(Trio AYARKHAAN uit Jakoetië (Siberië)) de KHOMUS In de verte hoor ik de tijd Dichtbij tsjilpen hoorbaar vogels Van heel veraf komt aangezet op 't ritme van de mooiste klank Van heel veraf komt aangezet het geluid van de KHOMUS dat het geritsel van berkenblad met slechts twee tonen de wind snoert Siberië, zomer 2001…

Zingen kan ze niet maar op een liefdesliedje dein ik met haar mee…

Zacht bloeien de snaren in kleur Iedere klank een eigen lied Temperament dwingend als geur Stampend snakkend naar adem Als een arend spiedend vanuit de hoogte Snijdt de eenzame klank door het hout Danst en wiegt als dons op het water Spiegeling van smaragd in goud Timbre, kracht, gevoel, melancholie Snikkend, helend, in passie gebracht…

de muziek die net klinkt moet ergens nog iets hebben van muziek uit oude tijden maar het is zo ontwikkeld dat elk trommelen in de nacht bij volle maan gewoon ontbreekt tenzij je midden in de nacht muziek gaat maken en je iedereen uitnodigt hoor het trommelen een dreiging uit de verte…

langzaam drijft muziek mij naar de ijlte met hoge tonen om daar in de rust van een op een tot mezelf te komen geen drukte meer door melodieën koren en orkesten het drukdoenerige mijden dat de leegte in het leven wil bestrijden een vlucht naar de stilte van de laatste toon die stervend een eigen hemel kloont…

Balkanmuziek, laat me meedrijven, ver, ver weg van mijn duinen, van mijn zachtste stranden, de boulevard, de schuren, de Hollandse bollen die broeien, die zich verbergen voor mij neem me mee, naar je kruidige bergen, droge havervelden, naar jouw gezichten vol groeven, je klare water, mag ik meeglijden op je fluit, je viool, meezinken…

altijd als het laat is zo veel te laat in de nacht en je vingers denken dat je gitaar speelt en je stem opeens klinkt don't you know I still love you zoals je meezingt met Cuby…

Van kinds af aan, zelfs nog van voor Ik geboren werd, is mijn leven Gedragen door de eeuwige kracht Van muziek die altijd in mij is, Was, en zijn zal, die mij draagt Als ik zou vallen over de doornen Op mijn levenspad - En toch meende ik het conservatorium En mijn geliefde altviool te moeten verlaten Om liever met andere hersenen…

Luisterde ik weer terug somebody will know some day We liepen in Drenthe en zagen een standbeeld maar in onze herinnering een jeugdcentrum in Aalsmeer een verbouwde boerderij Hoe vol van alles waren we de muziek de tolerantie mariuhana patchoulli de geur van haar Bram en Freek zongen in die schuur en wij we waren jong en Cuby…

Bob Dylan zingt en ik denk aan vroeger de studentenflat de gezamenlijke keuken pinda's doppen en Risk spelen terwijl een enorme bui kwam opzetten vanaf het Amsterdamse Bos zagen we de dalende vliegtuigen en wat we ook zeiden we hielden niet op met praten nooit hadden we een idee ook maar kunnen hebben over waar we nu zitten…

in de stad weerklinken vertrouwde klanken over het oude plein mensen staan stil luisteren naar het spel van de beiaardier ongezien, wel gehoord brengt zijn muziek vrolijke sfeer in de straat een moeder met kind neuriet het wijsje zachtjes mee: "Vader Jacob, slaapt gij nog"…

Hendriks was een naam uit de polder met vette laarzen in de klei een graanbedrijf, een boerderij, maar zijn ongebreidelde muziek klonk nu bij mij op zolder Hij maakte me zo high hij raakte me fysiek en in mijn jeugdig hoofd ontstond de kick van een ongrijpbaar bestaan vanaf dat ogenblik was het met mij gedaan…

De hoofdzaak is dat aandacht wordt getrokken, Het zingen komt wel op de tweede plaats. Het resultaat is dikwijls ondermaats, Wie is er niet van het niveau geschrokken? Dat achterhaalde nummer 'Vrouw met baard', Waarom wordt dat Europa niet bespaard?…

de oerknal was in stilte zelfs als je kon horen nu hoor je de muziek van alle kanten het lijkt of alles vol geluid is en vol stemmen na de storm we zingen en we zingen wat ooit de stilte was van het begin…

de radio had zijn vaste post op de vensterbank toegeeflijk speelde hij muziek zomers lang prat op zijn vaste plaats bij het raam het overslaand lawaai van de stad lauwe contouren van de avond toomden hem in tot een bron met kleine stem bleef hij melodieus aanzeuren tegen de nacht het steekspel van pieptonen alleen onderbroken door ruisend zoeken…

hoog zwevend in alle overgave half gesloten ogen door invoelen violen welke de geest omwoelen gewillig zonder gedachte vragen willoos hangen aan ragfijne draden dromend wiegen bewegende zegen krul ik mijn lichaam in Mahlers negen- de teerhartige opus ontladen omvat dit paradijslijk begeven in welvende klank der schone tonen compleet zalige…

Je ligt betoverd in je bed. Beneden speelt je moeder. Lichte noten van een nocturne. Je huivert onder hun duistere koestering. Schaduwen worden bedwongen, kamers gezuiverd van zwart. Je valt in slaap op een valse brillante.…

zacht fluisteren huizen de woorden van hun bewoners opgeslagen achter raam en deur mêleren zij hun eigen geur ontsnappen in vlagen die door wind van straat naar plein worden gedragen waar werk en verkeer de echte stemmen zingen in het koor van de grote stad…

voor Yann Tiersen hier ontwaakt de dag uit een nevel van mist die de nacht heeft opgeworpen wanneer het vroege zonlicht de morgen een handje op weg helpt dan komen de mensen weer tot leven... de morgen als begin van een mooie belofte die wellicht vandaag nog kan worden ingelost…

Onverstaanbare stemmen. Dichtbij en toch ver weg. Heerlijk geluidsdecor. Om bij te mijmeren. Over mensenlevens. Over dingen die voorbij gaan. Ideaal geluidsdecor. Om naar te luisteren. Meer is er niet te doen. Op dit terras in de zon.…