Netgedichten

netgedicht (nr. 23.912):

Il Dono del Cervo

hun adem bewierookt de koude lucht

de vriesganzen trekken gakkend over

het glasheldere meer, de stilte zwijgt

en luistert naar lege lucht, dode wind

ik hoor een fluiten tussen de dennen

kruisbekken verknagen zich aan lariks

het voelt eigenlijk alsof wij overbodig

zijn met ons lawaai, ook als we zwijgen

als het graf, raven maken zwarte sneeuw

plooibaar, hier zou ik wel willen liggen

mooier dan ‘n bosrand kan ze niet zijn

een frulleke aan haar kleedje, sjarpe

zo sprak ik met haar, kuste haar stillekes

tranen in sneeuw glinsteren als diamant

daar rijzen de dieren omhoog uit takken,

klinkt de vlakte voor hen als een lied

trots en groots, geweien als oerbomen

op onze knieën zijn wij slechts aanwezig

luister naar
http://www.youtube.com/watch?v=vve6TalWi7Q&feature=related

kijk naar
http://blog.seniorennet.be/riegpoezie/