Rond de watertoren
Naakt hangt het gras te weken
in de azijn van de vroege morgen
het leven zwijgt rondom de burcht
waar ’t geharnaste sterven
zich ontbindt van zorg en waar wind
nog de namen spreekt van hen
die in het amen zijn gepredikt
samen met het duister
verdwijnt het spel waarin
ik me heb genacht en ik weet
mij dat deze nieuwe adem
mijn vlucht zal openbaren
in steeds weer het herhalen
Geplaatst in de categorie: tijd