Netgedichten

netgedicht (nr. 24.890):

Vuurstenen

Nog zijn de sporen voelbaar,
uniek, ik vermijd ze niet, ze
zijn in aard en ziel gegrift, een
schaduw van voorbije strijd, van
wie ik de mantel mocht beroeren,
waarop een gedoofde ster is bijgezet.
Ik blijf niet langer wenen, volg de
dood, gezeten in z’n tijdloos wiel,
flonkeren de vonken van jouw
vuurstenen, die bloedrood in een
dageraad, opnieuw worden ingebed.