Guirlande is de kronkel in heur haar, spiraal van zwart in goud, en haar gelaat vertaalt de wouden in haar zwijgen daar, het ogenblik waarin zij leesbaar staat, maar zij getrouw hem haar niet lezen laat. Het ziet hen wel, maar wacht daar het haar kent. Het is geen ik, zo’n vent die langzaam went, maar wel bekend met wat er is, bestaat. En zij…

Van een verzengend mystiek gegeven wordt het ontvangstantenne als zij lacht. Stroeve droefenis, het buitenleven verstoort te bruut die zwarte hemelpracht: ’t Maakt zwijgen aan, dat elk spreken versmacht. Het was bij haar en vroeg, zij gaf wat loog, maar ’t was eerst hij die zich met haar bedroog. Gevangen nog in flarden van een hels betoog,…

In de pit van het zwart voltrekt het niets dat het wordt zich volkomen, uitgeklaard, ontdaan van de obsessie met elk iets dat het niet is, en stilte openbaart zich in het eindeloze, onvervaard. In ’t git van het wit verhardt het gebrek zich tot een kauwen op de lege bek: niets wordt zo materie, materiaal. Het maalt zich stuk voor haar, offreert…

Je zocht me maar kon me niet vinden Je zocht daar waar ik niet was Vraag waar ik ben aan mijn vrienden En liefste, geef het zoeken niet op Eens kom je mij ergens tegen Ach liefste, ik heb mij niet verscholen Maar zoek eens daar waar ik ben Zolang reeds heb ik daar staan wachten Eens als je me vindt zullen we feest vieren Samen dansen…

De klok tikt en meet de oneindigheid die de dag verhardt en het uur verstilt. Vier jaar maar, fluistert de verbetenheid. Millennia waren zij jager en wild en ’t nadert nu, gekleed als zij in vilt. Ze speelt graag zee en weigert de rivier. Zij schenkt het niets met tranen van plezier. Haar zucht verlucht de geur van een ander, doch in dit zilte…

Er was gebrek, onleefbaarheid. Het werd woest weer verliefd. “Jij geeft geen zier om mij!”. Haar schater klonk in schichtigheid van hert (een godheid glijdt er af, teloor, voorbij). Het ziet haar lijf, de ziel kan er niet bij. Heur haar streelt thans haar naakte schouders daar waar handen ijlen naar zijn handen maar het komt niet aan. Een hese…

Het wordt verward met zijn verlangen daar: er is een storm op handen, er is gas dat smeekt om een vonk, er is gebrek aan haar, een lijf dat niet rust, kennis die is, was als ’t geweten van een genomen pas. Vingers verdwalen in haar zilte woud en dwalend maakt het haar tong vurig koud. Het roert gevoelens open die het mist doorbreekt samenhang…

In de afgrond van de herhaling wordt de herhaling de afgrond van het her en der herhaalde en ’t herhaalde wordt rot dan bovenop en in het verder herhaalde, waar met nostalgie die er niets toe doet, de mens het ziet als heelal, en wij claimen het als heil maar het zal herhalen slechts de code die het is: kleur en wisseltoon, kosmische mal, waarvoor…

De winter is daar. Er staat ellende voor de deur, je hoort de kou al in de mensen kruipen, hoe zij van ellende liefde prediken, haat, hoe er wordt hinde gekeeld, en bos, daar waar ’t haar beminde. De stilte na de eerste sneeuw zal weer blad zijn, wit en leeg. Het schrijft haar neer. Maar ’t zuchten bij elkander breekt de taal, haar naam wordt…

Er ligt een episode vol begeerte tussen voor en na het virus onaanraakbaar deze liefde afstand bewaren tot het hart alsof ik in jouw schaduw sta helende kracht van duisternis in volle teugen van genieten totdat het besef weer daar is samen in dit stil verlangen.…

Nu het zich weer in stof en as vergaart en droog de rauwe brokken haat verslikt, nu het vonkt als het maar van haar gebaart; en het op de feiten foute data hikt en bij de pantomime lacht en snikt, omdat het weet dat alles toch vergaat, nu zij in het en overal bestaat, nu het heet haar vuur door zich voelt varen, nu is het weer bij doem tot…

Dat ’s ochtends de liefde zich ontplooit; dat het in haar zo blij en levend is; dat het zich te vaak aan twijfel vergooit; dat het nooit is zoals zij wil dat het is; dat alleen zij, LAIS zijn einde is; dat al de schoonheid veel te snel vergaat; dat het zich in niemand anders nog ziet; dat de mens vrij denkt maar briest als een paard; dat het…

Er is iets in het geweten dat niet geweten is. Zo kent het niet de grond waarop het zich bij deernis achterliet. Maar waarheid is een al te makke hond, met wilde dieren loopt het liever rond. Het weet zich met de lezers aangedaan zonder hen was het niets, niet eens bestaan. Maar ’t vraagt nu het echte, de naakte huid, en ’t levend woord wordt…

Het gaf zijn wereld aan de linkerhand, en heeft haar weigering al afgezet. Er zijn de sporen in de rechterhand van ’t rot dat iedereen bestiert als wet. Het had zich in de handel recht gezet omdat het in een leugen waarheid wou: de onbestaande trouw van man en vrouw. Het heeft zich bij haar woeden neergevlijd en likt de wonde nu als vreugdes…

De feitelijkheid van ons bestaan, aanvaarden met gevoel en liefde. Liefde voelen in verbondenheid, met al wat in en om ons leeft. Tegenstanders als vrienden zien, met wie we gedachten wisselen. Het staken van onze domme strijd. Ophouden met zinloos vragen, naar een onbekende weg. Alleen maar heerlijk stromen laten. Alleen maar lekker blijven…

Met zicht op een ander wordt de ander een zelf dat zich in de ander herkent. Bij het ruisen van stilte belandt er klank in de ruimte die iedereen kent: zodanig zijn wij elkander gewend. Er is het niets dat ons daaraan ontheft. Er is het al waarvan ieder beseft dat niets ervan echt ons is gegeven. Er is de plaats waar de dood het besterft…

Diep in het zwarte hart van Vlaanderen op een bed van maden en rottend vlees ligt de haat bij de nijd te zinderen, genietend van pijn en van spijt. Zwoel, hees, de Vlaming likt des Vlamings holtes. ’t Vlees rot, de wet maskeert de identiteit. Maar zie hoe fors de nijd de haat nog splijt! Eilaas! ’t Zicht moet nu snel onder het slijm: Dank, vrolijke…

Elk leven is beleefde woekering: herhaald gemompel in een mond zijn wij, wier zin verdwijnt in ’t sluiten van de kring. En iedereen gaat aan de ziel voorbij, want ‘iets’ dat ‘is’ bereiken willen wij. Het heeft LAIS beroerd, in aarzeling. Het zag de woestenij, begreep het ding dat in haar leven altijd geeft haar zin voor de vernietiging. Ontreddering…

Ik dacht dat ik viel voor een schim - ze liep rond met ogen die naar mij toe gesloten waren, maar na een seizoen vol stormen en zwarte wolken die keer op keer hard hun hart uit huilden, wist ik mijn ogen uit gewassen in diepe vennen vol van liefde voor mij. Al die tijd was ik het spook geweest en al die jaren had ik die vrouw…

Weinig licht: één kaars verwelkomt de Schaduwen – van onze Liefde.…