Noodweer ken jij vooral in drieglijk gieren aan `t sneren leek je neerstortend schroef angstvallig het strakke koord balancerend Als een vlieger stak jij hoog de loef klierde donderluchtstroming op winden vierde met een wonderzucht om te vinden en vond uiteindelijk lijnrecht je roef Behendig wist je storm te manoeuvreren met elke wervel…

wollig pakt de mist in flarden mijn gedachten ik laat ze drijven zomaar zonder zicht totdat ze bomen raken condenserend aan elkaar gaan haken glanzend in het licht mijn dromen hangen druppels aan de bomen in een zacht ontmoeten met geluk op kousenvoeten ik weet dat ze gaan vallen ze spetteren dan stuk maar het water op de grond…

Uit het donker kwam een hert tevoorschijn vluchtte het wellicht? Ik zag een opstoot mensen scholen samen, zonder schietlood tussen felle bomen op het marktplein Helderheid liep over uit de dakgoot spande samen met een schelle waslijn om het feest te maken voor ons welzijn aardedonker snelde weg in tijdnood In het duister straalde witte heimwee…

Aan de boorden van het kratermeer in het gestolde hart van moeder Aarde liggen de plastic lepeltjes, de servetten verkreukeld. Zwaveldampen ontsmetten het gebeente van de te laat vertrokken gastheer wachtend tot al het feestgedruis bedaarde Nog regent het as over vergeten jassen waarin versteende grimassen veel duiden maar niets meer zeggen…

Aan de boorden van het kratermeer in het gestolde hart van moeder Aarde liggen de plastic lepeltjes, de servetten verkreukeld. Zwaveldampen ontsmetten het gebeente van de te laat vertrokken gastheer wachtend tot al het feestgedruis bedaarde Nog regent het as over vergeten jassen waarin versteende grimassen veel duiden maar niets meer zeggen…

het versgebakken tarwe begeurt de rustig koele kelder die blij verwacht de vruchten van het land die arbeid van hun hand met pinksteren oogsten ze al: de belofte van hun lente-akker garen het kindergelach en merries worden door hengsten befloten tot deze meidag is weggegraasd en stil valt de nacht als zachte regen ze moeten slapen want…

de verwenste dichter en ik zelf wensen u een aangename nacht een plaats onder het hemelgewelf zoals je ’t zelf zou hebben bedacht wij schrijven niet langer uit volle borst eerder vanuit de hondse onderbuik of vanuit een bijna ondraaglijke dorst dit allemaal tot eenieders verbruik zo nemen wij beiden plechtig afscheid met dit laatste welgemeend…

Ik voel me op dit feestje als een opgeprikt plakje uitgedroogde leverworst Op dit stokje vergezeld door een ook niet meer zo fris driehoekig stukje augurk Om ons heen op dit zilveren blad en -feest meer stellen zoals wij een blokje oude jonge haast oranje Gouda kaas met als diens levensgezel een halve rimpelige gelig-uitgeslagen…

Etalages vieren Pasen, met iedereen een eigen ei. Lente bloeit in vazen, een processie loopt voorbij. Je koopt vandaag geloof, het vasten is geweest. De kater van de carnaval, is nu een lief geel beest. Waar is het avondmaal, het kraaien van de haan. De profetie van de verrijzenis, ook judas zat daar aan. Wie ziet nog de drie kruisen…

De muziek heeft de tijd verloren en stampt met de oude vrolijkheid die weer is begonnen. Stemmen staan nog stil. Schmink is plezier en de koude zon glimlacht zoals de maskers en de wagens wachten en kilometers lang deze dag versieren met warme kleuren omdat de tijd het vraagt en de mensen het wensen als dwaze…

de eerste vuurpijl knalde verbrak in sier het nieuwe jaar verlichtte stromende champagne gejuich omarmde de franje ik was alleen, zij daar uitgelicht in hoeken zag ik schaduwen bewegen vergeten had ze daar gedropt ik kon er toen niet tegen op moest verder met mijn leven ik zag ze kleur en vorm krijgen, voelde weer de wanhoop aan den…

de flauwe winterzon heeft zo hoog ze kon haar rokken opgetrokken ze flaneert nu langs de lanen ze spiegelt in het helderblauw en kleurt het grauwe laken ze schudt nog even gauw wat witte vegen van de daken haar frisse adem blaast het water van de vaten die haar goudgeel vocht met het witte schuim in kristallen glazen koel…

ik zag je haren in de zon het licht speelde in blond neigde naar champagne de pas gevallen kleur van een herfstige kastanje je huid nog blank maar donkerde met zonnebank tot zomers buitenleven even sluiten van je ogen het fletse was gevlogen klaar voor ieder feest je optimaal verschijnen deed de winter snel verdwijnen de nachten waren…

Ik liep eens ‘s avonds in het woud en zag tussen het kreupelhout een kabouter staan, -hij was niet groot, zijn muts fel rood- met bruine laarzen aan. Zijn boezeroen in Jadegroen kleurde goed bij 't mos en zijn broek van ruw katoen leek op eikenschors. Hoog boven in het boomgewelf daar zag mijn oog een heuse elf, met vleugels die zich…

(voor Hallo Wien) hoe, hoe hard roept de uil deze nacht hij klaagt de stenen uit de grond die statig dansen in de valavond hun scherpe schaduw kruipt verdacht de kraters van de maan verlaten één voor één de donkere dagen ze klauwen grauwe wolkenlagen en hebben mij de vrees gelaten een oude eik, in de leegte geboren kraakt mijn…

ik kwam uit de lengte jij uit de breedte bewogen schaduwen uit het zicht van licht zonder te spreken schudden we handen lachten we tanden en wilden gaan zitten maar de ontvangst was staand, ook het buffet dat later klaar werd gezet we neuzelden treuzelden, werkten net geleidelijk werden ook bloempjes buiten gezet mooie muziek…

ik zet mijn oren uit in een wereld vol geluid wil jou en stilte om me heen ik zie je lippen spreken voel je stem, liefde kan door het lawaai zo breken ik raak je en mijn handen zeggen wie je bent de warmte zal ik nooit vergeten je ogen lachen een gezicht vol feest, je kussen zijn nog nooit zo stil geweest je opent in een warm onthaal…

ga maar dwalen stadten, koopjes halen en jezelf verliezen in de etalage zonder ruit je bent er even uit je spiegelbeeld is opgenomen door de poppen die daar staan ze hebben allemaal jouw kleren aan het haar waar je zo trots op was is in een sjaal gevat strakke borsten nu voor iedereen schoonheidsfoutjes zijn er geen je denkt je zo…

je glimlacht en je loopt voorbij zomert op je laatste benen schijnt verleidelijk naar mij bruin gebrand met zon van lange dagen je kijkt me herfstig aan je ogen vol met vragen we dansen branding golfen passie deinen lust ik koester warm je lichaam tot de maan je zachtjes kust nu raas je tegen mij en drift het zand in stormen het…

Moedig sjokken ouders voort langs vette en zoete kramen met hun jengelend kroost dat ziek is van het draaien Rockmuziek galmt uit de tent waar dampende massa’s stinkend naar bier en lichaamsvocht hun jaarlijkse hypnose vieren…