Netgedichten

netgedicht (nr. 13.225):

Groen is nog het gras

Groen is nog het gras waarop de bladeren vallen,
het groeit ook nog, maar niet meer zo vlug
als toen de zon nog heel veel kracht had en
het o zo dikwijls moest gemaaid.

De bladeren liggen daar, verschrompeld door de
wind die hen plots opjaagt en weer hoog ten hemel
heft, al vallen ze heel kort daarna in het slijk.

Moet ik dan treuren om vergankelijkheid, om alles
wat nu in deze herfst doet denken aan de dood?
Ik weet het niet, ik wil niet heel melancholisch worden
en deze droefheid maken tot mijn brood.

Leven wil ik, hopen, liefhebben soms ook
al is dat moeilijk, maar we gaan dapper zijn en
niet steeds alleen maar klagen, nu.