Netgedichten

netgedicht (nr. 17.150):

Onnoemelijk veel pijn

Wat is er toch
onnoemelijk veel pijn
waar de zomer alweer voorbij is
en de herfst zijn draden spant
over het land dat nog slaapdronken
de papavers moet begraven;

wat kan die laatste dorst laven
naar de liefde die nooit tot voltooiing kwam,
maar het kleed dat haar ooit in wit drapeerde
verscheurde nog eer de dag ten einde liep.

Wie is het die dit alles schiep
en die de kleine kinderen doet dromen
van het land dat onbekend nog voor hen ligt
in de nevels van stilte en verlangen?
Dit hart kan niet in enkel treurnig blijven hangen
maar wil toch telkens weer tot vreugde komen.