Netgedichten

netgedicht (nr. 26.569):

Parabolen

Het moeten wonderbloemen zijn
als veilige berm geplant langs
steile paden van ravijnen of
in uitzinnigheid te bloeden in
de fata morgana van woestijnen,
waaruit uitgestoken handen groeien
en tranen en geluk over wangen
vloeien om in een melancholisch
verlangen te verzanden, beweegt
het telkens als ik het betast, vult
de schroom, om door de mij gebonden
spiegels heen te kijken, parabolen
onthullen een vage reflectie,
waarmee de werkelijkheid wordt
belast, als symbolen in een
glazen bast, weerspiegelen alleen
maar onbegrepen beelden door
alle geplengde tranen heen.