10.136 resultaten.
LAIS CCXXV
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 48 De klok tikt en meet de oneindigheid
die de dag verhardt en het uur verstilt.
Vier jaar maar, fluistert de verbetenheid.
Millennia waren zij jager en wild
en ’t nadert nu, gekleed als zij in vilt.
Ze speelt graag zee en weigert de rivier.
Zij schenkt het niets met tranen van plezier.
Haar zucht verlucht de geur van een ander,
doch in dit zilte…
LAIS CCXXIV
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 45 Er was gebrek, onleefbaarheid. Het werd
woest weer verliefd. “Jij geeft geen zier om mij!”.
Haar schater klonk in schichtigheid van hert
(een godheid glijdt er af, teloor, voorbij).
Het ziet haar lijf, de ziel kan er niet bij.
Heur haar streelt thans haar naakte schouders daar
waar handen ijlen naar zijn handen maar
het komt niet aan. Een hese…
LAIS CCIII
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 62 Het wordt verward met zijn verlangen daar:
er is een storm op handen, er is gas
dat smeekt om een vonk, er is gebrek aan haar,
een lijf dat niet rust, kennis die is, was
als ’t geweten van een genomen pas.
Vingers verdwalen in haar zilte woud
en dwalend maakt het haar tong vurig koud.
Het roert gevoelens open die het mist
doorbreekt samenhang…
LAIS CCXXII
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 119 In de afgrond van de herhaling wordt
de herhaling de afgrond van het her
en der herhaalde en ’t herhaalde wordt
rot dan bovenop en in het verder
herhaalde, waar met nostalgie die er
niets toe doet, de mens het ziet als heelal,
en wij claimen het als heil maar het zal
herhalen slechts de code die het is:
kleur en wisseltoon, kosmische mal,
waarvoor…
LAIS CCXXI
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 48 De winter is daar. Er staat ellende
voor de deur, je hoort de kou al in de
mensen kruipen, hoe zij van ellende
liefde prediken, haat, hoe er wordt hinde
gekeeld, en bos, daar waar ’t haar beminde.
De stilte na de eerste sneeuw zal weer
blad zijn, wit en leeg. Het schrijft haar neer.
Maar ’t zuchten bij elkander breekt de taal,
haar naam wordt…
Stil verlangen
netgedicht
4.0 met 5 stemmen 75 Er ligt een episode vol begeerte
tussen voor en na het virus
onaanraakbaar deze liefde
afstand bewaren tot het hart
alsof ik in jouw schaduw sta
helende kracht van duisternis
in volle teugen van genieten
totdat het besef weer daar is
samen in dit stil verlangen.…
LAIS CCXIX
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 69 Nu het zich weer in stof en as vergaart
en droog de rauwe brokken haat verslikt,
nu het vonkt als het maar van haar gebaart;
en het op de feiten foute data hikt
en bij de pantomime lacht en snikt,
omdat het weet dat alles toch vergaat,
nu zij in het en overal bestaat,
nu het heet haar vuur door zich voelt varen,
nu is het weer bij doem tot…
LAIS CCXVIII
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 44 Dat ’s ochtends de liefde zich ontplooit;
dat het in haar zo blij en levend is;
dat het zich te vaak aan twijfel vergooit;
dat het nooit is zoals zij wil dat het is;
dat alleen zij, LAIS zijn einde is;
dat al de schoonheid veel te snel vergaat;
dat het zich in niemand anders nog ziet;
dat de mens vrij denkt maar briest als een paard;
dat het…
LAIS CCXVII
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 50 Er is iets in het geweten dat niet
geweten is. Zo kent het niet de grond
waarop het zich bij deernis achterliet.
Maar waarheid is een al te makke hond,
met wilde dieren loopt het liever rond.
Het weet zich met de lezers aangedaan
zonder hen was het niets, niet eens bestaan.
Maar ’t vraagt nu het echte, de naakte huid,
en ’t levend woord wordt…
LAIS CCXVI
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 46 Het gaf zijn wereld aan de linkerhand,
en heeft haar weigering al afgezet.
Er zijn de sporen in de rechterhand
van ’t rot dat iedereen bestiert als wet.
Het had zich in de handel recht gezet
omdat het in een leugen waarheid wou:
de onbestaande trouw van man en vrouw.
Het heeft zich bij haar woeden neergevlijd
en likt de wonde nu als vreugdes…
Ongevraagd Zinvol Leven
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 73 De feitelijkheid van ons bestaan,
aanvaarden met gevoel en liefde.
Liefde voelen in verbondenheid,
met al wat in en om ons leeft.
Tegenstanders als vrienden zien,
met wie we gedachten wisselen.
Het staken van onze domme strijd.
Ophouden met zinloos vragen,
naar een onbekende weg.
Alleen maar heerlijk stromen laten.
Alleen maar lekker blijven…
LAIS CCXV
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 53 Met zicht op een ander wordt de ander
een zelf dat zich in de ander herkent.
Bij het ruisen van stilte belandt er
klank in de ruimte die iedereen kent:
zodanig zijn wij elkander gewend.
Er is het niets dat ons daaraan ontheft.
Er is het al waarvan ieder beseft
dat niets ervan echt ons is gegeven.
Er is de plaats waar de dood het besterft…
LAIS CCIV
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 79 Diep in het zwarte hart van Vlaanderen
op een bed van maden en rottend vlees
ligt de haat bij de nijd te zinderen,
genietend van pijn en van spijt. Zwoel, hees,
de Vlaming likt des Vlamings holtes. ’t Vlees
rot, de wet maskeert de identiteit.
Maar zie hoe fors de nijd de haat nog splijt!
Eilaas! ’t Zicht moet nu snel onder het slijm:
Dank, vrolijke…
LAIS CCXIII
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 53 Elk leven is beleefde woekering:
herhaald gemompel in een mond zijn wij,
wier zin verdwijnt in ’t sluiten van de kring.
En iedereen gaat aan de ziel voorbij,
want ‘iets’ dat ‘is’ bereiken willen wij.
Het heeft LAIS beroerd, in aarzeling.
Het zag de woestenij, begreep het ding
dat in haar leven altijd geeft haar zin
voor de vernietiging. Ontreddering…
Schimmige liefde
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 45 Ik dacht dat ik viel
voor een schim -
ze liep rond
met ogen
die naar mij toe gesloten waren,
maar na
een seizoen vol stormen
en zwarte wolken die keer op keer
hard hun hart uit huilden,
wist ik mijn ogen uit gewassen
in diepe vennen
vol
van liefde voor mij.
Al die tijd
was ik het spook geweest
en al die jaren
had ik
die vrouw…
[ Weinig licht: één kaars ]
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 37 Weinig licht: één kaars
verwelkomt de Schaduwen –
van onze Liefde.…
LAIS CCXII
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 31 Het vernedert hun gebeuren, verzaakt
aan de korst, vergiftigt vergiffenis,
en schilfers nijd vergrijzen wat het maakt
tot een geschiedenis waar zij niet is:
tot zij zichzelf hervinden in gemis,
regent het pek op lust, en leegte klaart
hen uit tot schande die hun leed vergaart.
De vervloeking weegt voor hem wel zwaar
want het alleen begrijpt…
LAIS CCXI
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 42 Het roept de dode tekens nu bij zich,
en noodt de doos herinnering erbij.
In de ton van het gif drijft het zijn wig.
Zure vochten kolken het om tot brij.
Zo gaat de zon ook dier en mens voorbij.
Maar handen maken weer begin van haar:
LAIS verrijst, het buigt diep en ’t staart maar,
het wordt aan riemen in’t galei geketend.
O maan: op nachtzee…
LAIS CCX
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 37 Het broeien in zijn haarden van verzet
werd zij, virus dat in hem haar groei bereikt,
stuwing die doorheen woorden groeit tot wet,
zwart die zij aan de universa eikt,
en stof met haar fataal festijn verrijkt:
een zuchten dat hen mond aan mond ontgaat,
het git dat zich ontplooit tot dageraad.
Het was niets, geheel van zin ontheven,
verwenst bestaan…
LAIS CCXIX
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 77 Zachtjes, het voelt haar weer. Het wil haar niet
meer raken, zijn wil verzaakt aan ’t willen.
Als stilte breekt, beheerst gebrek het lied.
Als het zwijgt, zal zij weerom verstillen.
Strijd. Er komt geen rust door niets te willen.
Het wordt paljas en struint doorheen haar dag,
het wil al lippen zoenen rond haar lach.
Maar wat er groeit moet worden…