luisterend bij het raam hoor ik in een boom met op de achtergrond een ekster schreeuwend klein een kinderstemmetje hongerig de ouders bedelen rond huis en haard zoekend van bessenstruik tot fruitvlieg zamelen zij het maal schichtig naar omhoog blikkend waar zij in het groen verscholen hun weerloos jong weten dat - het snaveltje wijd…

een verfstreek is het de dagen kleurend die tong verend fluitend zijn gezang van jong tot oud tot aandacht lokt stok geketend om attentie vragend zit hij kort gewiekt in goud gevangen verveeld gekooid zijn noten snavelend krauwend snauwend vermaakt hij het publiek kaatsend echoënd wat het gehoor kletst zich stilletjes vragend wie…

vurig rood gekamd wakkert hij de wereld bij het sterven van de nacht met gekraaide boodschap over weer de geboorte van een nieuwe dag majestueus deftig de veren schuddend poot hij vinnig dan zijn territorium doorheen zegetochtig klokkend de hennetjes lokkend zijn doen noch zijn laten sporen het vermoeden van diep verlangen naar…

statig fier de kop geheven kleurt zwart wit de zebra met gerechte rug zoals zij baken is van hier naar daar voor een veilig pad de aandacht trekkend lonken lichtend wit van hier bekeken daar haar strepen waar het zwart niet is aan de overkant het leven verlangend leidt zij blind vertrouwd ons tussendoor de wielen die verschil maken…

De kudde drentelt wat wacht af geen 'vaarwel' aan dag Mag nog niet uitweiden... de stal nog niet uitgemest? Hun honger gestild hun dorst gelest... aan regenwater in ton en kuip De kudde vindt het best straks tast de boer in het duister.…

Ineengedoken zit de witte gier Te kijken naar zijn zwarte soortgenoten Hij voelt zich niet gewenst en wordt verstoten Vraagt zich wanhopig af wat doe ik hier Hij is een rariteit, men geeft geen zier Om hem, hij heeft er tranen om vergoten Totdat een mens een plaatje had geschoten Beschouwde hij zich als een dooie pier Een fotograaf kreeg…

selfies vrolijk ogend met gemartelde dieren vanuit het buitenland weet u/ jullie allen martelaren houdt u hiermee in stand moederdieren al verdedigend hun kleine dierbare jong/PANG doodgeschoten te laat het kleintje ondervoed/telkens geslagen doodsbang omkijkend wetend ongehoorzaam zijn wat het te wachten staat bedenk…

naaktslakken zijn zo akelig naakt ze schuifelen slijmerige sliertjes het zijn onsmakelijke diertjes naaktslakken zijn zo akelig naakt behalve Karel en zijn ronde Kee voor hen geen slijm en geen bravoure  zij leven enkel voor l' amour  en neuzen naakt de liefde mee…

een leugentje om bestwil gaat HIER werkelijk niet op wij dierenvrienden adviseren Albert Heijn STOP varkensstallen boordevol stressvolle varkens voor u allen straks nergens klanten in filialen JAJA graag nieuwe eerlijke directieleden nadien voor deze intelligente zindelijke muzikale dieren BETER LEVEN hiep hiep hoera…

ze stonden onder het bladerdak de koppen bij elkaar gestoken hun konten naar de weg gekeerd moe murw misschien van het ononderbroken geraas op de weg liever en saamhorig luisterden ze naar het zachte geruis van de wind het suizelen van de bladeren zelfs de kabbelende regen kon de kudde bekoren ze wisten ook van…

Hij lag te soezen aan de oppervlakte van het water, dat door kikkerdril onbegaanbaar was gemaakt. Niet ver van het huis van een bekende operazangeres. In gedachten hoorde ik muziek van Mozart en Verdi erbij, terwijl hij mij met zijn lodderige ogen aankeek en diepe ontroering in mij opriep. Zijn grijze rug stak boven het water uit en het klinkt…

zeventien jaar grote kleine vriend die ons begrijpen kon zoals wij jou begrepen deelden wij lief en leed op jouw korte pootjes deftig driftig stappend met je natte neus in de wind was puur jouw vriendschap zacht schattig en bekoorlijk jou medeleven en geduld blaffend of zwijgend in jouw mandje naast ons of knuffelend op schoot…

Het is middernacht. De zon rust boven de horizon. Buiten lopen drie ijsberen op het ijs, die radeloos naar voedsel zoeken. En ik? Ik verlaat mijn warme bed. De beren zijn hongerig gaan zwemmen, naar de rand van hun ijzige bestaan. En wij? Wij zullen morgenochtend, luxueus ontbijten gaan.…

Ik leef in zand heel ver van hier daar spring ik graag wat op en neer en proef er de ontspannen sfeer van mensen, mijn ultiem vertier. Ik hou van alle bruine benen en ook de witte zijn me lief maar ’t liefst is mij mijn hartendief die kogelrond is van mijn genen. Haar tijd begint nu echt te dringen, ik zoek een gastvrij vlezig nest…

Als je van vogels niet veel weet klinkt het melken van duiven wat raar. Alsof zo'n beestje tepels heeft, een uier heb ik er nooit onder gezien. Voor een litertje ben je dan wel even bezig. Google leert dat duiven wat op te kroppen hebben; spuug voor hun gespuis. Maar het mooiste is toch wel: een duif keert altijd terug naar huis…

Ik ben een eenzame reiger en leef aan de waterkant ik vis naar wat ik kan krijgen desnoods eet ik uit uw hand ik ben een blauwe reiger en verschuil me in het riet ik kijk heel diep in het water maar veel blauw zie ik niet laatst had ik per ongeluk een piepkuiken in mijn bek dat werd me niet in dak afgenomen nu vis ik op een andere plek…

De meerkoet wordt ook wel een waterkip genoemd en daarmee sterk gedegradeerd, want zijn/haar zwarte outfit is niet hip en zijn/haar zangtalent is geheel verkeerd, oordelen de mensen kortzichtig. Vandaag zie ik een grappig, jong meerkoetje vrolijk over het gras achter zijn/haar moeder/vader grie- zelig eng maar intens met blijmakend getover…

Dat wiegend achterwerk en haar sluiks loeren, quasi nonchalant maar opperst paraat, mijn sluw poezenbeest. Haar bekkie klappert en kwijlt als zij tijgert over spriet, dichter bij haar prooi, maar dan verraden door haar zwiepende staart, de kauw plots tergend kraait, gestoord in zijn goot diner, zwart met vleugels wiekt en zo aan haar…

de kleine woestijnspin danst de tering naar de nering vier harige pootjes penselen strelend het warme zand ze draait de wals van de vluchtige 1-2-3 schone schijn hij kan dat wervelende witte wonder niet weerstaan zij weet van de afstand daarna aan wonderschone wanhoop doet ze niet…

Vlezig volgevreten gaan ze retourloos heen Lichtspleten flitsen ritmisch door hun zwijnenkop Zuurstof schaars vreet angst traag hun ziel op In hun laatste uren is dolle stress hun deel Ze zijn onze verwanten, ze houden van spel en omarmen volop het goede leven Altijd goesting zich sociaal uit te leven geraken ze zwijnend goed in hun vel…