Treed binnen met zachte passen mijn beste in de bittere realiteit van tegenwoordige kaalheid en koude vernielzucht Laat je ogen en oren niet verpesten door het gedrein van klein gespuis en semi hormonen opgedrongen en nooit stilstaande stelletjes die nauwelijks de puberteit ongeschonden zijn ontklommen Vergeet de schurftige honden…

Of je nog van me hield ondanks al het feilen van de mens, het vlees zo zwak me aankeek of ik het wist terwijl ik slechts kon kijken naar het ijs van de fontein luisteren naar het zacht fluisteren van kouder wordend water met voeten zinkend naar later…

jij glundert omdat het moet van mij ik regel de klaarte van jouw blik die blikkert als een lemmet in zon het brandpunt schuift tot ik klik de straal die ik toeliet glipt door de glazen lens je wil jouw lippen nog tuiten maar te laat elke omtreklijn kantelt de matte spiegel kaatst hem naar een broos vlies van zilver dat oplost zoals…

Ik heb iets tegen snelportretten de kiekjes van een zoutpilaar genomen met een direct-klaar. Te vaak, te vlug, te korte metten wordt zicht in korrels afgebroken om te vergelen, eindloos stranden uit aangedane snuisterlanden te pasfoto, -getrouwd, -ontloken. Spontaan door prentenier bestolen van tere wenken evenwicht aan welk het eeuwig…

Ze kijkt ondeugend naar de fotograaf Met hemelsblauwe tintelende ogen En lippen die haar charme nog verhogen, Zo maakt ze elke kerel tot haar slaaf. Haar lijnen zijn verlokkelijk en gaaf. Ze kan op rijen echte mannen bogen, Hoeveel daarvan zij ooit eens heeft bedrogen Doet er niet toe, geen enk'le vrouw is braaf. Hoe langer ik naar deze…

op een oude foto La Roche-en-Ardenne 1966 gemaakt met mijn kodak-instamatic in een vlaag van ontroering er staat een paard met een hooiwagen waarop de boer zijn lading schikt een simpel vakantiekiekje ware het niet dat ik vanaf die dag heb leren kijken met de ogen van een dichter…

Zij verft een kastje. Hij kijkt foto's. Op een ervan verft zij een kastje. In het kastje liggen foto's. Op een ervan kijkt hij foto's. Niet op de foto's: zij verft een kastje.…

snel gaat het niet het ontwikkelen want ik verlies het altijd tegen de tijd de lamp brandt door weldra valt het donker buiten stoot ik overal mijn hoofd en handen te laat en te onvoorbereid geen foto ik kan niet zingen en geen aandacht houd ik vast wat weet ik heb een wederopstanding nodig als verlengstuk een fietsauto ondertussen is de…

alsof een oog in een kijkdoos kijkt schoonheid ontbloot in kleine ogenblikken van verwonderd zijn appelkleuren en de dansende geur van het meisje dat kijkt mij nooit ziet als buitenstaander zoals ik haar alsof ik haar in dezelfde oogwenk ontmoet en verlies…

In het rechte vlak sta jij schuinsweg te wezen, jij kon niet anders toch Kus jouw enkel, jouw voet, streel de holte van de knie, de ronding van jouw kuit vermoed: jij toont mij nooit al jouw verborgen schatten Jij draait mij om, jaagt me weg met te veel liefde in de stem de scheldnamen geschreeuwd opdat ik achteraf zal weten dat ik er voor…

Haast denk ik dat u niet bestaat De zwarte jurk kleedt u af Totdat ik beter kijk en zacht Bedenk op bedekte plekken Ondanks de hoge split Via woorden was het Dat ik u ontmoette U was vol haat tot u Zich aan mijn weemoed sneed In mij een lotgenoot begroette Met bloed mijn naam opschreef…

Al veertig jaar is de fotograaf in hem op de boerderij, die we samen bewoonden waar ik m'n eerste gedichten schreef die hij dan weer verbeeldde op een droeve avond moest ik mee naar buiten waar ik met ontbloot bovenlichaam tegen de vervallen woning plaats moest nemen kijk maar die kant op, zei hij ja, zo, je hoofd iets schuin in…

Ik moést ze zien de glazen parels en de dauwranden op de notenbladeren allen kaal aan krachteloze takken hangend. Deze novembermaand glinstert onverwacht het wakke, zware wegen uit grauwe en wachtende tuinen en zelfs eindeloos schitteren nog de brandende pompoenen. Zo wil ik het ook wel: doodgaan met frêle, zere parels op de rug.…

In oma's blikken koekjesdoos Vind je een heel bijzonder souvenir: Het zijn de dagen van weleer Op krom en geel verkleurd papier.…