Hoegaardse plateaus met aankomend gerstenat (ver)gezichten zat…

de trein vertraagt onverwacht vaart, knarsend schuren de ijzeren wielen roestige bouten raken verweerd ijzer, een bleke, jonge vrouw leest de krant soms blikt ze verveeld naar buiten, nipt rode wijn die hart, ziel en zinnen slechts even gloeien doet, treinreis naar het zuiden van Italië, proestend en slikkend, verdroogt en verstikt stof…

Hoegaardse plateaus met aankomend gerstenat (ver)gezichten zat…

bereid je maar vast voor knulletjes bloemfestoen sprak een dame bij Eijlders naar haar aard meewarig want ik weur binnenkurt in heugst êggû kring jarig jullie hâhâ zullen het dus sans moi moeten doen zij had echter buiten de waard gerekend die schreef zo 17 feb dicht op zijn raam je mot dan maar naar de deftige dame toegaan die is dan jarig…

Twee gezichten zijn blij elkaar te herkennen namen worden weer gezegd zij gaat zitten, begint hij antwoordt hele zinnen volgen heen en weer maar de woorden vloeien niet aaneen en de stilte weigert te nestelen…

Als drank tegen mij praten zou dan zou het tegen me zeggen vol berouw wees eens lief en schenk me in bemin me zacht als een godin ik staar al uren naar mijn glas die daarnet nog voller was en denk dan aan vergane tijden in de kerk, mijn geloof belijden toen was het leven nog onbevangen in de kroeg vol lofgezangen want voorwaar, de rode…

Geschept/geschapt/geschopen Hij is weer bezopen Een ongeluk komt nooit alleen 400 man verdween De machinist heeft bekend: zijn whiskyfles zat tussen het stuur geklemd…

Heineken ziet in vrouwen kansen, maakt met Jillz hoogdravend avance. Speciaal voor de vrouw, misschien wel wat flauw: Maar wil zij wel naar pijpjes dansen? Happyturf…

Als schipper mag er 0,8 in je bloed. Op Rijn en Waal is dit slechts een half, Dit geldt ook de ruiter van het gouden kalf. Maar ben je groen, nog niet zo goed, Dan moet je hem bij 0,2 al knijpen. Misschien moet je nuchter zijn, Helemaal zonder gin, bier of wijn, Om deze promillages te begrijpen. En voor ‘t geval blazen tegenviel? Gewoon…

drie dorstige mannen hebben onderdak gevonden in een abri op 't station van Nijverdal (ja ook daar...) de jongste heeft zijn hond op schoot genomen 't is nog vertederend ook de anderen echter zijn op het oog verder van de weg geraakt waardoor de wereld zonder drank voor hen niet langer is te harden als getuige van een tijdsbeeld…

ze kan niet kiezen tussen wit of rood en eigenlijk maakt het ook niets uit haar avond eindigt toch gifgroen de jaloezieën staan op stekeblind een stand die vrijwillig elke ratio al duisterend in de kiem smoort met het mes op haar lippen snijdt ze zichzelf in de vingers met inktzwarte uitspraken pas in het nuchtere ochtendlicht bekent…

met eierkapsel op z'n wulks tikkeltje pinnig stekelrogs enterde ze zeecafé de makreel van oudsher jolig en fideel joop de jutter in haar zog als steeds kokkels bol op zak strandgaper met aan alles lak brutaal in beeld nog hondshaai ruim betekend door veel kraai ze zag er echt niet uit mijn venusmosseltje van weleer - durf het bijna niet…

Ik kijk naar buiten door het zolderraam Het is nog vroeg in de ochtend De dauw van de nacht rust nog op het gras Aan de struik een eenzame braam. Het is nog zo vroeg De eerste vogeltjes zijn nog niet wakker Hier zit ik dan voor het raam Met een kater van de kroeg.…

Harten braken vergeten woorden, kotsend liegen lippen, pruilend over verloren zoenen, vinden zij passie tussen tegels. Liefkozend spuwen zij charme uit over een stoep. De verdronken schrale strot, vind liefde op elke hoek.…

Ik heb vaak gebeden aan verschaalde wijn me te laten slapen voor een dag of wat. Lavend in vergetelheid, kan ik slechts drinken tegen dorst. Ik zocht in dromen voorbije liefde, slaap viel me ten deel. Maar mijn spijkerbed doorprikt elke illusie, dromen spatten uiteen.…

ze kan het genot nauwelijks aan slurpt genadig vocht uit een beker die leeg moet maar niet te snel lekkende lippen, een zijdelingse beweging over de rand, warme druppels vallen strelend op haar dijen…

In Ree en Runstraat liep hij uitgelaten nu nog bij gelegenheid alle cafés zwijgend voorbij soms ging blijkbaar voor bekenden gezeten op terras of achter glas beschroomd zijn hand kort omhoog Ook fietsers passanten weinigen die hem nog herkenden vrolijk zwaaiden naar ooit de tijger zonder sluitingstijd Een vrouw gerimpeld grijs haar…

Hier rust Willem Jan van Tol Hij was doorlopend dronken. Maar eenmaal was de maat toch vol, En werd hem eeuw’ge rust geschonken.…

Het is weer intiem samenzijn, samen met de laatste fles. Ik drink Château Tristesse na hevig bloeien. Jij moet van melk nog groeien. Je morst. Ik hoop dat je erbij zal zijn als ik met knoeien mijn dorst nog éénmaal les. En dan de wildste ranken bij mijn steen zal snoeien. Ach, laat nu maar, net als pa, een mooie boer. Dan breng ik…

je bouquet streelt gruwelijk mijn tong je smaak vrijt dode stukken uit mijn mond en ik wil jou jou door hem vervangen wanhoop wreken met verlangen en drinken van de wijn, de wijn die ik nooit proef te lang gebotteld in geheim maar nu geschonken voor ons in roze glazen…