De rozenkrans

gister verliet ik mijn huis
van dromen en verlangen
ook de straat bleef leeg
geen leven wist ik te vangen

zie weer de steegjes
waardoor ik liep
in jonge jaren
het was toen al
dat ik haast dagelijks
in eenzaamheid sliep

seizoenen waren als elastiek
of doods in de rek
leerde slenteren
zocht kontakt in denken
bladzijden vol
met verlaten mystiek

gister, buiten, vulde ik
weer een terras
vol met tafels en stoelen
en volgde de rozenkrans

telde daarin
voorbijgaande mensen
immers ieder weesgegroetje
was een kans

het bleef bij verstilde wensen

eenzaamheid

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.6 met 19 stemmen 960