wij hebben te vaak naar elkaar gekeken goedkeurend met de vingers geknipt als trouwe volgers hebben wij vergeten om zelf te leven en jaren hun stroop gelikt wij deinden mee in politieke golven hand in hand om hen samen te volgen tot het eerste bestand en de muren verschenen die de maatschappij in isoleercellen deelden op stormachtige…

het guurt in het laatste stukje ommuurd van het afgelopen jaar ze zuipen en snuiven kotsen ergernis in de liederlijke taal van poolse knopen op de hangplek met sensoren die witte gezichten uitgestreken oplichten het kansloos perspectief tekenen van de dief die in vergeten tijd zijn straf belijdt nog schoppen zij de flessen…

Vlaanderen huldigt zich in mist. Eenmaal gevierd werd Lichtmis gedempt. Niets of niemand onthult Nieuwjaar waarin wij dubbel turen. Van waar die kortzichtigheid? Geraken wij beneveld en vervuld door onze insluitende haardvuren? Vlaanderen huldigt zich in mist.…

Applaus! Applaus! Ontkurk de champagne! De vlag kan uit, het is veruit het allermooiste dagje. De zon breekt door, en de skyline is prachtig. Superlatieven zonder interpunctie. Want slechts twee weken na mijn liposuctie, en mijn upgrade naar 5G, heb ik voor het eerst binnen: een match op Tinder! Hieperdepiep hoera! Ballonnen, vlaggen…

Ach, de duif van Noach, uitgestuurd om in zee land te vinden, hebzucht heeft ze ons gebracht. De duif van Noach, ach, was de vredesduif niet: ze zaaide verdeeldheid in de eens zo eensgezinde ark. Die duif, vroeger teken van hoop, is nu een deel van onze Drievuldigheid: Macht, Prestatie en Bezit. Ach, weergalmt noachs zelfbeklag.…

wanneer het oude niet meer is en het nieuwe nog niet bestaat groeit de chaos turbulent zoals de wind zich het sterkst toont in de ring van het oog van de orkaan de Dood getooid met hoed kantelt in de tollende wind weggaan is een beetje sterven in ieder uur en op elke plek verlies je iets van jezelf rites de passage de uitgebluste…

ik zag alle kleuren dansen letters sjansen tot zij bij zinnen kwamen in het alfabet met verf gedekt door penseel en mes op linnen doek zonder gouden lijst konden zij hun duivelsei niet kwijt in artisticiteit bijt water vuur snijdt geld hout is ego het leidend principe ikke eerst vooral een ander niet bevruchting heeft…

Slappe koude thee verroosterd brood verschimmelde kaas dat is zijn middagmaal en dat niet één dag, maar allemaal alle dagen loopt hij gekweld hij accepteert lijfelijk het huiselijk geweld zijn dagen zijn geteld.…

Vlakken worden lijnen in dit jaargetij Je krijgt meelij met de herfst waarin blad blozen mag Voorbij gaat geen dag dat vlakken lijnen worden.…

ooit was er eens een vrouwe haar naam Justitia zij was een wijze rechter loste geschillen op men knoeide met haar zwaard zodat haar kracht verminderde de balans van goed en kwaad raakte uit het lood corruptie, macht en geld ondermijnden haar gezag rechtsgang werd een mijnenveld van stroperige dossiers…

Zij staken boven alles uit waren grootst tussen de groten Toren te zijn van een kerk naar de kroon te steken Alleen de hemel onbereikbaar de goden buiten handbereik Wij zijn slechts leken doen aards werk luiden alleen klokken tot in verten hoorbaar.…

Grimmige mensen met drie benen, dimmig is het licht. De lucht, huizen en straatstenen, samen één grijze vlek. Enig licht van reclamespots: het helder middelpunt van een bewegende spiraal die popperige gezichten bestraalt en oplaadt tot bereid speelgoed. Wagens patrouilleren. De kudde wordt gedreven zonder geloei als excuus bij…

Etherisch stralend schijnsel door de hoge koepelring, een purpergouden glinstering, een glans van rose en violet. Gestolde wegen der verbeelding van religieuze voorstelling in glas-en-loden venstering- kristallen krans van een rozet. Glimp van oker schemering en vermiljoenen tempering van avonduren duistering - zuilomstuwde schildering…

Daar zit een oude dakloos in 't station verpakt. Hij reist niet meer en woont nergens. Hij zit enkel neer. Te kort duurde het afscheid. Een lange trein bracht hem hier, op het spoor van een lege doos om in te verdwijnen. Wat haalt hem weer weg? Geld of een vrouw, wie weet? Wie zorgt voor hem of sterft hij af, verzakt en ontspoord?…

Foto te Bodrum, Turkije (2 september 2015) De zee duwt een kind haar lichaam uit. Zij is een arm geamputeerd. En een been, koude krassen in vel en vlees. Bebloede ribben tot aan een hart van drie. Vader, dat ik u van tranen tot tranen schrijven moet. Moet. Deze vluchtweg is oeverloos verminkt. Etter op etter. De laatste vluchthaven braakt…

ik voel de pijn weet dat woestijnwinden schralend waaien door het schuren van fijn stof zo is ook iedere plaats te achterhalen waar eeuwen tijd hebben vermalen tot couleur lokale een mengeling van kruiden en bereidingswijzen van de gewassen van het land met trotse hand ook armoe en verstarring bepalen dagelijkse kost in het soms…

Kinderen moeten leren liegen en het hopelijk niet doen Leugens maken je ongelukkig argwanig en onaanraakbaar omhuld door voorzichtigheid en medeplichtigen, als het groot wordt ook dienaars van de wet onderhandelaars en voorspellers met op maat gemaakte maten die alles voor elkaar praten niet dom…

Ze was een harde werker De kleine, gezette Columbiaanse Chronisch ziek Samen fietsten we stilstaand rondjes Zij copd en ik een knieprothese Gehuwd met een kaaskop was ze De mannen van de anodefabriek Negeerden haar volkomen na het werk Na het werk lagen de vieze kleren Voor het oprapen, spoelden ze pek en Petroleumcokes weg onder…

Beprijst En wanhopig weggezet De prijskaartjes zijn geschud Maar verkeerd verdeeld Onder het mom van Op hoop van zegen Als beste getest Niet tevreden Liever geen geld terug Dagenlang zwom ik in die nonsense Dit draagt niemand meer Dit kledingstuk Mijn leven in de opruiming En toen ik wegliep voelde ik Vanuit mijn achterhoofd Haar…

het is voorbij de schermen staan overal op zwart er is helemaal geen leiding meer ieder gaat apart mensen zijn verdwaasd ineens verstoken van hun speeltjes nog zijn er enkele enclaves die digitaaltjes vragen zij schermen zich af willen niets meer met anderen te maken hebben communiceren gaat weer als vanouds met ogen stem…