dat wat je verlangt en weet een arm geslagen op afstand rond middel zittend handen fier maar weet mijn lief ik denk en ben jouw hoofd in mijn schoot geborgen mijn liefde warm in gedachten diep…

Ik kan er niet meer tegen Braak woorden met stukjes Uit mijn hardgeworden maag Ik sla dicht na elke vraag Vrolijk, zelfs vriendelijk Begon ik onvermoed lijdensweg Ik hoor u denken Die is ver heen In schenken Zet ik het verkeerde been Draai alles om, U gaat, ik kom Vriendelijk en vrolijk Uitslag versla ik olijk…

Het rationeel besluit Over leven en dood Maakt verdwazing Onze lotgenoot Ik kan het niet laten Te denken dat leven Soms te makkelijk Wordt opgegeven Geschreven naar aanleiding van het artikel 'Mensen sterven onnodig' (21 juni 2005, Dagblad van het Noorden; strekking: Hartpatiënten overlijden door gebrek aan operatiecapaciteit, desondanks…

Ze had haar schommelstoel verlaten bleekte zich aan`t stil herhalen van de kringen in het hout. Tegen achten nieuws bezinnen. Sneeuw werd zwijgend afgeklopt; beeldspraak kraakte even oud. Ze verloor haar onderkinnen, raakte tobbend afgeknopt, schudde min of meer naar binnen, om een wereld goed te praten. Buiten kou bewogen kwalen kon…

Schenk me jouw armen ze geven me rust Mijn ziel zal verwarmen als je me teder kust Laat mijn hoofd schuilen zachtjes op jouw schoot Laat me uithuilen ik ben zo bang voor de dood Laat je mond mij zeggen dat het niet zo erg is Probeer me uit te leggen dat de dood niet het einde is.…

pijnstillers snoepen op de bank liggen een warme kruik op een zielige plek domme blokjes aanklikken bommen laten ontploffen niet de hele tijd aan jou denken…

Ik tuimel door een mijnschacht Gevuld met hete adem De minnaar die me belaagt Een gedempte kreet van genot -Raspend in rood weefsel- Zwelt in de koele droom Ik wacht op verlossing Een bodem van doornen Een stekeltapijt dat me doorzeeft Gegons van bloed houdt me uit de slaap Maakt me moe van waan en ondergaan Tot ik stuipend onderuitga…

‘Wij delen u mede, tot onze spijt dat uw plexus niet meer geleidt. Van de pectoralis major, volstrekt logisch is nu de gehele musculatuur atrofisch. Door de laesie van de nervus brachialis en zonder innervatie van de ulnaris Raakt u van de rechter bovenste extremiteit de gehele endo- en exorotatie kwijt !’ En ik ? Ik voel soms wat scheuten…

in de wachtkamer van het praktijkcentrum is het een komen en gaan van diverse mensen jong oud man vrouw zorgelijk kijkend opgewekt de verscheidenheid voldoet aan de wensen van de huisarts die afwisseling wil in lenigen van nood bestrijden van pijn en leedpreventie de dokter is geknipt voor ontstoken amandelen gepokt en gemazeld ten aanzien…

hier die zeis, gij bleek skelet, en doe die kap eens af dat ik verdorie zie wie ik op zijn smoelwerk veeg gij wilt mijn leven? hier, ge krijgt het verpak ik het in papier of in gestrikte schrikkeldraad ik zal wel sterven heb wat geduld en pijn dan zoals ik…

kale rotspartijen, zand droog en dor in ’t zonnelicht ik voel verwantschap met dit land want even star is mijn gezicht en zoals plots een boom ontspringt ’t landschap verrassend doet ontwaken kan, als ineens mijn lach opklinkt die lach het masker levend maken…

Wanneer wielen blijven draaien in het rad van de te leven tijd zullen spaken blijven steken in geblazen lucht, ik raak je kwijt is er toch een dag gewonnen ademen uren even rust wordt er een mooi web gesponnen en het weten weer gesust elke naald als een spuitje hoop verduistert de nacht blind vertrouwen dat ooit door wijze wijzers sloop…

In een cirkel van illusie dans ik in een kubus parabolisch ingetogen met een hoge resonantie. Ik baan mij een weg in een driehoeksverhouding maar ik sla een slecht figuur het is een vlucht in dementie.…