Netgedichten

netgedicht (nr. 29.003):

Aambeeld,

Zag de manen zich in fletse
kringen verkrampen in
de handen van de nacht,
verdwenen figuren trekken
voorbij in een onafgebroken
stoet om de vege huid te
redden, vermoeide hoofden
gebogen, de witte lippen
stijf gesloten zonder klacht
of vragen op het aambeeld
van de dag gewogen, als de
zon z’n rug opricht,wordt
de droom een plicht,verdampen
tranen even weer, dan doe
ik de ogen dicht om het
tegenlicht te verzachten.