ik wist dat als ik zou loslaten mijn vlucht de aarde zou verbazen geen geschreven of angstig open gesprek maar meer verlamming aan de grond genageld in het zien gebeuren het besef dat je niets kunt doen dat is het volle leven in actie waar iedereen zijn focus op heeft zo gefixeerd dat men het echte leven totaal…

ik heb je gemist de resolute stap in het doelbewuste gaan van het neusje uit de laan je karakteristieken zijn voor intimi herkenbaar het bewegingsbeeld heeft een joyeuze cadans zodat het lijkt of jij danst wind en wolken zijn voor jou gemaakt omdat zon voor het juiste comfort zorgt die met licht en schaduw het spel contrasteert…

lichtvoetig kwam jij binnen trippelen je lach legde de loper al meters voor je uit onbevangen keek jij iedereen aan groette op persoonlijke wijze waaide frisse wind langs warme lijven er waren geen regels protocol of gebruiken hier onder vrienden kon ieder zich op eigen wijze gedragen en uiten ik zag ze jou steeds dichter naderen…

jij vroeg en ik heb toegegeven hopend op een juiste balans dat jij ook zou geven helaas stond teruggeven niet in jouw hand jij wilde vooral niet de handelskant jouw ethiek in deze was ook de mijne niet ik gaf ook niet om terug te krijgen wel omdat geven beter voelt prima als alles in de juiste proporties gaat en niet de…

nog sprongen er geen vonkjes over maar je haar knetterde als ik met mijn hand door jouw krullen kroelde je ogen lachten licht verbaasd door het geluid dat statische elektriciteit bij ontlading maakt zonder dat er direct brand uitbreekt de keurig gekapte coupe springt daarna in lichte ondeugd terug de chaos van het opstaan maakt…

Onderga bij buitenissigheid het in het water gegooide... bij tegenstrijdigheid het positief uitpakkende... bij kabinetsbeleid het aan de burger appellerende... Onderscheid tijdig algemeen en persoonlijk leed. Veelzijdigheid zal je sieren, onbevangen dame. Laat je niet inpakken door woke-gedoe: ongelijkheid is geen vloek. Haal…

ik bladerde langzaam door het regenbogenboek voelde dat mijn vingers vochtig werden ook de kleuren namen de grijswitte tinten aan van vallende regen uit het gebladerde kwam een sterke boslucht die zo van de opgeschoten paddenstoelen kwam ik wilde even mijn handen afvegen liet de bladzijde los zag ze in 3d snel groeiend ze werden…

venijnig blies de wind net boven het zand dat te drogen lag na de jongste vloed kleine tornado’s kwamen al hoger na hun aanloop op het vlakke strand en vrijwel uitgeraasd te zijn zoutkristallen deden een aanval op je kwetsbare huid die jij met knipperende ogen afsloeg en je van deze slagen afkeerde om de natuurmassage goed…

ik hoor de kreten van verwrongen schroot het snerpend gillen in de dood van resten metaal die nu branden in het vuur waaruit zij ooit hun vormen hebben gehad om weer die processen te starten is energie tarten het geeft de mens geen pas want duurzaamheid kan de mens de tweede wereld geven die ons was beloofd en hemel zal gaan…

je aura straalt in de warme kleur van liefde ogen blikken in donkere drift lichten op in je aanstekelijke lach die opent met dat ik even alles mag terwijl handen weren als ik de vrijheid voorzichtig wil proberen in het zeer aantrekkelijk liefdesspel waar nog lang niet alle fiches zijn geteld de dobbelsteen alleen met punten…

zijn ogen waren dood al overleden toen hij besloot de eerste trein te nemen die denderde zo lekker door vol massa voor de grote flits in je gezicht in nog donker ochtendlicht kon ik hem niet zo laten gaan riep hee zonder naam en pakte de mouw van zijn spijkerjack voelde weerstand in beweging door moeten gaan nog had hij mij…

verleidelijk keek het water me aan toen ik spiegelde en mezelf liet gaan in uiteenlopende richtingen het voelde me als gone by the wind zonder muziek wegdrijvend op de melodie van intens tranend verdriet ik liet mijn handen water werpen maar kon gewoon niet dichter bij jouw komen omdat ik enkel zwemmen had geleerd in mijn dromen…

ik schepte wat schaduw weg maar de plek werd niet lichter wel kreeg het reliëf langzaam stem door hardere materialen meer volume in weerkaatsing toen hun contrastwerking op het beoogde bereik was gekomen de scene had de beste referentie met het publiek door magie en mystiek van hemelse klasse…

Helaas is Sphen de pinguïn overleden Zijn levenspartner Magic was een man Ze waren dolverliefd, het masterplan Van Sealife Sidney ging in werking treden Twee eieren, bevruchte, neergevlijd Pappies (Sphen broedde) in een mum van tijd!…

Men zei… “Er is hier geen oorlog” Ook geen vrede, toch? Hier valt dood uit de lucht. Vrede? Is hier een klucht. Vogels zijn hier niet meer. Komen er ook nooit weer. Hier heerst slechts de dood. Daarom zijn de straten rood. Hier kraait een baby niet. Onder ‘t puin kan ze niet. Hier is er geen zon meer. Maar een bom, keer op keer…

het stormt weer jeugd door straten die ontdaan zijn van hun oubollig suf imago’s weer klinkt kindergehuil uit de zich snel vormende files van druk kletsende moeders die net hun kroost uit de eerste leg op het schoolplein hebben af gezet en nu racen naar de dichtstbijzijnde super voor gratis koffie de twee halen en een betalen…

het warm zachte van vertrouwen heeft plaats gemaakt voor alerte trekken die de heerlijke overdracht van je blik en gezicht in de weg zitten waar jij altijd ontspanning prolongeer dwingt nu gejaagdheid aandacht af in in een spanning die zelfs de plukjes haar tot een jeugdige chaos formeren die helemaal niet misstaat de tijd…

we worden steeds meer meegesleurd in de maalstroom van leugen ongemanierdheid spotternij en oorlogshitserij het spreekt de taal niet die wij willen leren de spiegel kijkt ons aan door de Zoon die naar de hemel is gegaan de wederom geboren mens die daardoor is ontstaan buutvrij met vertrouwen de toekomst tegemoet zien…

wij dachten garen te spinnen van de warme wol in genoegzaamheid konden niet steeds opnieuw beginnen dat vuur vlamde niet meer met alle hulp en verzorging door coaches schuifelden oudjes de deuren langs die wonderwel een cirkel vormden waar zij elkaar niet meer konden groeten dat was hen ontgaan maar in hun kort bestaan zat al…

ik had het boek al een tijdje terzijde gelegd op de stapel nog af te werken ik wist dat de achterstand anders te groot zou worden en ik de feeling met de werkelijkheid zou verliezen eerst bladerde ik nog even terug om de sfeer en stemming te proeven maar al snel had ik het resultaat in gezicht houding en bewegen met oogopslag…