Netgedichten

netgedicht (nr. 22.351):

Ochtendgrond

Jij was mijn ochtenstond
geopenbaard in blond
gesmeed leven in elkaar
gekruld versiert verbond
van boven met al wat
het recht van rond
met al wat zacht is
onder mij,gevat in
water, diepe grond
en stil gevaar.

Je lachte als mijn
verwondering.Ik lag
te wachten of
de tijd zou vergaan.
Die verging, een
volwassen dag, met
inkt van as en
regen geschreven
kwam hier tot staan
ik huiverde toen
jij die oprechte
woorden las.