een vliegende spin aan een herfstdraad de tijd om weerkrachtig te worden ook bij donderwolken en regenpraat het moment om de windfluister code aan te leren en te verbuigen tot woordopwinding…

In deze tandenloze tijd verbijten wij het oude zeer tot diepe afgronden bereid zoekend naar sterke ommekeer wij staan op de kleinste markten met ons geestelijk eigendom perkjes die we samen harkten bruut uitgevlakt door reuzengom zo verteerd tot blanco vellen ooit vol integer ingevuld zullen wij elkaar bestellen in hopen, liefde en geduld…

september drijft in regenbuien naar oktober de wilde eenden zijn er nog alsook wat schokkend nieuws als vals getij licht en donkervallen argeloos in stervend gebladerte en wij maar belachelijk doen in een mengeling van eigenheid realiteit en dromen…

Zie de dag ligt aan mijn voeten de ganzen roepen me langs de schemer van mijn adem zoek ik zorgen langs de kade wei de ritssluiting van de deur staat open hij drenkt het weten in de wijn zo knevelt hij de stad maalt zijn engelen klein hangt het vocht aan het plafond en druppels vallen in lege handen van een volle maan tastend…

achter het riet van de rivier heb jij mijn lief opnieuw ons lied gezongen dat galmde over karrenspoor en fluisterlokte door mijn oor tot in de warme onderstroom van passievolle kracht waar na een lange nacht van zien en van berouwen wij elkaar opnieuw aanschouwen geleid door grenzenloos verlangen en de passie die we delen in de veelheid…

Ik heb mijn kleren uit gedaan naakt loop ik door de kamers nog een huid moet ik stropen voor het licht wordt uitgedaan En dan de vrienden die ik schikte om 's nachts op pad te gaan zonder vrees en zoete dromen voor het licht wordt uitgedaan De kelk heb ik leeggedronken als was het het laatste avondmaal of blijf ik nog even zwerven…

De vlinder streek neer op het blad dat wiegde lichtjes in de wind je voelde je weer als in de eerste lente je voelde je wiegen in de kribbe al heb je die nooit écht gehad.…

Lieve mensen, hedenavond is het met de mensheid toch nog goedgekomen het einde van de wereld is goddank voorlopig van de baan er heeft vandaag weer iemand naar zijn eigen angst gekeken en het toch gedaan.…

wat jaagt je door stormige zwarte nacht doet je bijten van iedere rijpe vrucht zonder ooit een boom te planten zo hopeloos op weg naar je graal nu alle mythes opgeblazen zijn wat rest er te geloven zoek niet in donkere hoeken tussen spinrag en bederf de honger in je oogopslag hoe je uitzinnig feesten wil danst met starre gestolde lach…

Zoek me in de uiterwaarden achter het riet van de rivier volg het karrenspoor der paarden en breng je diep verlangen hier wil mijzelf met jou vermannen tot natuurlijk vrouwelijk schoon vul de kruiken en de kannen met passie uit de onderstroom tussen lelies wil ik dansen tot we samen overvloeien op het veld waar levenskansen met de laatste…

De buitenwereld zie ik niet als een innerlijke veste door al wat daarin tekort schiet haal ik uit mijzelf het beste het is genoeg alleen te zijn in poedelnaakte kwetsbaarheid ik hou de roedel aan de lijn als hondsvod zonder zielenpijn binnen grenzen van het voelen deert mij de buitenwereld niet ga de weg die wij bedoelen en die alleen…

liefste vijand het is tijd om los te laten vergeven en vergeef mee meet de lengtes in gelijke zeemijlen wee glimlach dan zacht langs getijden die weemoedig zijn krijt de rots met een schreeuw tot een witte muur een meeuw droomt het uur ruim boven het duin drift op rivieren langs ondergelopen stranden de tranen zijn niet minder en zie…

Het gezicht van het gedicht verandert steeds weer van richting het kijkt me niet aan laat staan dat het me wil vertellen wat er zoal speelt in het woord dat het niet vinden kan het staart ….. ligt het dan in het hart onbesproken of is het soms maar een idee een vreemde die dichtbij kan lijken in een spinsel van een achterdochtige…

De aardappel gaat bescheiden gekleed en komt uit de aarde, zoals u wel weet De schil kan men beter laten liggen die dient weer als voer voor de biggen Maar ook zónder zijn bruine jas komt de aardappel goed van pas Want na koken, bakken, of uit de frituur proeft men de rijkdom van moeder natuur Soms smaakt hij het best, al klinkt het…

In je korte grijze krullen zie ik nog steeds de lange lokken van het meisje om te smullen dat met mij wil samenhokken je ogen hebben meer gezien dan wij ooit nog kunnen delen en alle ervaringen van dien steken spaken in ons spelen het is je stem die mij beroert alsof de tijd heeft stil gestaan nimmer in passie uitgevloerd en eeuwig met…

Terwijl de fuiken drogen, druipend van het zilte nat braakt de zee onverstoord haar golven en spoelt ze de netten schoon, die visloos wachten op Siel , de oude zeebonk, met zijn kromme pijp en aftandse zuidwester Een oud vissersvrouwtje kaakt wat verse haring De stank van vis lokt meeuwen die -op de hun zo eigen wijze- danken voor…

Buiten groeien hyacinthen in een kleur die ik niet ken er hangt schimmel op de plinten van mijn kamerbrede pen alle woorden zijn gewassen in de post die ik niet lees droge jus in holle kassen van ontbonden draadjesvlees zijn de bloemen zwarte linten om de armen van een wees wijs mij alle hyacinthen in de tuin die ik niet vrees.…

Marktkoopman in wijze woorden de spullen zijn je toch de baas het gebed dat wij verhoorden zet weinig bloemen in de vaas verscholen in een regenjas hou je de hunkering tegen al jouw gedichten die ik las zijn aan ons niveau ontstegen wie het pensioen nakend ziet verkoopt alle volle kramen tegen het geestelijk failliet van de meesters zonder…

Het was weer bijna als vanouds in elkander vrij gevochten verzengend ver van al het kouds wringen onze laatste bochten snakkend naar de pure vormen die het leven inhoud geven hier het haakje voor de wormen daar de zeilen om te reven varend op het kompas van maan stap ik over op een klipper ik stop mijn netelig bestaan als verstokte crisiswipper…

vermoeidheid is een reden om eens geen gedicht te schrijven... leemte is misschien een beter alibi ofschoon uit leemte iets kan groeien dat wellicht beklijft en zich toch weer laat beschrijven…