met in mij het prille dat pas gaat bloeien wanneer ik op een stille afgelegen plaats schoonheid als Gods werkelijkheid ontdek wortel ik mij diep in één met hem en zijn wereld…

ik keek omhoog recht in het boze oog schaduw zou dalen om mij te gaan halen maar ik kende de wet dook op mijn kansen want in de mep zat een gat waardoor ik niet werd gevangen wil melker 15/08/2015 www.wilmelkerrafels.deds.nl…

warme wind vlaagt veranderlijkheid maakt de wereld stil als zonder adem hol schaduwen achterna mijn weg naar binnen om in jou te vergaan tot ik je hart weer hoor slaan zomer ons verder draagt…

Zoals wolken drijven, drijven mijn gedachten, gedreven door de wind. Wind die ruimt en ook weer krimpt. Adem die door mijn longen blaast. Adem die gedachten laat kalmeren of als woedestorm venijnig raast. Ik voel mijn adem tijdloos leven. Ademend kijk ik steeds weer toe, hoe wolken komen en stil weer gaan. Vanzelf, zonder dat ik zelf iets…

onmiskenbaar is de kracht en macht waarmee wij levenslang strijden die ons naar beneden trekken en op latere leeftijd vaak doen lijden wij denken te ontsnappen in bewegen het neerwaartse gaat snel omhoog gaan is veel geven toch groeien wij naar boven omdat de zon met al haar warmte en licht ons in een hemel doet geloven…

nog kan ik ze in beeld en kleuren vangen de windjammers en tall ships van voorheen waar tijd de zeilen slijt en windhandel vooruitgang brengt voor kooplui land en continent ook vogels broedend op het oude akkerland oppers met gedroogde tarwe in het zonne-uur bij de scheefgezakte hooibergschuur waar ploegen wolken stof doen waaien achter…

te mogen toezien hoe iedere bloem een avontuur op zich in elkaar vloeit om mij volkomenheid te laten aanraken maakt dat ik deze zomer niet uitgeschreven raak over schoonheid die liefde zichtbaar maakt…

Het is een denkpatroon van schoonheid. Een uiterlijk bestaan van iets. Een kunstwerk, maar het kan niet de kunstenaar zijn. Het is een borduurwerk, maar het kan niet de borduurster zijn. Het is een aaneenschakeling om het zichtbare, leesbaar te maken, maar de natuur is de schrijver niet. Het is een geheel van wetten, maar het kan niet de wetgever…

jij bent mijn kleine plaag je vliegt zo graag van hot naar her drukdoenerig aan de slag alsof de dag te weinig uren heeft van pauzes ben je niet gediend er is werk te verrichten zo lang de zon blijft lichten je bent het liefst in geel en zwart je taille is een schat alleen je angelt soms te hard…

je was nooit zal nimmer zijn zoals je vandaag te beleven staat één en al honingzoete sfeer waar vele vlinders naar toe worden gelokt en hoe weliger je gaat wuiven net als ik niet meer willen wijken tot de dag ondergaat je helemaal vergeten raakt of zal ik je vannacht nog dromen…

De rivier willen we oversteken met het veer Hier aan de stoep gaat ie heen en weer Dwars op de stroom met volle kracht Het is de veerman die op ons wacht De motor komt voor ons even tot zwijgen Het is alleen de rivier die -als de derde- lacht Ze liefhebbert in een natuurlijke stilte Een reiger stelt het opvliegen…

Alles dat leeft en groeit sterft zichzelf als er geen lucht meer ontstaat rondom het ingedamd bestaan het wordt aandoenlijk zichtbaar als ik naar mijn rotstuin zie waar keien tegen de wortels drukken dan moeten ze worden verplaatst waardoor er wat meer ruimte ontstaat zodat planten kunnen ademen en uitdijen om zich te willen vermeerderen…

het is haar rustige glans die me naakt voor haar laat staan want hoe wil ik haar voelen op mijn huid innig mee palaveren met haar zacht geruis blauwe spetteringen laten vervagen tot wondere regenbogen gedachteloos genieten van wat leven heet simpelweg gelukkig wezen…

nog hoor ik hoe het water valt gefluister dat uitgroeit tot een werveling die juicht en zingt loskomend van beslommering als een droom in haar verga licht van adem dieper en dieper mezelf achterlaat hopeloos verliefd…

Opnieuw op zoek gegaan naar de bron van eeuwig leven gevonden deze keer Vervallen fontein en het water verontreinigd door landbouwgif vergane glorie en grandeur Een beek stroomt naar een rivier op weg naar zee zoet water verdwijnt in zout verdampt en de wind draagt de wolken mee tot zoete regen valt en vindt zijn doel gefilterd door…

duizenden kleuren wiegen om aandacht vragen je hand in zachte koestering stelen rankheid in een klankbord van groen bloeien van leven naar dood met de vrucht in hun schoot het zijn jouw ogen die hen hebben gekozen de vraag om samen te gaan is hun bestaan bloemen houden van mensen maar zijn helaas afhankelijk van hun grillige wensen…

Je handen hield ik om beurten vast Met je voeten zocht je zelf houvast Het pad grillig en spekglad zelfs soms onderwater Je zette met je nagels sporen in de bast van bomen met hun wortels ankers aan 't smalle pad Het water klonk door 't bos van ver en dichtbij Het ruisen en het kolken als ware het 'n lied Waaraan…

Met indrukken groot in aantallen bleven ze uit de lucht vallen, daar kwam naar het zicht geen einde aan het begin van een rustgevende avond.. het naakt van hun lichamen in ruige veren gestoken, met pluimen hoog en warm langs rietstengels omsloten.. in verlangen dichter bij elkaar een plek om samen te schuilen uit de benauwende drukte…

Ik kijk de tuin in en hoewel de boom verstild zie ik dat een blad soms trilt is het een vogel, welke? Nee, het is de regen wonder van water, zacht en glad glippend, niet te pakken maar spat hard op een blad geheimzinnig tussen takken slechts kort een vuurwerk van beweging, een zegening van druppels, alsof niets gedaan, alsof niets aan,…

VERZWINDEN Aan lange teugels sleept moeder natuur mij mee door weersomstandigheden haar nachten omwoelend lakens welke ik afsla zodat mijn opgesloten huid weer vrij zuchtig kan in en uitademen doch het keren en draaien remt ook af totdat mijn alter ego knarst dat het tijd is om weg te zinken in Boeddha’s wijsheid zuchten bewuster…