Netgedichten

netgedicht (nr. 22.456):

van dag noch uur

het veld
in onbeslapen lijnen
nodigt me uit tot verte

tot vergeten wat dichtbij lag
en zich niet beschrijven liet

wellicht probeerde ik geluk
als woord

wie hield me immers tegen
om op te gaan in lichte zinnen

rozelaars
en herschreven stillevens

- de lucht is schaduwloos
en, zoals dat gaat, in bloei -

zo anders dan de tijd
die nu mijn waan verzamelt

de wolken
grijs, de vlagen zwart

en alles wat nog donker
in mijn buik ligt
opgebaard

Zie ook: http://blog.seniorennet.be/kerima_ellouise/

Schrijver: kerima ellouise, 22 september 2008

miemake

hotmail.com

Geplaatst in de categorie: psychologie

van dag noch uur

4.6 met 28 stemmen

745

Er zijn 11 reacties op deze inzending:

Edwin van Rossen, 17 jaar geleden

Prachtige beelden verweven in de tijd.

Nino Michielse, 17 jaar geleden

Hoe groot de kloof ook wordt tussen de donkere gewelven der gevoelens en ons optreden naar buiten, de tijd zal elke afstand overbruggen.

Hilly, 17 jaar geleden

Blijvend mooi jouw schrijven Kerima

Hazen, 17 jaar geleden

Wat mag ik nog zeggen na deze volle veldwoorden... chapeau!

Quicksilver, 17 jaar geleden

Deze onbeslapen lijnen zijn beeldend mystiek verwonderlijk mooi...alles wat nog donker is...ligt warm opgebaard...alom bewondering!

Hanny, 17 jaar geleden

In de verte wordt geen gewag gemaakt van dag en uur, bestemming of weten. In tijd zal wat besloten ligt zich openbaren. Schoon begin en prachtig diep einde. Luisterrijk gedicht!

gerhard burgers, 17 jaar geleden

Het is wederom een sprekend schilderij.

jan haak, 17 jaar geleden

Die zweem van mystiek en diepere gronden spreekt me ook in dit gedicht weer erg aan. Mooi dus weer !

annabel, 17 jaar geleden

"...wellicht probeerde ik geluk als woord.." Die zin trilt bij mij nog na.
Fantastisch.

julius, 17 jaar geleden

Prachtige metaforen.

verhavert martine, 17 jaar geleden

Zo mooi.

Geef je reactie op deze inzending: