Verloren stilte
Vanaf de wankele brug van de deugd
verliest ons oog snel zijn eindig houvast,
treurend om de voorbijgegane jeugd
torsen wij een steeds zwaarder last.
Ooit was het oude landschap ongerept,
elke voetstap een schreeuw om leven,
de sprookjesbloemen hangen nu verlept:
zinloos om ze nog water te geven.
Onze nietsontziende moordenaarshand
treft uiteindelijk ook het eigen lijf,
berooft ons van ons gezonde verstand,
dwingt een verdwaald schaap terug in de rij,
dood en verderf zaaiend als tijdverdrijf;
de schaamte en stilte allang voorbij.
Geplaatst in de categorie: milieu