ik ben vandaag het pakhuis ingegaan vol afdankertjes uit mijn leven heb er nooit naar omgekeken zoals anderen struinen in herinnering toch kwam ik tal van onverwachte zaken tegen die mij niet goed zijn bijgebleven met die oude kinderwagen heb ik bij weten nooit gereden was zeker ooit mijn oma’s heden tussen stof en grijze raggen…

Wanneer zwart, niet langer zwart meer is, maar nog zwarter blijkt te zijn. Wanneer het licht, aan het einde van de tunnel, dooft. Wanneer diagnose dood betekent. Wanneer we pijnlijk sterven moeten. Wanneer ons laatste oordeel wordt geveld. Vertrouwen, tegen al ons denken in. Dat wit zonder zwart niet kan bestaan. Dat dood zijn de tegenpool…

Ik gun u vogel te willen zijn het opvliegen en dalen Het blauw van luchten wolken-zonder zuchten- aan de hemelboog En beneden aan uw vogelpootjes het gekriebel van mensen... die zich een dag vogel wensen en daarmee de vrijheid in cirkels te vliegen te wentelwieken of in V-formatie Ja, de mens die zichtbaar... en hoorbaar…

Hout wordt gestapeld de vonk wordt gelegd het knisperen gaat over naar knetteren vonken vliegen hoog geur wordt verspreid angst voor vuur het verbranden van wat eens leefde...…

strak in kostuum met gesteven boorden zongen zij traditionele muziek van Russische bodem zelfs de muzikanten speelden in groen kostuum en hoge pet van alle rangen en standen strijdliederen vol passie nu zijn ze uitgevlogen Syrië hun doel al zullen ze daar nooit aankomen de hemel bleek hun bestemming…

Wanneer ons ego struikelt, lijden we gezichtsverlies. Janken wij en genieten zij. Wanneer een ego verongelukt, verstommen onze lotgenoten, en is het leedvermaak voorbij.…

en dan opeens is de cirkel rond wederom terug bij jouw vroegere liefde, Vrij Theater bezield nam je het stokje over van voorzitter net met pensioen dus nu had je alle tijd strijdvaardig als je was zette je de koers in z’n vooruit grote plannen om Vrij Theater te behouden in barre tijden van je werkte hard, heel hard wellicht te hard…

het verschil tussen gisteren en vandaag is een immense stilte die je achterlaat je stond aan het roer van een schip met eindelijk verse wind in de zeilen al ben je abrupt van koers veranderd heb je het aardse verruild voor het hemelse want zomaar tussen gisteren en vandaag is het doek gevallen…

Het landschap is van craquelé oud, bruine bomen kruimelen stofgoud. In een diepe toonaard schept een weg traag warm licht op de avond. Een reiziger gaat in vormloze jas, op de schouder een zwaar pak. Hij wenst aan het eind van de reis zich van het gewicht te ontlasten. Het is al laat. Zonder verandering voeren bomen naar een hoog huis,…

Hoe de man dichter na het einde steeds weer de dood beschrijft die dood in zijn gedicht naar adem snakt de laatste keer dit keer geen afscheid want hij zwijgt niet meer eerder ging het hem beter af…

Vergeefs heb ik je naam gevraagd om in jouw erbarmen te graveren, verdrink me in het eenzaam zijn, zaaigoed uit de morgengloed doet mij bezweet ontwaken, een vurig nachtveulen heb ik aan de blindste en tevens de laatste bieder verkocht kloppend in het uurwerk van het lot, zal het masker van het hart kleur bekennen voor het bloedt…

Tameeka is een kind, een kind als velen anderen. Geen geld in d'r zakken, hoopt dat het zal veranderen. Ik schrijf het verhaal maar voel het verliezend pijn. Ze was zo slim, had een schoolboek kunnen zijn. Maar wie had kunnen weten dat ze de situatie niet meer aankon, dat ze hoop opgaf, omdat niemand voor haar kklaarstond. Dat ze opstond…

Een aarzelende glimlach plooit de lippen, een lichtend spoortje van het denken. de tijdgeest verdampt de treden de ruimte vult zich met gebroken stemmen vermomt in watten een blik die oplicht onvoltooide herkenning er kleven beelden aan haar handen, album van de geest, bladeren verwaaien in winden die haar zijn ontvallen…

Nooit meer: goeiemorgen, nooit meer: eet ze nooit meer: tot zo nooit meer... Nooit meer welterusten nooit meer: goeie nacht nooit meer tot strakjes nooit meer. Het enige wat rest is: Vaarwel.…

er is hier niemand meer en er klinkt niets behalve dan het gorgelen uit de schuimende mond van de zee en jij in mij ...…

ik zie je nog zitten altijd op dezelfde plaats het bankje in de tuin een beetje pitten… of naar vogeltjes staren die ravotten tussen takken rustig je pijpje trekkend denkend aan vervlogen jaren de rook steeg op in witte pluimen verdween in wolken maar op een dag stopte het leven en je ziel volgde de weg van witte rook om al je…

is de terugweg ingezet als veel, verder weg komt te staan heb ik onderweg wel goed opgelet of droomde ik, door alsmaar voort te gaan beschrijf ik het tanend heden waar tafels en stoelen bevriezen en van mijn kamer hoeken worden afgesneden; heb ik het dan over loslaten of over verliezen het kan ook zijn dat mijn bewegende buitenring…

je was hier binnen totaalmuren ter herschikking van aankomsttijden we hebben bestaan, schroeiplekken achter ons gelaten, laten gaan, van bed gewisseld in een ontboste kamer geurend naar roest en olie gedoofd brood en schemerplanten, vaag wegens verlaten van stemmen, avondschimmel onder de radar achter de horizon we hebben…

ik kan niet meer tegen al dat afscheid het vast willen houden het scheuren en splijten machteloos toezien hoe leven door vingers glipt al houd je ze nog zo stijf gesloten ik wil niet meer voelen wat ik nog had willen zeggen willen doen, had moeten doen zou moeten doen alsnog…

nog niet zo lang geleden slibde deze monding zich monddood waarmee woorden gezegd zijn als verkavelde kamers in een buitenhuis heden zoek ik heil in een belendend lichaam tot grenzen aan muren, ooit…