geruisloos opent deze witte dag de blauwe deuren en mijn neus ruikt nog flauwe geuren van koffie met een versleten lach de afgelopen dagen zijn zo mild geweest omdat de vrienden weer zijn, komen kijken en achteloos meewarig lieten blijken dat ik nog welkom ben op 't jaarlijks feest (goed wetend dat ik toch niet…

met een grijns en met een lach, en de leegheid van de dag, vergeet ik woord en raad en dicht, ben ik van zwaar naar lichtgewicht. ben ik vergeten wat ik hekel, ken ik geen prik of scherpe stekel, ik ben zo doods als zand en pier, ik ben nu ook gewoontedier. ik kommer slechts nog om mijzelf, knaag nog nauwelijks aan 't gewelf, van dit…

De fluwelen streek van oude meesters beroert al lang het doek niet meer het bronzen vlas omgord met heesters wuift slechts op velden van weleer. Statige steden langs verzonken wegen worden langzaam van hun trots ontdaan de boerenbede om zon en regen de Vlaamse trots in een hard bestaan. Het is verdampt in de vooruitgang alleen in omzien…

Op zoek door de nacht, Geleid door onbekende winden, Zacht fluisterend als veren in Het ruisen van verborgen verlangens, Glijdt het bloemenschip der dromen. Zijn boegbeeld, Een nimf oprijzend Uit een zee van rozen, Oogt trots, De lieflijke blik afgewend, Strak gericht naar De weidse verten Van een lokkende toekomst. Verscholen in de schaduwbloemen…

Zoals onverzadigbare verlangens, Beelden van eenzamen, verstoten uit Een kilharde wereld, Schemerend zweven over de Grifgezaaide wegen van Bedrieglijke vergetelheid, Zo zoekt de immerdwalende droefnis Naar verlossing uit haar Eindeloos labyrint. Samen gaan de tijdloze Gedachten, geketend aan Het voorbijglijden van de Onbezorgde dag, Over…

Kijk, Luister, Vraag niet. Verlangens bedolven onder De mateloze woede van hen, De rusteloze zoekers. Ontdekkers, Beschermheren van Onbezonnen geluk. Waar dwaal je? Dromend door het Zwartglimmend stratenvocht? Alleen Gedachten denkend. Je gelaat, Een schim, Oplichtend mooi gevangen, Droef van weggedrongen smart, Achter je sluier,…

ik heb het boek opengedaan het zwart van bladzijden gelezen waar wit eens had gestaan jaagt nu het kwaad de zinnen aan in het ruisen van mijn bloed fluisteren de echo's hun relaas haat klopt in de slapen van mijn hoofd een gevaarlijk rode waas letters dansen voor mijn ogen hun macaber lied de waarheid wordt gelogen de werkelijkheid…

in diepe stilte van vergeten leven huist de kille mens met gehaat lichaam zwarte bloemen als kern van ik verstenen zonden zonder naam weg van gedachten gijzeling van licht dood voor woorden met vergeest gezicht niets kan hem nog meer verteren dan tot stof te wederkeren…

ogen zien wat handen ooit tekort hebben gedaan voel met vingers waar het bloed in warmte is gestold los de greep voordat er ooit geboeid werd vastgehouden pijn verdeelt het feest is al geweest, te weinig voor het leven nu glimlach voor je later hemelt harder slaat het hart, roder en apart…

Ik smaak je gedachten en nuttig je gebaren. 'k Draag een witte lelie naar jou. Maar je metalen woorden kunnen de kilte niet klaren - in mijn handen, de bloem, die ik reiken wou - Ik proef op m'n lippen het vergrendelde woord. Onschuld sterft weer in mijn mond. Ogen neergeslagen, warmte wordt niet gehoord - witte blaadjes vallen luid op…

Mijn laatste hoop zal ik sterven in vleugeltranen, een zwanendans; de schoonheid moet ik derven, mijn waarheid krijgt geen kans. Ik ben een schaduw zonder licht, de zon kan mij niet vinden. Ik ben massa maar heb geen gewicht en niets dat mij kan binden. Als desolate wervel in de wind draai ik mijn eigen tuimelkolken; niets en niemand mij…

je hebt het goed gedaan ook ik was opgesloten jij hebt mij gebroken uit de sleet van het bestaan samen verder gaan de wortels weer gescheiden zonder snoeien konden we niet bloeien, verdorden we binnen het jaar jij durfde te snijden liefde pijn te laten lijden om zo te overleven met elkaar Ik dank je voor dit liefdevol…

Weemoedig ziet ze op de kast het allerlaatste poppenbordje; haar vingers zoeken in haar schortje elkander voor een stil gebed, als tijd weer wordt teruggezet. Een boze hand die kopjes wast en breekt; haar grijze ogen sluiten; herinneringen die niet buiten, maar binnen bleven levenslang; dan sloft ze even naar de gang. Haar kleine schreden…

het is haar stilte haar leegte haar ruimte zonder licht waarin de doem steeds sterker wordt naar binnen lijkt gericht het is haar denken haar kern haar leven onder druk waarin de bloem steeds zwakker wordt onbruikbaar voor de “pluk” het is mijn blindheid mijn doofheid mijn zwijgen zonder doel waardoor de dans ontsprongen wordt zij…

kijk ons daar lopen ginds aan de horizon van ons leven we sprokkelen houterig wat woorden bijeen onze herinneringen allang in bruikleen tussen stapels generaties waar niemand zich nog aan waagt. straks hangen we in doorkijkkastjes, tuurt de wereld in onze ogen op zoek naar wat licht, volgt onze vermoeide stappen, staart…

het bos is hol de bomenrij komt maar niet naderbij het pad is al verleden ik wil de stammen voelen de sappen horen gaan maar ze ontwijken kijken me niet aan ik zoek wortels om de boom te raken maar in de bodem vind ik enkel gaten het blauw dat hemel biedt is er nu niet, bladerkronen dichten zich volkomen angst laat me verdwalen…

ramen worden zwart de ruiten ondoorzichtig het dichtgaan van een deur klinkt niet meer zo voorzichtig want sluiten gaat op slot waar net de zon nog warmte scheen waait nu een kille wind de steen voelt koud alsof het huis van niemand houdt drukte die gezellig stapte in geroezemoes lost op in haast, de laatste hakken echoën geluid de…

Al wat ik aan liefde ontvang - het is niet gering -, ontglipt me snel, ik ben te bang, ik blijf zonder beding. Dat ik leef heeft geen belang. Het is alsof ik verdring, te bang ben om vast te houden. Ik ben geen mens maar ding, en toch te schuchter om op te bouwen, om mee te sluiten in een ring. Ik heb geen grip op het bestaan, het glipt…

Elk glas heeft zo zijn dubbele bodem, dubbele betekenis, dubbel bedrog. Een veelkoppig monster dat leeft van gestolen dromen, verstopt achter een vizier van zwijgen. Hier ligt een man onder een doodwit laken te kijken naar een raam aan het eind van zijn hijgen. Donker ommuurt, verslagen in strijden. Verbannen naar daar waar zijn hoop-…

jij noemde mij Suzanne, omdat dat mooier klonk en je vertelde droomverhalen, waar ‘k dolgraag in verdronk, over later, later, strakjes als we ouder zouden zijn en dan sputterde ik zwakjes want ik vond je nu zo fijn ik voelde me tevreden met jouw arm om me heen met Brel heb ik gebeden van: Laat me niet alleen ik dronk je droomverhalen over…