Netgedichten

netgedicht (nr. 27.042):

Woordgebaar

Alles wat zo jong
als het gevoel kan zijn
alles wat zo nieuw
en steeds verbaasd kan zijn

wordt steeds kleiner
in mijn woordgebaar
waarmee ik in de leegte woon

bevreemd de snaren
van mijn luchtcello
ook al droeviger van toon

alles wat zo oud
als het verstand kan zijn
alles wat zo doorleefd
en steeds geweest kan zijn

wordt steeds kleiner
in mijn woordgebaar
waarmee ik in de leegte woon

vervreemd de snaren
van mijn zielscello
speels weemoediger van toon.