je neus volgt liederen waar de hazen hun rug verliezen de wind van voor of achter je kiezen het slot sloot zichzelf en na elf is het twaalf uur zeven goede jaren haren achtergelaten stof tot praten met niet het urinoir waar pissebedden wonen geen kroon toch hofnar waar vrienden sterven ver bij mij vandaan…

zet geen punt in een zin maar een punt achter oorlog een nieuw begin nu nog persoonlijk zie je liever mensen feesten dan elkaar afslachten als beesten a en o e loop vooruit wij lopen mee wat bier en paardenworst nog even en in de ochtend vorst en natte lippen aan je mond morgen weer vroeg op o was 't maar vrede maar het geduld…

In de tijd van Willem, Wimpie en Coen was er in De Kuip nog veel te doen. Een voorzet hier, een voorzet daar, En ja hoor, Ove stond altijd klaar. Met IJzeren Rinus en Theo de Tank, om de Kromme maar niet te vergeten, ging, welke tactiek ik ook bedenk, de bal in het netje, moet je weten. Maar nu sluit ik verdrietig mijn ogen, elke club lijkt…

boven op de oude zolderkamer vond je gisteren uit negentienachtenzestig een oude krant voetbaluitslagen en de wereld stond in brand morgen sla je de ochtendkrant open en wat blijkt we worden nog steeds keihard voorgelogen…

één van vijf met één van vier stemmen spanning giert door je lijf geheim koord laat zich niet temmen het grote septiem akkoord niet overmatig en de regen tikken door ongestoord het zangkoor bezingt het leven de deuren tussen twee tonen laat kaarsen branden zelfs nog bij bevroren lonen en hoe moet het dan nog maar medereiziger blijf…

zoveel mensen kom ik tegen enkelen raken soms mijn hand zomaar onverwachts delen ze warmte geven een glimlach op een moeilijke dag bewust of onbewust is er een woord of juist een ogenblik van stil begrijpen dat er soms een ongenode schaduw ligt zwarte kringen die het licht omringen zoveel mensen kom ik tegen onder een zonnedak…

Niet terugkerend op mijn schreden, sporen trekkend in het zand, wroet ik even in mijn verleden. Zomaar ergens, op het strand. Niet spannend, niet spectaculair, zwart-wit beelden gaan voorbij. Het leven, niet altijd even fair, het liet zijn sporen na bij mij. En toch, na bijna 57 lange jaren, blijf ik het zien: de zonnige kant. De wind…

de tijd moet nog vloeien langs ontelbare korrels nog wringen langs doorwrochte grond zich ontknopen en weer verwarren in doorploegde aarde, gewassen met traanvocht van stervende ogen, duizend doden lang de tijd moet nog kantelen in de vlietende beek zich nog blussen in het gelede landschap zich ontdoen van rauwe bochten en scherpe smart vooraleer…

Met niets anders voor me dan de zee, kijk ik naar wolken die overdrijven. Waar ik heen wil of ga, géén idee, ook niet of ik wel hier wil blijven. Gedachten die door m'n hoofd spoken, geef ik geruisloos mee met de wind. Weg met beloften die zijn verbroken, hier en nu ben ik weer even 'n kind. Ik bouw mijn kastelen hier in 't zand, droom…

Ik las laatst goedbedoeld gezever, over lentes, De Bildt en de kever. Ja, zelfs over Kerkse tribunalen. Als we dan toch moeten verhalen, dan heb ik ook iets op m'n lever: ik wil de Kever 1300 terug halen. Die VW Kever, al was 'ie klein, snorde lekker, reed als 'n trein. Van een degelijke Duitse makelij. Voor deze Kever géén tribunalen…

de zomeravond is dwalen achter een fietslamp het land ligt gedempt zonder weerstand elkaar de hand reiken in een samenhang luisteren naar het suizen van de banden zonder angst al wat kou tussen de bomen hangt en wij gerust in ons wezen verder het pad afleggen geleidelijk als twee lichtprikken door het duister trekken…

Sprak ik ooit over Kermis in de hel, van koningen, zo vet en volgevreten. We dachten even erover na, één tel, om het daarna parmantig te vergeten. Blind voor gevolgen die er kwamen, doof voor beloften die we braken. De luie wereld kwam nooit samen, maar bleef zijn plicht verzaken. Straks komt de Engel met 't scherpe mes, voorzie de deuren…

droogte, van water ontheven uit poriën verdrongen in kelen geworteld hongerig, ontbloed dooraderd met steen ontbost, verbrand tot as kringelend in kale rook tot op het witte bot water, ontdaan van franje ontdaan van moleculen ontdaan van ontdoen zodat slechts ruimte overblijft intermoleculaire ruimte als vloeibare leegte als onaantastbaar…

Ik dicht tegen beter weten in ik duik onder en elke keer als een bliksemschicht kom ik boven en dan zwijg ik weer maar ik kan niet stil zijn met die dichterspijn luctor et emergo dat is nu eenmaal zo.…

dichtkunst zij kent de kunst van het verleiden; zij boeit, zij stoeit en goed van snit liggen haar bekoorlijkheden uitgespreid op maagdelijk wit. lonkend prikkelt zij de zinnen zodat de pakkans wordt vergroot, voor hen die haar als muze minnen legt zij haar kleed af, geeft zich bloot. met haar schoonheden ontsluierd waarop de klankmaat…

pasgeboren droogte ontdoet bladeren van bomen en woorden van betekenis ontleedt zich in ongerasterde atomen ontdoet zich van geboorte tot op onverbloemd geraamte kanalen ontsluizen zich tot verten zonder horizon zodat ik doorzichtig kan zien als kaalheid van doorwinterde wouden die zonder aanzien of omhaal al het onzichtbare verjaagt…

Dat u mij persoonlijk zou willen spreken, maar de ijskoude winter dat verhindert. Natuurlijk, ik slaap niet alleen, alleen die ene keer was ik erg onder de indruk. Zeker, het mollige meisje aan de rand van de vijver met wie zoals altijd de dagen voorbij gaan zou boos moeten zijn. Maar wat wilt u van mij? Dacht u dat ik meer dan ditjes…

ik twijfel aan de rede het nut van verstand bestaat wel het verleden als sporen in los zand ik twijfel aan de ziel aan de passie van het hart de weekheid van mijn achilleshiel onbestemd als smart ik heb me aan gedachten bezat ooit kom ik weer bij zinnen in de haven van een schervenloze stad ik moet bij het begin beginnen…

schelp van zee ronde richels kalk spoelt aan land geruisloos over het nat patroon stroomdraden zand traag tij korrels voetschreden rimpels gedachte is een vorm gebleven zweven zeepwolken in de diepe hemel zee is een natte jurk opgeschort schuim verlangende schrijvers van eenregelige confetti bewegen papieren naar de kustlijn een onbesproken…

Het is al één uur en ongemerkt middag, na nachten doorwaken en verdwalen in letters op het toetsenbord. Gedachten dwarrelen nog steeds binnen vanuit sterrenstelsels en gangen van kinderlijk verleden. Ga weg, gespuis. Maak frisse ruimte voor ijverig gebezem, blaas stof uit de hoeken van het heelal. Wat is toch dat venijnig geraas van draaikolken…