Ik geniet van je woorden, je lijvige bestaan mijn vingers betreden je broze huid mijn aandacht kriebelt je wezen mijn adem blaast als de wind ik voel haast je knisperend blad zuchten oude tijden herleven de regen tikt een oerdans de aarde omarmt onze voeten ik voel me even verbonden met de wijzen van de wereld.…

Ik zie naar buiten En ontmoet op het raam Nog zweetdruppels Van de eendaagse hittegolf Ze gedragen zich monogaam Verspreiden zich over het glas, Wensen zich niet aan te sluiten Allee, roept het gras Het is zomer, dat komt ons In stromen beter te pas…

Een hommel tikt zachtjes tegen het raam. Ik bewonder zijn vlucht, zijn hommelig wezen. Zijn zoete zinnen de beleefde brom voelbaar tot aan je tenen. Ik gooi de deur wijd open en laat de hemel binnen.…

als een onbeschreven blad ontvouwt de dag zich in zijn volle bescheidenheid de zon tekent een glimlach rond de lippen van hen die ongelovig dreigden te geraken daar zij werden overspoeld door emoties die de hemel niet meer huizen kon…

Zo steil is de woestijn zelden terwijl aan de neergang de oase kleeft en daar waar het licht het landschap raakt wordt het vastgeklonken door gewassen zonder vrees Onvindbaar voor smalle briesjes of brede stormen wast - nog onzichtbaar - de toekomst de aarde kiert en dreigt zonder inhoud zoals dood lava doet de horizon reist hier…

Klein verhaal op lentewater in galop over bedaarde golven waterzebra's De kleurenpracht drijft maar niets uiteen verse vis als dagaanbieding 'Opent uwe mond' al vroeg begrepen zij stellen geen vragen Dobberende generaties ogenblikken zonder zorgen onbekend met gisteren onwetend over morgen.…

mijn ogen tranen en de lucht is vervuld van zoveel bloesem de wind jubelt om mijn oren brengt het zaad bevruchting en leven ik nies in een wolk van kleuren die de velden verspreiden ik vervloek de maaier en prijs de wilde bloemen die mijn ziel ontroeren…

Eindeloos ver staar ik over vlakte van een rustig schoon bijzonder landschap Stil reikende takken sloten verzonken in groen Vogels zweven er boven alsof ze het bezitten Een verdrinkende zon zakt nog dieper weg beschijnt nog even de eindeloze weidsheid Eindeloos ver staar ik over vlakte en ervaar de diepte van een rust zo eindeloos…

spinrag verraadt de roerloosheid van zaken ongewis of er iets gebeuren gaat ruikt 't ochtendgloren groen…

Zilver blinkt mijn Vleugel in het jonge Licht dat opkomt Over deze nieuwe dag Licht dat meebeweegt Met mijn vleugelslag en Gewichtloos zweef ik Voort zonder dat ook Iemand me maar af kan remmen Vliegen zonder vliegangst…

Het zilver van jouw Dode leven heb ik Vandaag weggenomen, Zilver dat hier en daar Bemost als goud Te voorschijn kwam Glinstering van grote Waarde nadat jouw Liefde was uitgegroeid En je leven ten einde kwam…

Het is hemels wandelen in dit helder warme licht schaduwen spelen als kinderen onder dwalende wolkenlucht bomen blozen onbeweeglijk als stoere nobele reuzen met bloeiende natuur in al zijn groeikracht dringt de zon door clichés van eigen schijnsel vol wonderbaarlijke energie zonder woorden in zijn daadkracht als stille getuige van wat…

Landen is de luchten loslaten een deel van vrijheid opgeven de aarde raken vanwaar je ooit onhandig met misslagen opsteeg waar de warmte van de moederborst nog immer nagloeit door voorjaarsnachten kil en guur de vacht nog dof en donzig daar terugkeren, glorieus en machtig als een geslepen edelsteen in de kroon van de schepping is het…

In de prachtige lage Zon die deze jonge Avond onweerstaanbaar Maakt in het geurigste Fluitenkruid dat er Maar zijn kan, zie ik Op het speelveld Van de pas gemaaide Weidegrond met een Grasmat waar elke Arena trots op zou zijn Twee hazen die hun eigen Spelletje spelen, elkaar Bespelen met een brille Waar geen bal en ook Geen…

keeltjes piepen leven kleurige verenbolletjes een lentedroom in een veilig nestje in het kastje in de oude berkenboom straks, ja straks is er het ontmoeten met de wereld van heimelijk verdoken gevaar in trillende timbres kregele snavels staat het ouderpaar klaar: ‘scheer je weg onraad’ de aarde smacht naar dit kloeke,…

uitgeschreven dromen in een envelop geschoven worden meegegeven aan de wind opdat wolken de innerlijke leegte zullen verdrijven om de zon te omarmen ochtendgloren kleurt goud…

Nu het matig vriest in Twente geen druif genoeg zonde om te krenten loeit de klaagzang aan over de elementen Ze werken niet genoeg voor lente Is de Bildt normaliter de gebeten hond, nu zitten ze daar geramd al weken. Wisselvallig ging over in zeker weten dat slecht weer alle records zal breken Maar neem van mij aan: GEZEVER! Neem 1479…

uit de band springt de hoge wolk in het land zingt het gewone volk in het ijs blinkt de zon die aan de hemel staat in de dag klinkt de nacht die komen gaat uit grijs groeit lichtend blauw uit ijs bloeit het licht van de kou in blauw broeit de kleur van de nacht in de nacht vloeit de dag die wacht…

De ochtend rekt zich uit haar bed licht omwoeld tussen de lakens is het nat zij zucht vol verwachting door stromende spanning weer een plas gedaan te laat door inrollen en klagen volgt er geen warmte even knikt de zon wacht af wolken drijven door lente heeft geen zin de zomer popelt samen naar de herfst het groen verzuipt…

geduldig wachtend op zon en vlinderslagen hangen zij doordrenkt [haiku] illustratie: Martien Montanus…