Netgedichten

netgedicht (nr. 26.731):

Stop de tijd

Onze ogen zien de zee,
een blauwe zomerlucht,
een zonovergoten strand,
hier en daar een scheepje
aan de verre einder

Onze vingers voelen vingers,
warmte en vertrouwen,
stil sprekend met elkaar
van een nieuw begin:
Het is waar!

Onze harten zingen plezier:
eindelijk, dus toch!
Verwondering maakte plaats
voor onze rotsvaste overtuiging:
Deze keer is het echt!

Onze vloedlijn brengt meer
dan enkel schelpjes,
een nieuwe toekomst
spoelt aan voor onze voeten:
Zomaar vanuit het niets!

Onze kussen zeggen het:
Blijf, ga nooit meer van me weg!
En terwijl onze monden elkaar weer vinden
kan ik enkel maar bedenken:
Stop de tijd!