Beminnende gevoelens wederzijds Versmolten samen gelepeld ineen Het tedere tasten naar elkaar Jaren van liefde slapende opeen Versmolten eenheid toen het geheel Nu als wreed ongemeend ervaren Vervreemd aanstarende koude ogen Teder verleden nimmer te verklaren Dan zie ik haar en pijn doorklieft Ervaart weer warmte van weleer Die innige…

ik heb gegeven tot de onzen minder wogen dan het gram dat ik ooit nam het was gedogen te mogen lopen op de lijnen die jij in gedachten had ik balanceerde wat nee nu geen hand ik breek de blikken in je ogen want je woorden zeggen koud ik heb je nooit gemogen geen samenspel jij redt je wel uit onze vroege eenzaamheid er was iets…

Verbogen uitzinnige onjuistheden Verwarrend bijeen gebracht Verlaten valse lippen Overtuigende woordenstroom Waarheid wederom verkracht Wulps bemint zij in overvloed Geeft zich gewillig over Judas in mij maakt gebruik Gif absorberend wat zij verwoordt Wetende de ziel vermoord Daar het keerpunt de steen gegooid Verminkte slinks met…

ik heb je tot vrouw gestreeld je wonden zijn geheeld je was eens het verlaten kind dat in de liefde nooit zichzelf meer vindt we kwamen samen in een dubbelleventijd lente bloeide zomaar eeuwigheid we zomerden in vollemaanse nachten, kregen van elkaar wat we verwachten maar je wilde pijn in drempelloze vlagen om dat van vroeger…

Het lijkt voorbij; een droom te licht bevonden, de ogen staan weer flets, het leven draait voorbij. Het vlees geneest soms snel van alle diepe wonden, maar de geest loopt er nog rompverloren bij. Het is zo anders, zonder je te kussen. Ik ruik je lichaam, maar ik mis je ziel. Diep in mijn binnenste voel ik me ertussen: was het een levensgrap…

De begeerte stokt in mijn stem De honing van mijn ijl geblaat Lieten haar twijfelend achter Een meisje nog Dat haar voddenpop martelt En niet maalt om mijn hoofs gezwets Ze wet het mes en dartelt Ongenadig om haar prooi Drijft het diep in de strot Het lam ligt spartelend op het offerblok Haar greep wordt slapper Door mijn ader gaat een koude…

nog pas gisteren voorjaarshelder stralend in tal van tedere kleuren verwachting van toekomst hoe kort dan ook is dof nu de stad en kil oogt onherbergzaam ontwortelde bomen, ontdaan van bladeren, vogels stratenloze grijze vlakte met bewoners noch hun huizen door nevelflarden omlijst nauwelijks nog leven onder oneindige dreigdonkere en…

Al jarenlang zie ik seizoenen scheiden ik zag de winters in hun maagdelijke pracht, ik zag de zomers in hun kleurenkleed steeds zittend voor ditzelfde raam, op wacht. Ik hoor de fluisterzachte woorden nog van toen die als een avondbries van je fluwelen lippen gleden en mij gevangen hielden hier op deze plek voor dit raam, op deze stoel, met…

In het licht van de maan volgt hij zijn schaduw Denkend aan haar die hem moest laten gaan Haar lippen smachten verwachtingsvol liefde Haar vulva verlangt niets, niets dan waardigheid Die de eigenaar van de schaduw haar niet kon bieden Gekrenkt En geconcentreerd, maar verzwakt, zwalkt hij verder Op zoek naar geborgenheid, warme vleugels. Traan…

Als de stilte koel mijn ziel beroert En de leegte door mijn lijf voert Zwelt jouw kielzog op van oud zeer En slaat helle lucht mijn blik neer Diep begraven, reeds vergeten Onder 't puin en half vergaan Bedek ik, mijn wil verbeten, Het pad dat wij zijn gegaan Echo's van een stil verleden Nagalm van een liefdeslied Deze weg, eens platgetreden…

je lopen heeft iets gratieus het haar blond opgestoken je neusje in de wind de ogen wat geloken je blikt nog lente in de zomerzon aarzelt en kijkt om ik lach het volle licht in je verbaasd gezicht je stem klinkt lichte tonen in herkenningskleur je parfum is herinnering aan eerste kussengeur ik kreeg een hand op armlengte afstand…

Als de vogels vloog jij naar het zuiden terwijl ik de klokken al had horen luiden Al die vrijheid opeens gaf jou de vleugels niet meer vast niet meer in die beugels En nu... nu ben je weg en kan ik je niet meer vinden jij en ik die elkaar zo beminden zoeken doe ik nog steeds tot ik niet meer kan wat moet ik dan? elk moment zit jij wel in mijn…

onbezonnen verloren gegaan verdwaald gevangen doorlopen stil blijven staan nergens meer op hopen onophoudelijk gegeven leeg, uitgeput de hel doorstaan nu weer een eigen leven langzaam vooruit aan het gaan…

hij vergrijpt zich aan haar woorden zij begrijpt zijn woede niet en haar zinnen die hij afmaakt spelt zij telkens in verdriet kleurt haar gezicht met waterverf treurt haar grijze ogen nat zij had jong van hem gehouden maar zijn liefde overschat…

in de val brak ik ondermeer mijn keel zocht adem in een nabijgelegen herberg tevergeefs. Je was niet op de afspraak. gaten in mijn geloof lieten mij geen keus. uitgestoken ogen. zo dwaalde ik door het dal de vliegen afschuddend, een ongeneeslijke ziekte. mijn moeder van weleer, op de trappen, zong een vermaledijde melodie bleek…

op de toren van de nacht stond ik in brand leidde ik verdwaalde schepen, jij was de wilde in het woud de oerboom razend waar ik de blaren heb afgescheurd, de stad een hamer zonder steel braakte urenlang en tuimelde in de straten, en langs de dagen van september verloor ik een hand verlichtte ik de geronnen dalen, over je klamme schouders…

Twee kontjes diep Onder de koude grond Ligt mijn lichaam begraven Naast een eland en een hond Gestorven aan het metalen kruis Het kruis van intense liefde Gestorven door jouw hand En het mes dat mijn hart doorkliefde En nu, decennia later Kijkend vanaf het duister hemelrijk Zie ik in het gitzwarte zand Een roos groeien uit mijn lijk…

de stilte doet je pijn door het niet aanwezig zijn van koesterende armen een diepgevoelde kou die je niet meer kan verwarmen je keert weer terug naar overleven, oogt nog vrolijk maar je hart heeft weinig meer te geven door de tralies van je kooi je hebt je oren dichtgestopt het geluk goed afgeklopt en kleed je ongenaakbaar maar je…

je koestert stilte omdat woorden pijn doen op papier gekwetst ben je door zinnen die je raakten diep van binnen je wilt alleen herinnering aan onze grote liefde verder in een nieuw begin als vrienden uit elkaar terwijl de hartstocht laaide bleek slechts een loos gebaar je zocht een reden om mij ongewenst te maken, zelfs vriendschap…

je blonde blik die grijs-blauw stilte eist je schouders iets gebogen omdat je houding heeft gelogen in liefde die verijst je groeide in ontluiken sloot de wereld buiten pelde laag voor laag je schaamte af en gaf je voor het eerst we reikten naar een hoogte die geen einde kende hemels was de weg erheen jij ging, ik volgde alleen…