Een bolle buik en ogen als knikkers zo blauw activeren mijn radar wanneer haar aanstekelijke lach de stilte splijt. Met een geluid als een zaag snorkelt zij door de ruimte en beleeft de dag als moment terwijl zij in mijn vingers bijt.…

staat geschreven, eigenhandig, onderstreept en met versierde kapitaal op het rode memobriefje dat ik plakte naast het beeldscherm waarvan ik de kranten lees op dit tijdstip zie ik haar door wegdwalende gedachten fietsen op de Zoeterwoudse Singel in haar blauwe regenjack steekt ze over naar de Garenmarkt racet ze door de Raamsteeg net…

bedachtzaam trekt een kleine meid nerven uit een weegbreeblad tracht twee gescheiden strengen doordrenkt van levensnat duurzaam bij elkaar te brengen vol overtuiging in de weer hurkend in het droge gras maakt ze paren en probeert hetzelfde keer op keer beide handen dan besmeurd met rare smurrie die niet hecht draait het kind zich plots…

terwijl ik na jaren weer achter een wandelwagen loop en zie hoe zij de tijd onthaast voel ik dat ze gaandeweg ook mijn tred vertraagt en hoe deze dag zo tijdloos verglijdt, verloopt het dromend kind een beeld en geur van vroeger raakt…

liep als jij van mijn dorp naar de stad waar ik voor vreemden ging sloven omdat ik honger had en dorst voelde mijn lippen bijtend kloven ik ken je al zo lang lief kind heb jou heel stil gedroomd vroeger toen ik dertien was bij sfeermuziek die treurig toonde in een deuropening gekluisterd kon ik in klank impressies horen leefde ik in jouw…

Beladen met koffers vol jeugdsentiment een kind tussen treinen het hoofd afgewend Voeten staan stijf in het ruige cement kind zonder vangnet zonder een cent Niemand die aarzelt kennen zij geen...? zij zijn met zovelen zij staan niet alleen Niemand zal vragen waar ga jij heen ? Kind tussen treinen wacht op spoor 1…

Kijk af en toe nog even om naar het kind dat in de verte staart boven in die appelboom temidden van de appelgaard Kijk af en toe nog even om naar die blije kinderhand waarin een appel is gaan glimmen als een grote diamant Kijk af en toe nog even om naar het kind dat vrolijk fluit in zijn handje zeven appels dans hij blij de weg vooruit…

waar een roomse broeder mij ooit leerde schrijven, toen nog met een kroontjespen daar heeft de school al ’n tijdje het veld moeten ruimen, mist het pleintje zijn oude gezicht maar soms hoor ik hier nog de schoolbel luiden, zie mij in een lange rij naar binnen gaan alsof de voorbije beelden er nog altijd schuilen, de school bij…

ik zie je nog engelen in de sneeuw het groen onder de witte deken met vleugelslagen onthullend nog ongerijpt nu vlinder je in het zand gracieus heuvels ruggend en met een sierlijke armslag warm vrijheid veroverend zo zongerijpt…

Het in 't humus vastgeroeste bos staart roerloos en met ingehouden kracht naar planten, dieren, mensen en het mos en groet de wind de adem van de eeuwigheid die rusteloos van pool tot pool het levende verhaalt van verre horizonten van mistralbroeders en siroccozusters het bos, de wind, het mos een kind dat met ogen zonder kleppen spelend…

wit neemt het rood over met grillige patronen weigert zich over te geven een tegenaanval is er helaas niet moeheid strijdt om voorrang en wint het met gemak van alle leuke vooruitzichten rust is de enige optie zich hierbij neerleggen ziet ze echter niet zitten nog niet…

waar vind ik woorden die vertalen wat jij in mij hebt losgemaakt je blies het stof weg in één adem uit de verste hoeken van mijn zijn met nieuwe ogen leren kijken naar alle wonderen om ons heen onverwacht de vragen zonder omweg naakt en hard als het antwoord zacht zingt het lied van het leven je hebt het mij in je lach teruggegeven…

je kan noch niet echt praten maar je koppie zegt genoeg en ik zucht weleens als jij wakker bent, zo vroeg en ik brom soms op jou omdat je levensgevaarlijk doet en ik zoveel van je hou kijk dan vertederd naar die toet ik heb mijn ouders nooit verstaan totdat jij in mij was ontstaan nu weet ik zoveel meer omdat ik van je leer pure onschuldigheid…

De duivel was ziek en goed van streek Een mens die min of meer op hem zelf leek Een lustmoordenaar eens door hem ingehuurd Had hij onachtzaam ontzien en teruggestuurd Dus was hij nu dusdanig bedroefd overstuur Zodat hij zich jankend wentelde in hellevuur Brulde kotsend naar beneden laat onschuldig lijden Stuurde satanische demonen welke op…

Toen de meiden zongen bij het verzorgen van de gebroken veren van een verdwaalde meeuw beider ogen gericht als heldere meren de haren licht als sneeuw nooit zag ik ze dichter bij het morgenlicht Geen andere ontroering dan die waarin ze zich veilig waanden en nimmer werden bedrogen op de wieken van eerste licht in een adem opgestegen…

Schep maakt nieuwe vorm in mijn hart open zeezicht emmert je water door het zand De zon verijst je gezicht met chocolade rand een diepe zucht zoekt grip in een vinger hand Klaas Vaak die knikt dan maan al toe voor een vergoten vorm naar het wolkenstrand…

fles met vilten ring vette trage levertraan gezond en dus vies…

Met stijle passen schuifel je uit mijn kader als kind, geliefde, moeder, vader en weer als kind Onherroepelijk groei je volwassen betreed je drempels in de tijd ontlokt de horizon, zo wijd je van het huis dat je bemint Dus laat krokussen je nogmaals verrassen Tel je stappen op het prille gras Het veert straks op, alsof je hier nooit was…

weet je ze zei ik zit er niet mee ben wat blij met jou vent ons plotse vlinderen hoewel vanmiddag bij mijn dochter op de thee begon alles in mij te trillen leek wel jetlag hoe vertel ik jou-van-het terloops fluitje van een cent ooit gewoon mijn kinderen…

~~~ Liever dan lief ben je mij ieder schilderij dat ik begin schilder jij speels en vol verve af met je eigen aardige streken Levenslustig blijft je glimlach achter elk discussiepunt verbaal doe je niet meer onder en ik herken het vurige pareren rede voeren noem jij dat om je vliegbereik te vergroten nestwarmte zoek je echter nog…