het maakt me niet uit hoe cool je haren zwiepen als je de drumstokken hartstochtelijk hanteert ook je gitaarsolo is niet slecht maar zweept net niet genoeg op voor de allesverterende passie waar ik me nu in wil verliezen mijn hart klopt pas sneller van de scheurende uithalen en de rauwe klanken van een ander welgevormd instrument alleen…

Licht en donker botsen stilte en staal tederheid en oergeweld. Alles is nog onderweg de einders wijken oeverloos verlangen. Stroom en zee eindeloos vervloeien tot klaarheid. Getemde drift en hunkering tot in de nacht. Herboren worden tot licht en vrede regen in de woestijn. Niet te verdragen bron die terugkeert…

was het je stem die zo beroerde of was het de tekst die messcherp sneed de kleur van je klanken verlichtte gemoederen maar de snik in je stem verzwaarde menig hart het donkere geluid vibreerde tussen een lyrische tenor en een baritono brillante het luisteren naar de kleur bracht beelden tot leven die smeekten om liefde hier en…

de trilling in je stem was niet gespeeld de hoge noten die je zo zuiver aan ons toonde vertolkten jouw wanhoop met bedeesde moed je kinderlijke adoratie was hartveroverend de liefde je zo gegund maar het mocht niet zo zijn als een sierlijke meeuw vloog jij op zijn sterke rug je ondergang tegemoet alle ogen traanden behalve die van…

de radio speelt geluid tegen de wand door de muren heen de gang vol noten Mozart op electrische gitaar verkrachting zonder bestraffing - OF HET WAT STILLER KAN? - een welgemikte laars tegen een onwelkom gesloten deur drijft de volumeknop naar tien elf twaalf streepjes te ver amuzikale groet verdrijft de harmonie terug naar de verzwegen…

muziek, op en neer beroert de één de ander niet omdat het smaak betreft die niet zomaar raakt dan hij waarvan het hart open staat met oren alles behalve blind die hem de schoonheid slaan van wat notengegolf vroeger meer dan hier in het jachtig heden zalen gevuld met rijken zonder zorgen over het brood de wijn, het was er allemaal in die…

Schoenberg en Massenet geniale componisten beide ook triskaidekafobisten moesten bij leven vele keren uitgeteld dode punten passeren Jules Massenet had zijn naam al tegen moest zich publiekelijk afkorten bladzijde dertien werd altijd 12bis zijn verscheiden was tragisch 13 augustus 1912* bezeten bezig aan zijn 14e compositie voor orkest…

daar kwam den bourgondiër aangetjokt vief en kwiek over de Merodelei hij sprak wat ook van het grôten zij het is het klein genot dat lokt ik wil geen gezaonnik zonder ènd mensen löstert naor m’n lied van De Piezeman gaoi ik vur ööj zinge midden op de lei daar zong die rare vent ‘zeg manne löstert naor m’ne raod wanneer ge stao te piesse…

Soms kijkt mijn meermin op vanonder vallend waterhaar, schrijvend aan haar tafel, haar eiland archipel Ze slaat haar ogen op naar mij en kijkt mij af omdat ik haar verboden heb, maar antwoord weet ik niet, ik heb geen stem. En toch word ik voor haar een sterfelijk woord, een zieke man. Tenslotte zie ik haar Terugdeinen in haar…

je ademt sleutels waar ik sloten had gemaakt danst over mijn balken in een eigenzinnige cadans bast mijn contra open met mateloze overtuigingskracht molt alle hoge accenten uit mijn eerste repliek ik kruis de ligging van de klank met een chromatische krul en ladder dan mijn eigen melodie rond jouw toonaangevende geluid…

De cello huilt de glazen van de avond breken de cello huilt onophoudelijk zoals regen huilen kan of de wind de cello is ontroostbaar en huilt om verborgen gevoelens om verre stranden om magnolia om alles wat mooi is en onbereikbaar om de dode vogel in mijn hand huilt de cello het hart wordt gewurgd door zilveren snaren.…

Dexter Gordon speelt, uit zijn bronzen saxofoon wervelt de herfstwind.…

Als ik hoog boven de bergen als een arend kon zweven zou ik de wolken de weg naar Schotland vragen Niet voor de hooglanden Niet voor de laaglanden Niet voor de whisky zal ik lager vliegen Maar als ik hoor doedelen dan zal ik zakken…

(Miles Davis) lippen trillen tegen de tuit de klank dringt hoog en helder door een fluwelen boor graaft een gang door het smeer schampt het aambeeld, schendt het weefsel in het tere slakkenhuis van mijn oor in een hecht spel, een kwintet met drum en bas, piano en sax dwingt hij me op een dwaalspoor cool jazz en groove en funk ken eerst…

tweelingziel zo volmaakt waar ben je als ik baad in levende klanken.. verwoestend kwam je binnen, afstand nemend. je keek me aan ik zag twijfel in je ogen waarin ik mij in jou zag. voorbij aan rozen en je wezen in de zonneschijn van onze ziel zo intiem zo ik ben jij. ontmoet me in de warmte van je armen laat me vrij in schaduwrijke…

Het toegeknepen oog van de storm overweegt zijn onbesuisde pad, vervaarlijk kleppert een zilveren wind door vochtige tunnels. Gillend waaien laatste flarden stilte uit het haar van de nacht, terwijl in diepe kelders bleke angst een veilig heenkomen zoekt.…

ik loftrompetter de pianola tot in de hoogste regionen bespeel klinkklaar de klanken in een strokend rollenspel tot ik flierefluitend faliekant de tingeltangel toetakel met mijn averechtse misslahand Poésie pure…

musiekwaisu: ut wilhellumus so soet as unnu droppie un lollie uit du bus be jij mu fainu moppie ik gif j'un dikku kus gin meit gif mir die andag so klef en kir op kir wie hat ta mogu dromu me soethout as gewir wa fain so desu romansu geluk mun innug dil ju ben un bruit me kansu je ben mu ech tu veul un lefelang veul keinder…

Antieke broederschap echoot dwars doorheen de aderen van deze hartverbonden muren Geen klank kan klinken zoals deze de regen doet verdrinken in haar gebrek aan Romantische melancholie Uw perpetuum mobile blijft kloppen en straalt ingetogen de eenzaamheid vaarwel Ach buien op de achtergrond sputter pruttel en val nu maar ik heb het…

de zingende man bezingt zijn bevrijdende ontwrichting gelooft zich na al die jaren God zijn stem ruw en zoet krast harten open schreeuwt dromen aan flarden harde noten het bloed in de straten dreunt na desperatie dislocatie separatie condemnatie revelatie in temptatie isolatie desolatie…