Netgedichten

netgedicht (nr. 15.079):

Diminuendo

Stilaan gaan de harde dingen weerom wijken
en komt het tere licht en groen eraan;
de zoete klanken in de zomereiken,
ze doen de harten andere wegen gaan.

Zo graag wil ik met open handen leven,
maar 'k sluit ze telkens weer om wat kwaad geld;
wat is het toch dat onze ziel doet beven
alsof de beste dingen zijn geteld?

De beste dingen worden zó gegeven,
je hoeft er echt niet heel ver voor te gaan;
geniet gerust en laat je dromen leven,
en laat het onkruid ook nog even staan.