het geluid van haar liefde als het gerinkel van een ketting hield haar vrijelijk gevangen aan de attenties van haar man warm in zijn woorden was hij de krul in haar rechtlijnig leven inspiratie en bezieling van wel twintig nieuwe getuigen hij praatte met haar met iedereen met doorslaande argumenten al was zij de enige die niet hoefde…

Na lang samen zijn is wat azijn in de relatie gedropen. Druppeltjes zuur doven 't vuur. Ambras onbehouwen beschadigd vertrouwen. Er zijn juwelen die jullie delen durf ze strelen. Als toekomstprijs beloof ik Godenspijs.…

omdraaien, zien hoe ze terugkeert naar het huis en de kinderen en vlak voor de drempel omkijkt en een gebaar van haast maakt alsof er wordt gewacht verlangen en verlies samen komen zonder bloedbad, maar met zachtheid het hart triest gestemd, opgewekt slaat zodra een merel zijn rollertjes maakt geen weg terug dan zo weg te gaan om te blijven…

sterren aan het firmament branden gaten in het kaal krullen heel ons al massaal schijnen blijkbaar permanent traag verveling in het stieren kijkers die uitsluitend tollen draaien sferen zonder dollen prooi van eender kuddedieren manen blijven tijden hangen sloffen afgemat haar weiland stuiven lang niet meer voorbij want zij hoeven niet…

Na deze dag worden nieuwe morgens geboren en nachten samengebracht binnen de ring van versmolten liefde Nog zoveel dagen niet geteld geheimen nog niet gedeeld woorden onuitgesproken strelingen niet gevoeld Twee horizonnen vloeien samen culturen zacht gekneed alle talen kennen liefde geen land dat niets van passie weet Ze zullen vloeien…

baas in eigen hoofd alsof iemand daar iets van kan leren we leven met elkaar mezelf kom ik in mijn nieuwe hobby scrapbooking tegen misschien omdat ik weinig van mijn eigen verleden heb mee kunnen nemen zodat ik nu als een malloot alles vastleggen wil het gaat zo snel voorbij afbladerend reclamebord dat een onbeperkte boodschap draagt…

kijk, mijn kind ik nam je hand dag in dag uit je gouden krullen waaierden langs de lente de maan zo hoog boven vuren vleugels vlinders deinden door ‘t open raam en doorheen het zingen van de eerste vogel het beminnen nu, in witte kragen, glijdt zacht en krachtig naar de zomer hoe mooi het lied, het bruidsgezang ik…

De mooie communiste had geen fluit. De armoe die ze leed, wist niet van wijken. Een echtgenoot kon haar wellicht verrijken. Ze vond een heer. Hoe rijk zag die er uit! Hij wilde wel een nestje met 'r bouwen en vroeg terloops aan haar: 'Bent u nog vrij?' Het klikte snel: gemeenschap wilden zij van goederen, waarin ze gingen trouwen. Dit was…

waarschijnlijk heeft ze haar décolleté wat verder open laten staan en jij dacht dat ze dat speciaal voor jou had gedaan, evenals de zoom van haar rok tot de knie omhoog je bent geen boer van het land die weet beter en uit eerste hand hoe het in het leven aan toegaat tussen beer en zeug, koe en stier niet het zicht maar geur en smaak trouw…

Zij heeft haar rondingen gedeeld hij nam blauwe sneeuw uit haar hals tussen lakens van naakte nachten zekerheid geketend in geheimen er moet iemand anders zijn geweest hij die dronken speelde streelde met gesloten ogen van thuiskomen hij stapelt jaren zuigt het bloed van haar lippen vastgebeten in elkaar bang om uit elkaars gezicht te verdwijnen…

Duistere Koningin Karbonkel ogen staren Een ijzig standbeeld Een grijnzend hoge klif De wind dreunt echo´s aan Zo luid, zo luid De onverzwakte weerklank van haar stem Zo luid, zo luid Een weergaloze aria op dreigende Orkestenwolken beukt de broze kust De bronzen golven breken. Staccato doornenkransen Rozen slingeren om ranke polsen…

De matglazen vrouw verraad, heel vaag, het kloppen van een hart. Van haar rijpbedekte lippen wolken de beschuldigingen. De man verslikt zijn tranen met weer een gouden glas en boort zijn glinsterende kin in de wildwrede borst. De ijzige wijzers van haar klokkeogen draaien; de wachtende uren slaan op hol en de nacht draaft door: een…

in koelen bloede heet zij welkom ijzig kalm een warm onthaal hij komt thuis en moet vertrekken de eerste keer zijn laatste maal in stil vermoeden schreeuwt zij namen scherpe woorden stompend hard zijn hoofd vol gruis haar hart vol stenen wat trouw begon bleek valse start…

Mijn schat een heerlijk nieuw recept surfend gevonden op huwelijk.net de hond het kind en jij zo transparant zal smullend likken uit mijn hand vrienden met wijn in ons design bewonderden om onze kunstfestijn hangend liggend hijgend behagend dineren wij het culinaire hoogtepunt een struisvogelbiefstukje gemarineerd…

Zij hebben hun leven verward met elkaar niet geheel en ongevaarlijk van stilstand in de benedentuin flirt een herinnering met geplante struiken en kinderen spelend de rauwe werkelijkheid drukt vingertoppen als schurend zand tegen hun oogleden zo klein kan het zich leven zo dreigend toch "het" vergeten…

het beeld dat zij brengt hoe kan hij anders dan bekennen dat zij hem geen andere keuze laat dan overvol het vuur erkennen dat zij voor alle leven staat doorheen het wapen van verschroeiende overgave heden weet hij immers dat eens zij zijn hart ontvangt van enige drift geen sprake hij zich bevrijd mag weten van de verlokkingen des vlezes…

En zo zongen zij van lang zullen ze leven en dronken zij door toeters met feestmutsjes schuin op beschonken koppen een enkeling wist bellen te blazen door spiralen rietjes met een bruidspluim de taart feestelijk onaangeroerd kon hen niet bekoren gefeest moest er worden en hulde aan het paar dat verdwaasd bleef zitten bij de zoveelste polonaise…

we gniffelen aan het altaar tussen psalm en preek door ringen wegen in mijn broekzak op de achterste rij rinkelt de bus aalmoezen voor 11.11.11 even zijn we het ontroerend eens je huivert onder het kruisgewelf ja en ja over en uit de herder doopt de kwast in wijwater besprenkelt het paar met een zegen je gooit het boeket in een regen…

Ze is pas getrouwd en bezoekt het café, waar ze ooit d'r Ernst-Jan heeft ontmoet. Daar begon het: het klikte meteen bij die twee. Ze geniet, want de sfeer doet 'r goed. Ze ziet d'r gemaal met een dame, een stuk en bedenkt, hoe ze zich zal gedragen. Ze lijkt stoïcijns, maar Ernst-Jan maakt zich druk, als de dame door haar wordt geslagen.…

De koelte van het laken is warm op mijn huid verstijfd lig ik naast jou jouw pas verworven bruid Zweterige handen nat warmer beroeren mij intiem gehaast zij verstarren mij in marmer ruw geschonden afgegraasd Verouderde passie ongemeend maken mij broos doch versteend voorbij jeugd in dromen beleven verhuld ingekapseld weggegeven…