het einde van de dag
ik treed uit je ogen
en ga wat dichter
naar de verte
elke stap opent
de einder waar
schreeuwende vogels
beuken tegen de branding
van barstend zelfbedrog
wanneer dagen korten
en zich losrukken
van wat ooit vleugels waren
over een vlakke zee
van meisjesjaren
die ik meedroeg
op mijn heupen
voor jij in mijn tepels beet
en het naïeve land bezeilde
ik treed uit je ogen
en verlaat het gesloten strand
eb slaat tegen rotsen
Geplaatst in de categorie: verdriet