Zij spraken op het wad met de bootjes achter zich in ondiep water en de zon naar het Westen toe haar kracht verliezend valt in stijgend water. Over wat er gesproken werd op het intussen ondergelopen wad? De bootjes dobberen weer, het anker gelicht, golvend de koers zeewaarts aangehouden, verdwijnen ze samen met de zon in de nacht…

op haar tenen schrijdt zij door een hemelsblauwe zaal bijna glijdend door de lucht geleidt verplaatst de sleep van haar japon Japanse zijde een weinig stof van de zalmgekleurde marmervloer lieflijk geel van glas in lood zeeft zonlicht dat weerspiegelt op haar schoon gelaat amandelogen die door jadegroen zijn aangedaan en welgevormde…

(bij 'frombeneath' van Francien Krieg) Vanaf de jubeltenen kijk ik omhoog naar het rijzige lichaam van een naakte dame, die op het punt staat om te gaan duiken. Nu is haar schone lichaam nog kurkdroog en ze duikt naar mij, is mijn zoete aanname, terwijl ik hunker naar haar flinke kruiken. Door de sterrenhemel op de achtergrond begrijp…

wat is dichtbij wat is ver weg iemand dichtbij wordt vermoord iemand ver weg wordt bewonderd als ik door de vallei loop langs de schaduw van dood en ik val neer tussen distels terwijl wolken donker trekken over gras en over vogels zal ik weer opstaan vergeet dat ik viel vergeet dat er wolken waren alles is nu zo…

Jij laat je niet vangen rook van een sigaret de geur in je haren Jij komt zeker en gaat schouderophalend voorbij Wolken stomen van licht gevuld met regen, terwijl de maan goudgeel zich vult met sinaasappelsap mechanisch van eerste koude persing…

De kunst in zekere mate als maatstaf buigzaam riet langs een dunne meetlat, soms misleidend voor mensenhanden educatief doordacht, als kunstproject geraakt, glad als een ritselende slang, spelenderwijs. De vooruitzichten van morgen om de geschiedenis te vieren met het ontstaan te luisteren naar vibraties voelt kunstzinnig de bijzonder mooie…

Je noteert een openingszin. Moet je pen het wel doen. Speurend naar een andere pen valt je iets merkwaardigs in. Dát moet je beslist vermelden: 'Tussen logische handelingen vond ik noodzaak en zin.' Denk nu niet dat je er bent. Vóór je die regel ter plekke uit kunt spreken, sta je nog versteld van mega anti-overwegingen... waaronder…

Ik staar naar de einder, ook wel de kim mijn ogen tranen want dit is het begin van het einde! Ik staat naar de kim omdat de einder ook het begin is van alles op aarde! De tranen laat ik vloeien, ze gloeien op mijn gezicht en als ik de zon zie verdwijnen, verdwijnt ook het licht. De kleurenschakering die de zon ons laat zien…

Dit is een verhaal van gruis tot gruis, van as tot as, met wonderlijke verwikkeling Dit is geen kom Dit is een herinnering die stil lag als een hond, voor dood, en plots tot leven komt Dit is geen kom Dit is een woord uit zijn context weggegrepen, zonder welk het niet bestond Dit is geen kom Dit is een sfeer van thee en alg…

kijkend door de achterruit zie ik niet wat ik verwacht op panoramisch glazen huid is een sprookje aangebracht door kunstenaar natuur met scherppuntig koud penseel een onvoorstelbare structuur een ingewikkeld ritueel ijzig blauw gemengd met wit schept elfjes-achtige ijsfiguren ik die gewrongen op de autozetel zit probeer er dwars doorheen…

jij, mijn muze ziet mij niet voel je wel; mijn schepping in het verschiet mooi, zo mooi waarover ik vertel of droom in het gras drijven op jouw wolk zuchten, zij aan zij wij zijn een samen zijn we te leen altijd toeven in mei de woorden gemeen je gaat ver de morgen vooruit dat hoort ook zo ik verlang naar je mijn kunstige bruid…

laat ik mij ooit nog door hekken bekeren of laat ik kaders wijken, omarm ik hier lucht zoals ik toen loze orde in ongewis liet verkeren een eindeloos moment onderwierp aan tijdige tucht…

Verdreven uit de moederschoot en losgescheurd uit de beschutting van loswal en kadekant raakt het wonderwerk op drift een onhoorbaar ijle wind suist door onzichtbare zeilen over de kleurloze stilte vallen de schaduwen van niet nagekomen beloftes zwijgend vormen zich de patronen aan iedere vorm kleeft een stem die als een paukenslag droomtijd…

speel met mij mee laat onze kunst hen eens verrassen zij moeten op de woorden passen waarmee wij jongleren eerst wat klein spul omhoog in lettergrepen tellen ritme en klank maken muziek door vaardige hand dan wat trager grote woorden zijn dragers van gewichtige begrippen jij kijkt verbaasd als mijn handen stoppen rusten hebben…

Volmaaktheid is als kaf. Het volmaakte is het einde. Onvolmaaktheid is fris begin. Het onvolmaakte is nooit af. Onvolmaakt zijn composities, die morgen pas gaan klinken. Onvolmaakt zijn mijn gedichten, die lezers straks voltooien gaan. Onvolmaakt zijn kunstwerken, waarover kenners twisten. Onvolmaaktheid baart verlangen. Naar anders,…

Smerige straatstenen, scheidende stoepranden, ’t is met vakwerk gelegd. Waar nonchalante houdingen overheen bewegen, voegen voegen de straten samen als dames die scharen. Mens denk eens na, aan de passie, het inlevingsvermogen waarin patronen van straten met gebalde vuisten heersen. Het vertekent ’t beeld van het zien, het is absurd…

Terwijl zij thee en koffie haalt, staar ik, achter het glas gezeten, naar de tuin. De warme en stille gloed van buiten overmeestert mij, in trance waan ik mij nog met haar in grote zalen, tussen sculpturen van gips, was en brons, waar Brancusi’s muze slaapt. Kunst openbaart, is soms een raadsel, zoals de vage contouren omwikkeld met…

Zij wil het laten zijn de verf, het nat papier In het besef dat alleen door haar kijken schoonheid ontstaat zich vastzet in de hoofden Zij stelt zich voor als een schaduw, die zich donker vallen laat hoewel de kleuren vrolijk sprekend zijn een weinig verdoft Het hoeft voor haar niet te fijn, dat glipt als zand door vingers heen vormt…

In het lenteatelier van de afwezige artiest vult een zwevend standbeeld een netwerk vol van wonderen een koorddansende suppoost bewaakt de fleurige zalen waar niemand binnentreedt alleen de kruipende en bukkende mens is welkom in dit lokaal een enkeling heeft moed genoeg kwetsbaarheid is de enige kracht en de eenzame weg die tot ontdekken…

Geïnspireerd op het schilderij 'Herderin' van A. Bloemaert De zin van een leven mooi verscholen in het feit dat ademhaling per direct stopt als de deur naar de dood wijd-open staat De dood echter is grijs levenloos, gebrek aan kleur groei en bloei gestokt adem gepopt door verkregen rust opnieuw weer paraat Literair genre; de…