voorbij de tomeloze tijd zal het niet koud zijn als je roerloze hoofd de bevroren diepte raakt in gesloten grond rust je ontzielde hoofd niets meer kan je overkomen beroer de aarde blijf even bij me…

beroerde iemand je kinderhoofd toen het fragiel was toen je het wilde maar het niet vragen kon? beroert iemand je mensenhoofd nu het van steen is nu je het wilt als je het vragen kon?…

binnen is regen gewoon regen een buitenstaander ben ik binnen buiten trekt aan me voorbij buiten val ik erbuiten ben ik verder van huis dan ooit binnen is de waarheid dichter bij me dan buiten buiten is regen gewoon nat…

Ik zie de gekleurde draden. Ik zie ook de taaie vezels, die onze weefsels vormen. Dat zijn onze levensverhalen, geweven uit angst en moed. Het zijn onze gedichten. Zie de rode draden lopen, die ons innig verbinden. Met onze wondere wereld, en met elkaar.…

we verhalen levens in een notendop foto’s en etalagewoorden met weinig zeggingskracht je lacht het kunstgebit met gelig waas komt bloot ik verberg de apparaten in mijn oren zonder welk ik niet kan horen wat je zegt ik weet nog de lange vrouw die oma heette, grijs, doof en schimmig in haar ouderdom waar ik nu niet van wil weten want…

Jij die om een naam roept voor status en leven in vitale spelonken die ons wildernis geven die met zaad strooit langs velden en wegen het vreemde hart ontdooit niets dan liefde zal je geven die moordt maar liefheeft tedere voeling van smart zal altijd anoniem blijven dat is het noodlot dat jou tart.…

Wanneer een waterdruppel valt, valt een oceaan. Wanneer oceanen verdampen, verschijnen wolken. Wanneer wolken bevriezen, vallen unieke ijskristallen. Zoals ook unieke mensen bestaan. Vallen, opstaan en verdampen.…

(bij 'De keuze' van Suus Suiker) In een oude, sierlijke kloostergang of kerk staat zij in gedachten verzonken naar een stenen bak met water te loeren. Ze huivert, in de verte klinkt monnikengezang, door kabouters wordt er champagne gedronken en buiten beginnen tortelduiven te koeren. Na de dienst schuifelen de monniken voorbij, ze prevelen…

op mijn gezicht wordt het oude jaar gekerfd tekenen lijnen groeven en groeien dijken rond ogen, moet de huid zich naar de zwaartekracht voegen op mijn gelaat staat het lied van de tijd dat mijn geleefd leven toont, ik heb de melodie vaak met letters beloond maar ontegenzeglijk dieper, door mij, in harmonische klanken verspreid…

Een droom ligt in het dichterschap boven het zomerse land van zwijgende wolven in dit eenzame lijf heb ik ooit het hart van een kind gehad zwerven moet ik nu in wildernis over het veld van verlangen terwijl communicatie alsmaar stiller wordt komen dromen terug in mijn lichaam huilt het hart van een vreemde.…

blijf staan, anders is het hek van de dam deel de muur in stenen, cement en losse modulen strijk met de haren mee over één kam al wat blijft is een cluster moleculen…

Een huis voor je timmeren zoals een timmerman dat zou doen of een sjaal voor je breien zoals mijn oma vroeger kon ik kan het niet in mijn aandacht voor het zoete duister weet ik zelfs niet of ik naar je luister de zon op laten komen in een wonderschoon gedicht de ironie van alle landen in een Koninklijk gesticht ik zie het niet…

hoeveel straathoeken ga ik om voordat ik de ander ontmoet hoeveel bloemen gooi ik in het water voordat de verbinding ontstaat hoeveel ochtendzonnen heb ik nodig om warmte te verspreiden hoeveel blinden moet ik openen om de ander horen…

als ik dan me door de donkere jaren zing dan zal ik door het prisma kijken als ik dan de vluchtigheid van het leven in rook op zie gaan dan zal ik de magie van je nabijheid voelen als ik dan doorwerk in de doorwaakte nacht dan zal ik mijn pen dansend laten springen als ik dan langzaam walsend met je leef dan zal ik…

De zomer heeft een eigen gewicht langs regenrivier en burgerplicht nacht valt al wat eerder langer in mijn dromen, niet ver weg onzichtbaar zonnig zomers oord danst jouw mooie schaduw blijft jouw wijsheid in mijn hart dan komt het door jouw humor iedere zomer aan de zachte kant in augustus altijd milder en een beetje van stro in die…

technisch is dit een muur die ruimte doet splijten in binnen en buiten hoewel niet van steen is de vrijheid gevangen in gedachten achter ruiten…

ben ik mijn eigen staat van zijn of sta ik terzijde, geïmproviseerd tussen ons, in een staat van semi-bevinden of onderbestaan het is opmerkelijk hoe we hier nu al een tijdje verwijlen het water stroomt al die tijd door de rivier, streelt de stenen en schampt de oever in de uiterwaarden van onze huid gaan we voor honderd procent…

flarden van geest verwant aan mijzelf banen zich wegen dwarrelen schaduwen schilderen krullen als zijarmen van het licht op een lege namiddag in het luie achteraf van mijn buitenpost…

De avond mankt onder een naakte deken zorgen liggen stil in de hartslag van het heden de dood wiedt het zicht door de patrijspoort en verkleint het zuchten naar waarheid Half staat het licht te pruttelen in de komende ondergang van verdwijnende wanen, doch het restant snijdt het andere deel door jaren die geleefd blijken te zijn Het…

Onze lieve veldheer van Betondorp Met op een worp van steen zijn kerk als stadion In welk buurtje hij de bletter te pletter werken kon Binnen de perken van een Amsterdamse School Maar waar heb die apekool voor nodig? Wees klagelijk een dame het ballen van de knapen Op hun dagelijks veels te grof maken terecht En stond de gehaaide Godsknecht…