'Wie..... is van hout'? schreef ooit ene Jan Foudraine Van steen ben ik -bij mijn weten- ...........niet Ik ken blijdschap en verdriet hoeveel handjes en vingers strelen me niet een echt 'standbeeld' in 'n stadshart ben ik ook al niet Ooit heeft een kunstenaar mij uit hout ....gesneden Uit goed hout.... want…

De laatste heiligenschijn verdampt, bij het aanzien van de geboorte van een nieuwe dag;... een nog onontwaakte libel roerloos aan een tak ragfijne vleugels weerspiegelen de zon tussen zilveren draden; rust - naarstige arbeid na een lange nacht zelfs de kleinste trilling ademt schoonheid van zo dichtbij en zo onverwacht…

Golven komen en gaan. Bladeren vallen van bomen. Wolken drijven met de wind. Zonder plan. Vanzelf. Spontaan. Leven eindigt en begint. Leven begrijpen is onbegonnen werk. Elk mens beseft dat. Onbewust. Alles wat adem heeft weet. Elk ongeboren kind.…

De kleuren van de bloemen bijten elkaar niet en vloeken niet ze staan gezellig naast mekaar als ik ze schik in een vaas en niemand is er baas de felle naast de fletse het is er nooit een hetze ze vragen niets maar lijken op een paar blauw met groen, het roze van een pioen de mombrezia oranje een violette pluim met franje een bonte kleurenkeus…

zomerse dagen lopen op hun laatste benen evenals de zwart- en bruin gevlekte koeien grazend onder een late zon die het boerenland nog zacht belicht waar in alle rust de avond valt aan de einder schildert van Gogh een handvol kraaien boven het goudgele, ongemaaide koren waar verzonken boerderijen en een verre toren in ijle nevels geruisloos…

September licht heeft iets bijzonders. Het is doorschijnend als een gelaat van een oude, magere man. Enkel scherpe trekken blijven over. De herinnering aan het volle leven dat voorbij is. Het overbodige is weg. En wat nog is, zal niet lang blijven.…

ik wist de laatste stralen te vangen van de laagstaande zon verzamelde schaduwen die de lengte van dagen een ander aanzicht gaven later ontwaakten kleuren in de zachte avondgloed door oplichtend zonnebloed herfst had zijn tapijt al uitgerold toen wind de bladeren had neergevlijd een fraai decor waar kleur en schaduw elkaar…

door een vlaagje nachtvorst schitteren weer mijn parels in ochtenddauw gerijpt ik kijk tevreden naar mijn vele draden die zeshoekig zijn gespreid heb mijn vriend de wind gevraagd uit welke hoek hij vlaagt vandaag dit samenspel bepaalt de plaats en grootte van het web waar ik mijn trekdraad heb gezet ik lach naar de eerste zonnestralen…

De boort vaart komt aan het dek loopt leeg er is veel zon gedempt door groene bossen om de kade te bepalen trekken meeuwen witte kringen met hun scherpe kelen een malende schroef tegen de hemel aan de andere kant ligt ook zee met een rand van schuim die opschuift terug kruipt zonder overleg rustig de ijle boog van de stemmen…

ik heb het woud gehoord niet alleen zijn buitenkant in het ritselen van bladeren maar de oertaal van de vaderen de krak waarmee hij zijn jarenlange spanning laat vieren in hervinden van evenwicht en macht het ven gezien dat zwart oogt bij een helder blauwe lucht en doodstil kleine bellen gas aan de spiegel laat ontsnappen bomen praten…

caleidoscopisch glijdt de wereld voorbij zie de mooiste stranden met in een blauwe zee alle kleuren handen golven rollen spelend vertier wit schuimt zonder enig onderscheid heerlijk mensenplezier zij zingen bij het wassen van de maan een warm samen met nog een avond te gaan een stukje paradijs dat aangeboden wordt uit het eeuwenlange…

spiralend speelt zand met wind in de woestijn het heilige vuur is al lang gedoofd in de schoot van rots en overhang verlaten ruïnes wachten op sloop door erosie van gestapelde steen het schimmig leven naast de scheve olijfboom is zijn schuilplaats al kwijt steeds hoger duinen woestijnen laten culturen stranden in verzanden…

Op de heide nabij Gasselte smeet mijn moeder met takken naar een overvliegende bosuil, terwijl het schemerde en de smaak van een Split-ijsje nog in mijn mond namousseerde. Uilen vallen zelden mensen aan, dus was de reactie van mijn moeder hoogst overdreven, wat mij in verwarring bracht en waardoor ik medelijden kreeg met die imposante vogel…

een hoedje komt omhoog uit het zand glanzend in de het zwakke zomerzonnetje glimmend als een bruin ballonnetje nog onwennig balancerend voor de juiste stand hij valt me op, naast het pad, tussen de bomen een der eersten die ik in de Maashorst heb ontwaard mijn laatste foto heb ik voor hem bewaard is ’t niet een schoonheid, die opeens tevoorschijn…

Een paar dagen wandelen op een godvergeten plek, altijd weer dezelfde. Geen wifi, geen internet. De wereld dendert verder en alles staat stil. Of toch niet. Wat een mens niet ziet in de gehaaste blindheid van elke dag, is het bescheiden leven van dieren en planten. Bescheiden, maar daarom niet minder wreed. Planten gaan nu en dan dood, dieren…

zacht kabbelt water in zijn oneindige stroom murmelen golfjes het eeuwige liedje van de verloren droom waar in samenspel van wind en maan nachtspiegels ontstaan in geel weerkaatst op rimpelloos zwart vollemaans pracht maar overdag als winterzon glimt op de strak bevroren plas dan zingt het ijs en klinkt plezier helaas nog…

Dat wat is openbaart zich Geschapen Of geëvolueerd leven ontstaan Vanuit een kiem Een cel Een bacterie Een organisme Dat wat is de mens Die in de chaos orde schept En In de orde chaos veroorzaakt immer zoekend naar adem In de storm Dat wat is Openbaart zich In alles Vloeit Groeit Sterft Laat los Dat wat is Is in samenhang…

kom wandel met mij mee de lege bossen in en vind jezelf terug fluister met bomen zie hoe zij hun plaats verdedigen naar lichter dromen proef de zomergeur die warm doorstoofd hangt in donker loof weet je een met leven zonder tijd alleen seizoenen tellen tot het oogsten is bereikt dan geeft de kou respijt na rust en reparatie…

Ik wist het niet Echt niet En ergens ook weer wel Maar ik wist het niet echt niet dat een woedende wind zo gewelddadig kon zijn…

Wat ademt hier de stilte zonder woorden, met blauwe lucht en groen gewas dat eenden blij doet leven, soms met sierlijk drijven op het water, met schrijven zonder zucht of klagen, stilte ademend en haast devoot. Straks daalt de zon weer en kleurt het avondrood.…