We werden toegezongen teksten uit oude veda's. We luisterden, vielen in slaap om deste helderder te ontwaken, we zaten lang en voelden hoe die onbekende woorden in ons geslapen, in ons ontwaakten, een taal die binnen leefde, opende alsof mijn innerlijk haar verstond. Toen eenmaal afgelopen lag op ons gelaat een eerbied, dankbaarheid, een…

ik verschoot in het bos waar bomen hun stammen ineens anders kleurden en perspectief in een vreemd licht overging toch was ik niet ontheemd voelde me snel thuis in het tussenwortels leven waar tot verbazing nemen en geven met heel ander ogen werd bekeken omhoogkijkend verdwijnt de vervreemding alsof daar alle werelden samen…

uren tuurt hij naar de vlucht van de vogels hij luistert naar hun schreeuwen hoort hun gezang hij wikt en weegt leest en hoort iets in elk gevleugeld teken hij kan de wil der goden verstaan een witte raaf is hij de vogelwichelaar rechts van hem in zwart gehuld krast een kraai…

mag ik weer even je vingers raken zoals wij vroeger zonder woorden met elkaar spraken jij nam terloops mijn gedachten mee samen gingen wij richting onbekend we waren niet verwend kleuren en geluiden bepaalden het gebeuren in kijken en ondergaan wij waren geen gelijken in het ijken van gevaar het was de magie van zijn…

de kleuren waren weggemoffeld in een grijze lucht die pas aan de einders lichtjes rafelden zouden de genen nog een keer op hun laatste benen de ronde doen in een surplus van overleven nu alles geven om in lente de winnaar te kunnen zijn van de strijd met elementen en mededingers pijn we kennen fluisterende bloemen het synchrone…

ik las gezichten in de aftelmodus als voorbijgaand verkeer verschrikte ogen lijven uitdagend naar voren gebogen haren dwarrelend in de trekwind van passerende treinen heb niets met zielloos plasma dat vloeit op het moment heb er zelden eentje gekend waarvan het talent alle harten brak die met een lach en blik de wereld…

mijn viooltjes speelden vandaag hun bevroren muziek uit de eerste sneeuwwitte partituur van het jaar in een kleurig afstemmen moesten zij wel wennen aan hun nieuwe plaats op het seizoenpalet juist in de herfst waren het groentjes pas in de kou onder het vorstig winterblauw mochten zij kleur bekennen na stormachtige buien van…

Ik droomde dat we op vakantie in een bus die langs een weg met struiken reed, en oude huizen vroeg wat je ervan vond we kwamen in het stadje aan, ik blij je 't meer te laten zien dacht dat 't het eindpunt was we stapten uit maar mensen bleven zitten, en toen de bus weer verder reed, kon ik niets meer vinden door nieuwe bouw, verleden tijd…

gaandeweg ontvallen ze mij meer en meer met elke stap die ik zet lijkt het alsof ik een dans ben aangegaan met hen die ervoor kozen, of toch beduidend jonger dan ik vallen ze in grote getale nu de verkleuring is ingezet…

ik aanschouwde verlichte geesten in devote kleuren gevangen door het zachte lood handen open zonder stigma alleen hij bekende wonden en zijn dood zon tekende door cirkelgang de heiligen naar rang en stand in religieus verband ik heb die hemel snel bekeken zij overkoepelt de gebreken waarmee wij dagelijks leven…

achteloos woel ik het zand wil de kleuren vragen welke voeten zij ooit hebben gedragen in de losheid van de wind opent glimlach donkere ogen met een heldere herkenningsblik traditioneel zijn woorden al geteld maar met het lichte loken komt er weer spanning in het veld cultuurgebaren wijzen wegen die voor mij onzichtbaar zijn voel handen…

Als de tijd geen tijd meer heeft en ijs voelt niet meer koud men gewoon maar wat voortleeft blijven we dan altijd jong of worden we sneller oud? Als water te veel of juist niet meer durft te vloeien over akkers over weiden zullen we ons dan meer met elkaar bemoeien of gaan we elkaar juist mijden? Als sterren nog weigeren te vallen…

de wind blaast de vitrage tot langgerekte witte spoken abrupt gewekt uit hun bandplooiheid dansen zij van grip verstoken richting bovenliggende etage hun holle ogen zwart en wijd in de schoorsteen kermt de tijd als echo uit hun keel onloken een ijzingwekkende hommage aan de nietsontziende vergank'lijkheid.…

je ogen dansen schalks en blij kijkend handen spelen liefjes strijkend er licht een oase op van vrolijkheid jouw warmte dijt heel langzaam uit de kringen worden groter verkleuren grijs naar licht pastel stilte zingt al snel wij lachen zwaaien geestdriftig naar elkaar en in mystiek openbaren nemen we genade waar…

ik lees in gedachtenspinsels woorden die hun karakterletters al hebben verloren hoor stemmen in mantra’s van stilte die het verleden hebben vergeten door herhaling in heden voel de emoties van de natuur in het seizoensgebonden zijn die nu alles geven om in vrucht en zaad te overleven ik open mijn handen en geest zonder god te…

ik was verdwaald bomen waren al geschraald tot aan de top zon scheen vaag de theatrale kleuren van het glas in lood dat ons de vensters bood van kathedralen in het herfstig bos na zomerlange beden om verkoeling heerst er nu mystieke rust nog zucht de wind kraken takken zacht in een devoot ontroeren zij bezielen nog het kleurrijke…

ik ken de sprookjes in al hun grimmige liefelijkheid boterzachte emoties met vaak een harde realiteit dan beleef ik liever dromen waarin ook onmogelijkheden op een heel bijzondere manier naar boven komen in spannende complexiteit geven techniek en krachten uit de diepst menselijke lagen hun onvermoede energieën prijs wat nooit oplosbaar…

ik hoorde struiken praten had eerst weinig in de gaten maar een vleugje wind droeg hun woorden hoorbaar dichterbij keek spiedend om mij heen naar een andere bron zag gefilterde zon in het donkere groen rook de vage geur uit bewegen van toen een vorige tijd die seizoenen herspeelde in het decor van heden daarbij declamerend van…

ik zag grijze wolken roodstrepen door ondergaande zon lachte naar de golven zij krulden licht vonden mij niet dom ik speelde zomaar op het strand als volwassene met water en rul zand joeg wat schelpen door de zilte wind met handen in gebaren van een kind uren heb ik mij vermaakt tijd heeft me voor dit even niet geraakt…

hoe zouden wij innerlijke rust kunnen afdwingen door rederneringen van het verstand? een toegeknepen vuist kan evenmin water vasthouden het sijpelt door de vingers vogel en vlinder behoren toe aan hun element met eigen vleugelslag ogen sluiten voor geruis van de kwakende wereld vraagt om stille inkeer…