langzaam slokte de eenzaamheid haar op het vangnet dat ze dacht te hebben bleek er één van vrije val ze nam 'n grote aanloop ~*~…

kom, dan neem ik je in mijn armen zing een wiegelied, zacht als vlas over dotterblommen en margrietjes die de zon aanbaden en hoe zomerwind golven blies in het hoge gras kom, dan neem ik je in mijn armen en lees het verhaal van een donderkopje die zich verschool tussen het riet bang voor de glasharde vissenogen tot ze weifelend het water…

Nu jullie gans zijn uitgedoofd zet ik de bijl in alle takken van de stamboom in mijn hoofd om het leven te herpakken moet ik de verwachting doden en in oude wortels hakken zelfs het mooiste mij geboden heeft nu alle vrucht verloren van geloof in jullie goden niemandsland zal mij bekoren tot ik uit de laatste strohalm als eerste nazaat…

Gespeeld heb ik met de gedachte, 't idee het plan Jouw vingers streelden contouren en lijnen Jouw mond kuste liefde Het kwam ervan Doordat wellust 't won van de ratio…

Ik ken je tranen al schrei je nooit al toon je nooit verdriet doelloos dwaal je door met sfeerlichten versierde straten je ogen te neer geslagen voor jou geen kerstdiner op het menu geen geluid van welkome stemmen in de kamer een bord op schoot wat kaarsjes en wat foto's met kerst ga jij vroeg slapen doe je de gordijnen dicht ik had…

eenzaamheid sluipt stilletjes bij je naar binnen zonder dat je ’ t merkt weet je niets meer te beginnen…

Als eenzaamheid een geur zou hebben Dan zou het naar vervuilde lakens ruiken naar lege flessen en oud brood naar angst en leven en naar dood mijn bed is troostrijk onderkomen om tijdelijk de herinnering koesterend te herhalen in zoete pijn waar zilte tranen niet toereikend zijn…

ook al stribbelde het licht tegen zocht de kilte angstvallig een weg naar buiten omplooien lange lokken haar ovale gelaat dat grijs aftekent tegen het vale behang dringt zich een ijzige stilte op die langzaam omhoog krult waardoor haar adem zichtbaar wegsterft…

eenzaam heit de klok aan gort geslagen uren weerkaatsen koud de muren geen verre vrienden laat staan goede buren eenzaam heit de klok tik, tik, tik………………

zij sloft en sloft schoon haar spoor van bed naar stoel en van stoel naar bed heen en weer de wereld om haar heen is verdwenen en komt verborgen onder stof nimmer meer…

wees niet boos als mijn lippen verzwijgen dat ik jou mis het komt wellicht door verzwegen jaren van afgebroken twijgen in een vergetelheid die nog immer is vraag niet waarom ik geen weet heb van een diep verlangen mijn stem stokt immers als ik de begraven pijn in mijn gevoel tracht op te vangen…

Als het gemis te groot wordt schrijf ik je een brief, lang of kort met de bedoeling die eens te sturen te laten merken dat ook aan mij de tijd niet ongemerkt voorbijging maar voor de zekerheid leg ik hem op de stapel van één, twee, zeven Gelukkig bestaan er van ons twee geen foto's, voorzover ik weet wel de beelden in mijn hoofd de koude…

ja hoor, daar begint het gejuich wohoheeeojo de pakjesboot van sinterklaas stoelen en tafel aan de kant daar gaan we met zijn allen en ik alleen voetjes van de vloer gezellig hoor erna naar as the World turns kijken ze doen het met zijn allen om en om maar ik kijk al etend met het bord op schoot en een servet voor de vieze vingers…

( voor Marcel Proust ) Het boegbeeld van de geheel vermoeiden, de weerlozen in een zinlloos tumult, geteisterd door fysiek verval. Een hoge ziel paradeerde over de puinhopen van een vluchtig verglijdende tijd en het al te oppervlakkige. Zijn droevig gelaat werkte als een magneet voor de vele beelden die hij tijdloos maakte, bezielde. Hij zag…

en tóch sta ik weer op de brug zie het diepe niet van de rivier noch de vele zilverschubben die zeewaarts zwemmen op haar rug het zwalkend zwerk is koud en vaag rillend doe ik mijn kraag omhoog spreid mijn armen en zie mijzelf wieken gelijk de raaf, oneindig traag…

Sterren sterren nacht, danst hij onder zachte maan vreest de tijd om weg te gaan in ego, de ego van de wind. Was hij nog een kind dan was hij vast nog zonder angst nu duikt hij weg, vol van angst in de koude sterren nacht. Hadden zij gehoord dan hadden zij vast iets gedaan in het licht van de zachte maan waar schaduw lachen neemt, vermoord…

handenvol voeten in de aarde durend het besef, dat wel naast elkaar maar niet samen verduveld eenzaam is…

tijdens de estafette van dagen en nachten verdwijnt langzaam je toegekend nummer en dansen vaak anderen in gedachten op het ritme van de eigen drummer * ik slenter verder terwijl ik zwijgend kijk binnen de horizon van draaglijke eenzaamheid…

je zwerft al jaren door mijn hoofd maar waar ben je werkelijk zo dicht bij van binnen zo ver weg waar dan ook als ik mijn ogen sluit zie ik de jouwe…

Het is niet zozeer dat mijn hart de vluchtweg is van de bruid, neen de jonker was van huis uit arm *** kromme tekens een stip met een haal met aan het eind dat open maar verwaand steeds maar weer het antwoord weet al zijn de vragen onschuldig doch is het berouw verankerd in het meisjeshart dat niet één maar vele kamers had. en dan…