Stel je eens levendig voor, dat je je ego verliest, en nooit meer terug kan vinden. Je zou dan werken als een organel, in een weefselcel. Je zou stromen als bloed, dat lichamen liefde geeft. Je zou dan zelf een lichaam zijn, dat verbonden is met al wat leeft. Je zou dan weer blij worden als een kind. Stel je eens levendig voor, dat je…

vaak als jij je hart laat spreken tekenen lijnen al in je gezicht een lieve lach geven je ogen net even dat zicht aan woorden die niet uitgesproken zijn maar oplichten in zielenkracht het speelse in jouw mimiek zingt zo zijn eigen lied voor ieder die jou van dichtbij kent jij vonkt uniciteit door lichaamstaal laat jouw stukje…

nog altijd houd ik van jou wel op ’n afstand daar jij mij niet meer velen kan gedragen in ’n hart dat je met pure liefde omringde raakte je verstrikt in jouw eigen web de moed die je je eerder toegeëigend had gaf je aan de wind jij wist wel beter…

Muizenissen van de zomer lezen lectuur op de bank over een horizon die niet liegt terwijl jij droomt in verhalen probeer ik de liefde te vertalen het raam is niet veel verder dan de steracteur die open en dicht kan met hetzelfde gevoel als gisteren maar het lijkt verder hier vandaan muizenissen van de nacht ze kruipen over het tapijt…

nieuwe liefde is niet makkelijk als je de oude niet vergeten bent ze komt binnen en ze omhelst je als vanouds maar ze is nieuw je kust haar zoals altijd maar opeens is haar stem een andere stem haar ogen weten niet dat jij dat je dat ziet en denkt elke nieuwe omhelzing bevestigt evengoed ons protest tegen de eenzaanheid…

Er was een zondag Waarop ik bewoog Met liefde in mijn zog De tuin was groen Ik waste en ik droogde Wapperende lakens Terwijl alles zong Ging ons samen In mij rond en rond Het bezorgde me Keer op keer Extase…

ik heb de steentjes gepakt die ik tegenkwam op de dag en verpakt in papiertjes met kleur gesorteerd naar gewicht leg ik ze duidelijk in zicht zij weven mijn droom in een niet aflatende stroom het patroon varieert in beschouwend kijken lichte lijnen snel in gebruik de keitjes springen er uit het zijn de drempels van iedere dag…

ik zag dat je verschijnen iets kittigs had maar of dat stukjes ondeugd zijn zal nog moeten blijken jij bent met niemand te vergelijken alles is uniek en nieuw aan jou op en top vrouw maar toch doortastend in een warm ervaren slagvaardig bij problemen en koesterend met zijdezachte hand het kittig hooggehakte liet jij snel…

Nieuws houdt van fouten. Zakken worden vernieuwd, nieuws blijft immer oud. Zoveel vriendelijkheid is om ons heen te vinden. Zoveel gaat er goed. Zoveel operaties slagen. Zoveel mensen leven verder, die uit de dood zijn opgestaan. Godsdienst heeft voor velen afgedaan. Zonder fout nieuws kunnen we leven. Maar leven zonder anonieme goedheid…

Letters zijn als bloemen in lente van jouw regennacht karakters vormen woorden een brief, die jij niet had verwacht letters spreken tong jouw eigen levensverhaal symbolen vormen twist zinnen uiten spraak maar liefde heeft geen woorden nodig het hart dat spreekt in lichaamstaal.…

we hebben handen gepakt zijn het gesprek aan gegaan kwamen elkaar tegen op onbekende wegen in toevallig ontmoeten deelden vergezichten waarin wij dezelfde essenties op pikten in completeren ervaarden wij wat wij al tijdenlang misten we voelden de wereld in warme gloed dat deed ons beide zo goed lachend zijn we samen verder…

je hebt met vormen gespeeld bent opgemaakt in tal van kleuren wiegend op de wind testte jij in alle rust speciale geuren licht heeft jou doen groeien in warme zon ben jij gaan bloeien ik zag je in de verte staan volmaakt in een pril groene oase jouw ogen lachten liefde reikten hemel in totale overgave…

zoals de stroom raast in vale kleuren en bezit neemt van het land haar oevers overschrijdt met niets ontziende gretigheid zo is mijn liefde kolkend in de regenbui en als de zon de lucht weer openbreekt onthullen witte dansers wat de liefde weet als ik oud ben omringt ze mij in alles wat de wereld kleurt en rukt uit de vergetelheid…

terwijl jij droomt van vederlicht hucklebuck ik stoer de kamer in. wat zijn we nietsverhullend en we dijenkletsen wat af, waarna we zoenen. met open armen sluiten we. zullen we aan liefde doen met alle gekheid op een stokje? achter de luiken het landschap van het eeuwig groene gras. we lachen tot we huilen om alles wat ooit komen zal…

hand in hand lopen ze te sloffen over het drijfnatte strand terwijl de wind boosaardig om hen heen huilt en grijze wolken zich vormen tot een klagelijke massa regen valt onverdroten neer op hun reeds doorweekte en verkleumde lijven even staren ze naar de golven waar schuimkoppen zich grauw en ruw bollen om vervolgens met geweld uiteen…

In de avond verspreidden zich de geuren zoals de jasmijn van mijn geboorteland Jij was een zeemeermin pas aan land gekropen met gladde, nieuwe benen in plaats van een vissenstaart Ik mocht je leren goed te lopen van Lotje in de lange Lindenlaan In de schaduw dichtbij een vijver schuilden we onder een treurwilg vanwege de prikkende zonnestralen…

Voordat we werden geboren, kenden we nog geen verdriet. Maar tussen wieg en graf, zullen we verdriet ervaren. Angst en pijn zal een deel, van onze blijdschap zijn. Tussen wieg en graf, moeten we leren leven. Tussen wieg en graf, moeten we leren geven. Tussen wieg en graf, en zullen velen vragen, waarom ze hebben gehaat, en wie hen…

ik zag bladeren dwarrelen maar voelde geen wind wist dat zon scheen en miste zijn koestering van voorheen geluiden genoeg helaas sprak niets me aan voelde als leven zonder bestaan jij voor even weg kende je verbondenheid met alles dat in jouw omgeving was de vonk ontbrak die altijd schitterde en een heel intense warmte gaf…

zoals de bewegingen van het water is daar de onveranderlijkheid van de dingen van rusteloze mensen die komen en altijd weer gaan er is het weerloze weten van de immense schoonheid van het bestaan hij schreef haar: het weten van liefde dát is geluk er is het herhaalde weten van meeslepende draaikolken in verlies en verraad er is…

leer mij naar je kijken hoe je geurt in je haren. geef mij je ogen en kleur ons samen in vers laken. laat je van mij proeven tot wij elke dag nooit genoeg. daarna stil in onszelf verdwijnen.…