waar je loopt dwarrelen lentebloemen keert wind heel zacht de kleuren om zo dat jij lacht willen ogen je blikken zoenen in een speels contact maar jij ondeugend weert het losjes af ik weet de lichtheid van je zorgeloze tred bewonder het vertrouwen dat jij in anderen hebt maar zie handen in gebed te vaak ben jij afwezig in vergetelheid…

eindelijk heb jij in alle rust de lentebloemen geplukt van jouw kleinste puk armen vol lachjes twinkelende ogen in stralende kleur als een wolkje goed humeur kleine handjes vragen om meer naar tedere knuffels en later zijn beer als hij verzadigd langzaam de oogjes sluit droomt hij zijn lach met een nog smakkend geluid…

De ochtend is mooi, stemmen nog schor, rimpels nog duidelijk zichtbaar. Wij kijken in de spiegel en jouw blik toont de naaktheid van mijn ziel. Je brengt me in een land van breekbare liefde. Je deelt de schoonheid met de nacht in het heldere licht van sterren. Jij maakt van mij een wolf in schaapskleren. Met je vleugels spreid je warmte…

als ik je ogen zie glanzen voelt dat als samen dansen op het licht van de maan waarbij handen de passen leiden en vingers in raken de stijl duidelijk maken in beroering streelt wind het sierlijk bewegen hoofden trots geheven ontvlambaar in kracht bij het naderen van de finale spannen spieren en aderen tot een emotioneel offensief…

daar waar ’t licht bloesems kust dans ik in jouw ritme de hemel neer verwaai me je handen voelend bij mijn middel met jouw liefde om en om de zon in cadans de aarde rond tot werkelijkheid onze dromen kruist verbondenheid zich zuchtend met ons neervlijt…

schaduw was bekleed met kleine reepjes zon die dansten op de warme wind in een oase met licht als bron een stukje paradijs waarin alles vergeten sneller smolt dan stukjes ijs ik kuste jou de nieuwe wereld in met een schitterend perspectief ik heb je al mijn deel van leven zo godvergeten lief…

Geen woord mag er zijn voor liefde, voor vrede, niet te vinden niet bestaand onbeschreven. Want eenmaal aan lippen ontsnapt gaat liefde leven, gaat vrede leven, en al wat leeft komt ooit ten eind. Voor wie zal zwijgen als het graf, behoudt hen in hoofd en hart, om daar te floreren waar het nimmer verdwijnt.…

dit moment grijpen en genieten, mateloos genieten van het mooie, van het nu afreizen naar verre oorden waar vooroordelen niet bestaan donk’re gedachten ons niet kunnen deren daar het alleen zou gaan om jou en mij we ons laven aan de schoonheid van alle dag aan ons, ons samen zijn omdat het dan helemaal mag…

wat moet ik doen, als ik je elke dag weer zie en je niet groeten durf of mag, je niet ophoudt te verschijnen wat moet ik doen? moet ik je meenemen naar de kuilen van bedrog je met zand overdekken of je opsluiten in een hok en steeds gaan kijken of je nog in leven bent? er zijn heerlijke martelingen om je aan bloot te stellen en vast…

Een kus zijn en niet meer weten lippen rond en getuit smekken aan een onderlip terugslag van vergeefs gebeuren. De zin ontbreekt verklaring in een fles met schroefdop boodschap luchtdicht afgesloten na opening beperkt houdbaar. Ongebroken dobberen met wat drijft hier valt nog iets van te maken oogsten waar zoveel van is liefde en verbondenheid…

zachtjes veeg ik kleuren uit jouw lieve gezicht door het hoge raam kruipt nog net wat licht naar binnen dat zich eerder niet liet vangen met gesloten ogen geniet je zolang de zon je strelen kan en dicht de wijsheid aan de lente toe…

Vrouwendij Wat is er zachter dan de binnenkant van een vrouwendij/ Plek van teergevoelig vlees om zachtjes in te bijten/ Te beroeren met de vingertop van een blinde/ Te overstelpen met kussen van vochtig, gulzige lippen/ Te likken met gulzig, ruwe tong/ Liefde uitstellend tot het laatst.…

natuurlijk wil ik geen wereld met kaboutergespuis of de smidse en kobolden achter hun machinegeruis wel een jonge schone fee die eenzaam in de hoge toren huist moederziel alleen haar nachten weent gespeend van lief en thuis dan gaat mijn witte paard al in gestrekte draf op het tere wezen af ik glimlach superieur zet mijn ladder…

Zij keken elkaar aan betastten elkaar spraken geen woord liefde heeft zo weinig nodig een aanraking een glimlach zij vonden troost in een harde tijd ze konden een wereld en nog meer aan ze kropen in elkaars lichaam teder, zonder dwang en sloten zich voor buiten af.…

laat mijn hoofd zacht rusten op je borsten en m'n ziel sluimeren in je hart dat we samen wachten op 't ochtendgloren dat altijd komen zal na zoveel zwart...…

geen geweten heeft de duivel mijn ziel die keer op keer vertrapt is de strakke weg die ik bereed maar sinds lange tijd verslapt is geen poging die ik ooit gedaan had geen moeite raakte roos weet niet waarom zij dit gedaan heeft…

het is vreemd hoe alles zich langzaam oplost, hoe elke zonnegloed verdwijnt in eigen halo. hallo, zeg je…

Kleine mooie dingen maken de herinneringen prachtig waarachtig Ik wil ze koesteren Nooit meer loslaten Ik wil dromen, blijven dromen over vlinders vreemde landen en kleurige bomen Ik wil rusten en berusten in de gedachte van mijn gedachte Ik wil elk moment beleven liefde krijgen en geven En dat voor altijd! Zonder wrok…

schrijf bijvoorbeeld: 'liefste de lente!' elk moment kan ze worden aangetroffen onder haar sluier elk moment wil je haar kussen maar denk je trouwens dat je het verschil weet tussen zoiets als cultuur en iemand die je kust maar dat verbergt voor de rest van de wereld ?…

Het ultieme liefdesgedicht staat geschreven op je gezicht verlicht met je lach ik zoen iedere letter weg plaats ze één voor één op papier zo blijft het hier op aarde heeft het in de hemel enige waarde?…