De ochtend breekt, aanhoor mijn schittering: scherven met lijfelijke resten, klaar licht, ijzig brandende herinnering. Zotte maan, haar zweten, het rosse haar, het droge ja (je hebt toch geen bezwaar?). 't Niets niest. Niets helpt goed. Ik kan 't ermee doen, een vet verhaal dat eindigt in een zoen, vrouwentongen om te likkebaarden, passie tussen…

Gans de wereld liep in het verloren, alles dwaalde, wemelde en het zocht vergeefs zijn plaats, lichamelijke sporen, maar de tijd had het slechts dood verkocht. Elke zang zonk weg in het grauwe krocht. Alles van waarde is gratis. Ik geef voortaan dus maar mijzelf weer prijs en streef als iedereen het zachte sterven na. Voel je mijn klank? Zie…

ik wil deze zei de vrouw en ik dacht het gaat over de kooi naast mij want ik heb in drijfzand vastgezeten en voor dood in grachten gedreven ik heb in huizen gewoond waar ik niets te zoeken had over eenzame paadjes geslopen gesnuffeld langs kanalen gezworven over pleinen en gebalanceerd in hoge goten ik ben bespot en weggejaagd en eens heb…

Schrander, grappig, boeiend, lief, Hartelijk en sensitief, Vrolijk, monter, speels en blij Bloos weer want ze lacht naar mij Vlinders maken mij van slag Vierentwintig uur per dag...…

Het raam. Rondom raast hongerig de storm. Het zag haar dolen in het huis dat huilt. Het vrat zich door de tijd heen als een worm. Lust is wanhoop waarin angst zich verschuilt. Het schone heeft zich met zichzelf vervuild. Alle wegen lopen dood in Rome. De mensen zijn doden die nog dromen. Een wolk scheurt weg, de straal verbindt het oog met…

Het raakte haar: de woorden schoten los van elke zin en letters verdwenen in de flits van genot: ring in het bos waar niets nog ademde. Zacht het wenen van de nacht fluistert heel allene dat het ene is verdwenen. Heilsfeit: de eeuwigheid spleet open in de tijd. Verlangen had het uit zichzelf gebracht, verleden tijd die niemand hem benijdt.…

Dat wij mensen een gedachte zijn, die we zelf hebben uitgedacht, zoals een bedacht gedicht. Dat we zijn wie we denken te zijn, zijn ongelofelijke wetenschappen. Zoals theologen die god kennen, als een zelfbedachte grap. Dat mensen zichzelf begrijpen, is een belachelijk vergrijpen, aan een onbegrepen waarheid. Is een lachwekkend begrijpen…

Het schrijft haar neer: zij daalt in binnenrijm, haar huid is volle glijvlucht vederklank die in stralen spreekt. Zij is hun geheim. Het bergt haar naam in bladen zilverrank, haar letters druipen, nat van minnedrank. Men mag haar lezen hier, maar de woorden worden sluiers, knopen letterkoorden tot alle tekst in haar gevangen is. Later kan het…

’t Verlangen loopt verloren in een land dat nergens is, niets dat niets betovert. ’t Beminde reine snelt van hand naar hand en de stilte die het nu herovert is geschrift dat enkel schrift verovert. Het ijle vliedt het lege in, verdriet lost op in pijn en leed verdwijnt in ’t lied dat niemand lezen wil, dat niemand schrijft. Zij is haar niemandsland…

Dit is dus waarop het heeft zo lang gewacht. Dat het hier was, is, en zich leven laat voor wat het voelt, dat zij het hiertoe bracht, dat het druipt waar zij ledig lacht en praat, dat zij humaan werd en dus vol van haat. Het laat zichzelf als niets verdwijnen en ontbindt de zang tot aardig lied voor hen. Het wordt wat lucht, of water waar zij…

Het danst omdat er leven is maar nee de dood heeft hem nu gans omkranst, verniet en in het duister sterft het zachtjes mee. Het hoort de stilte toeslaan op zijn lied met leed dat het verweesd toen achterliet. ’t Wordt ook omstandigheid van zijn bestaan. Het ziet zijn schaduw in de volle maan: leegte loopt leeg in wat al leegte was. Zij had voor…

Tegenwoordig herstel ik snel van mijn liefdesverdriet Het is er nog, een ondergrondse zee van tranen Waarvan het bestaan door een mij onbekende Slechts vermoed kan worden. Ludduvudduh Duurt de helft van de lengte van de relatie Maar de liefde voor deze vrouw zal nooit over gaan Trots als een hond met een bot in zijn bek Draag ik deze zee manhaftig…

Guirlande is de kronkel in heur haar, spiraal van zwart in goud, en haar gelaat vertaalt de wouden in haar zwijgen daar, het ogenblik waarin zij leesbaar staat, maar zij getrouw hem haar niet lezen laat. Het ziet hen wel, maar wacht daar het haar kent. Het is geen ik, zo’n vent die langzaam went, maar wel bekend met wat er is, bestaat. En zij…

Van een verzengend mystiek gegeven wordt het ontvangstantenne als zij lacht. Stroeve droefenis, het buitenleven verstoort te bruut die zwarte hemelpracht: ’t Maakt zwijgen aan, dat elk spreken versmacht. Het was bij haar en vroeg, zij gaf wat loog, maar ’t was eerst hij die zich met haar bedroog. Gevangen nog in flarden van een hels betoog,…

In de pit van het zwart voltrekt het niets dat het wordt zich volkomen, uitgeklaard, ontdaan van de obsessie met elk iets dat het niet is, en stilte openbaart zich in het eindeloze, onvervaard. In ’t git van het wit verhardt het gebrek zich tot een kauwen op de lege bek: niets wordt zo materie, materiaal. Het maalt zich stuk voor haar, offreert…

Je zocht me maar kon me niet vinden Je zocht daar waar ik niet was Vraag waar ik ben aan mijn vrienden En liefste, geef het zoeken niet op Eens kom je mij ergens tegen Ach liefste, ik heb mij niet verscholen Maar zoek eens daar waar ik ben Zolang reeds heb ik daar staan wachten Eens als je me vindt zullen we feest vieren Samen dansen…

De klok tikt en meet de oneindigheid die de dag verhardt en het uur verstilt. Vier jaar maar, fluistert de verbetenheid. Millennia waren zij jager en wild en ’t nadert nu, gekleed als zij in vilt. Ze speelt graag zee en weigert de rivier. Zij schenkt het niets met tranen van plezier. Haar zucht verlucht de geur van een ander, doch in dit zilte…

Er was gebrek, onleefbaarheid. Het werd woest weer verliefd. “Jij geeft geen zier om mij!”. Haar schater klonk in schichtigheid van hert (een godheid glijdt er af, teloor, voorbij). Het ziet haar lijf, de ziel kan er niet bij. Heur haar streelt thans haar naakte schouders daar waar handen ijlen naar zijn handen maar het komt niet aan. Een hese…

Het wordt verward met zijn verlangen daar: er is een storm op handen, er is gas dat smeekt om een vonk, er is gebrek aan haar, een lijf dat niet rust, kennis die is, was als ’t geweten van een genomen pas. Vingers verdwalen in haar zilte woud en dwalend maakt het haar tong vurig koud. Het roert gevoelens open die het mist doorbreekt samenhang…

In de afgrond van de herhaling wordt de herhaling de afgrond van het her en der herhaalde en ’t herhaalde wordt rot dan bovenop en in het verder herhaalde, waar met nostalgie die er niets toe doet, de mens het ziet als heelal, en wij claimen het als heil maar het zal herhalen slechts de code die het is: kleur en wisseltoon, kosmische mal, waarvoor…